โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 206

“ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่ตอนที่เซบาสเตียน ฟอร์ด มาหาหัวหน้าฝ่ายโดยเฉพาะอย่างฉัน แทนที่จะไปหาพวกคนรวยในตอนแรกที่เขามาที่เมืองเคียร์ราย ฉันคิดว่าบางทีเขาอาจจะใช้เส้นสายของพี่ชายของฉันกับพวกมาเฟียมาพิจารณาด้วย แต่ตอนนี้ฉันเดาว่าคงไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” คุณซัลลิแวนพึมพำขณะพยายามสงบสติอารมณ์ “ฟอร์ดจะต้องรู้ว่าลูกชายของเราอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกับไอโนะ สก๊อตต์อย่างแน่นอน”

“แล้วทำไมเขาถึงร่วมมือกับเราเพื่อรังแกลูกสาวของตัวเองล่ะ?” คุณนายซัลลิแวนยังคงงงงวย

“เธอไม่รู้อะไรเลยรึยังไง?” คุณซัลลิแวนคำรามและภรรยาของเขาเงียบทันทีโดยไม่ซักถามอะไรอีก จากนั้นคุณซัลลิแวนก็จับมือของลูกชายและเขาเริ่มออกเดิน พร้อมกับตะโกนว่า "เราต้องรีบกลับบ้านไปเก็บของและรีบหนีเอาชีวิตรอดทันที เร็วเข้า!"

“ผมไม่เอา!” ลีโอกรีดร้องและร้องไห้ไปตลอดทาง "ไอโนะ สก๊อตต์ยังไม่คุกเข่าให้ผมเลย! ผมอยากเอาชนะเธอ! ผมอยากให้เธอยอมรับความพ่ายแพ้!"

“ฉันจะสอนแกให้ยอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าเด็กอวดดี! แกกล้าดียังไงที่หาเรื่องแบบนี้มาให้เรา!” ด้วยความผิดหวัง คุณนายซัลลิแวนเริ่มทุบลีโออย่างฉุนเฉียว ลีโอร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด หลังจากความโกรธบางส่วนจางหายไป คุณซัลลิแวนก็เข้ามาและตะโกนใส่ครอบครัวของเขาอีกครั้งว่า “พอได้แล้ว! เราต้องไปก่อนที่เซบาสเตียนจะตัดสินใจกลับมา!”

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสามคนจึงรีบออกจากโรงพยาบาลราวกับถูกผีไล่ตาม

ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งเซบาสเตียนตามซาบริน่าและเซย์นกลับไปที่บ้านของพวกเขา มันเป็นบ้านเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ชานเมือง แต่มีการออกแบบที่ละเอียดอ่อนกว่าบ้านหลังอื่น ถึงอย่างไรซาบริน่าก็เป็นสถาปนิกด้วยตนเอง เธอมีความเชี่ยวชาญด้านการก่อสร้างอย่างมืออาชีพ เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะใช้ทุกสิ่งที่เธอรู้เพื่อสร้างบ้านให้กับครอบครัวของเธอ รอบ ๆ บ้านมีรั้วเล็ก ๆ คอยปกป้องดอกไม้และพืชสวนครัวที่อยู่ภายในรั้ว ตรงจุดที่อยู่ใกล้ที่สุดของบ้านที่เปิดรับแสงแดดคือพื้นที่ซึ่งทำหน้าที่เป็นระเบียง

“ดูเหมือนอยู่ที่นี่ เธอจะความสุขดีนิ” เซบาสเตียนให้ความเห็นอย่างสบาย ๆ ขณะที่เขายืนอยู่นอกรั้วและพิจารณาภาพตรงหน้า น้ำเสียงของเขายังคงสงบโดยไร้ร่องรอยของความโกรธ แต่ยังคงส่งความเย็นชาไปที่กระดูกสันหลังของซาบริน่าแทน

ซาบริน่าใช้ความแข็งแกร่งทุกอณูของเธอที่จะทำให้ภายนอกสงบลง ในขณะที่เธอจ้องมองเซบาสเตียนอย่างไร้คำพูด ตอนนี้เขาเจอตัวเธอแล้ว เธอรู้ว่าไม่มีทางหนีพ้น สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือพยายามละเลียดไปกับความภูมิใจที่เหลืออยู่ ในขณะที่เธอกำลังจมอยู่ในความคิดเอง ผู้ชายคนนั้นก็กำลังพิจารณาเธออยู่เช่นกัน

ผ่านมาหกปีแล้ว ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เวลามีแต่ทำให้ความงามของเธอเพิ่มขึ้นเท่านั้น เมื่อหกปีที่แล้ว เธอเพิ่งถูกปล่อยตัวออกจากคุก เธอไร้หนทางและถูกอดีตตามหลอกหลอน ในขณะที่เธอก็ต้องรับมือกับการตั้งครรภ์ที่ไม่เคยคาดคิด เธอไม่เคยซื้อเสื้อผ้าที่มีคุณภาพดีเลย ไม่ต้องพูดถึงการเฉียดไปใกล้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวหรือเครื่องสำอางเลย หลังจากช่วงเวลานั้น ในที่สุดเธอก็แต่งตัวอย่างเหมาะสม มีเพียงสัมผัสของเครื่องสำอางที่ช่วยเพิ่มความรู้สึกที่เป็นผู้ใหญ่ให้กับความงามของเธอ ท่าทีของเธอทำให้เห็นถึงความสงบที่เธอไม่เคยมีเมื่อหกปีก่อน ซึ่งเป็นความสงบที่ห่างเหินและเมินเฉย

“จะฆ่าฉันหรือทรมานฉันก็ไม่สนใจทั้งนั้น แต่เซย์นเป็นผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นขอร้อง ปล่อยเขาไปจากเรื่องนี้!” ซาบริน่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“เธอคิดว่าตัวเธอเองไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้วใช่ไหม?” เซบาสเตียนยิ้มเยาะ

ซาบริน่าไม่ตอบกลับ ทันใดนั้นมีรถจำนวนหนึ่งมาจอดอยู่นอกบ้านโดยไม่มีการบอกล่วงหน้า ทั้งซาบริน่าและเซบาสเตียนหันไปเจอคนแต่งตัวดีก้าวเท้าลงมาจากรถ

“โอ้โห นายท่านเซบาสเตียน! ถ้าคุณแค่บอกใบ้กับผมสักหน่อยว่าคุณจะมาปรากฏตัวที่เมืองเคียร์รายนี่ ผมจะได้เตรียมงานเลี้ยงต้อนรับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้คุณแล้วนะ น่าอายนักที่ผมเพิ่งจะได้รู้ว่าคุณมาถึงแล้ว ผมขอโทษอย่างสุดซึ้ง..." ชายคนหนึ่งก้มหัวลงให้เซบาสเตียน เขาขอโทษด้วยความระมัดระวังราวกับว่าเขากำลังจัดการกับระเบิด

“ใช่ครับ นายท่านเซบาสเตียน ถ้าเรารู้ว่าคุณจะมาที่เมืองเคียร์รายนี่ ผมคงจะรอคุณอยู่ที่ทางหลวง...นายท่านเซบาสเตียน ขออนุญาตให้ผมขอโทษด้วยการเลี้ยงอาหารกลางวันคุณที่โรงแรมแกรนด์สตาร์นะครับ" ชายอีกคนหนึ่งโค้งตัวด้วยความเคารพขณะพยายามปาดเหงื่อที่หน้าผากออก มีรถวิ่งตามมาแสดงตัวที่ข้างทางมากขึ้นเรื่อย ๆ