โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 218

แล้วลูกของฉันล่ะ?

ลูกของฉันไร้เดียงสาแค่ไหน?

เมื่อหกปีก่อน ตอนที่รู้ว่าคุณเป็นพ่อของเด็กที่อยู่ในท้องฉัน ฉันไม่ควรยืนหยัดต่อสู้เพื่อลูกและตัวฉันเองบ้างรึไง?

ก็แน่นอนแหละ ถึงคุณจะรู้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกคุณ คุณก็ไม่ต้องการอยู่ดี เพราะเราไม่มีความรู้สึกต่อกัน ถ้ามองข้ามเรื่องที่ว่าคุณไม่รู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นคือฉัน หรือรู้ก็ตามเถอะ คุณอาจไม่ต้องรอจนถึงตอนนี้ แต่คงฆ่าฉันไปนานแล้วใช่ไหม?

ที่ฉันพูดทั้งหมดนี้เพื่อบอกคุณว่าหกปีก่อน ตอนที่ฉันโดนตราหน้าว่าเป็นตัวหายนะจากทุกสายตาในเมืองเซ้าท์ ซิตี้ ฉันแค่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่แล้วดันเข้าไปพัวพันกับวังวนของคุณเท่านั้น ฉันติดอยู่ระหว่างคุณ ไนเจล ครอบครัวลินน์ ฉันเป็นเหมือนตัวตลกตัวหนึ่ง

ฉันทำอะไรผิดเหรอ?

ฉันไม่ได้ยั่วยวนไนเจล และก็ไม่เคยอยากมักใหญ่ใฝ่สูงอย่างการคบหากับคุณด้วยซ้ำ

ถึงอย่างนั้น พวกคุณทุกคนกลับต้อนฉันจนมุมทุกทาง ผู้หญิงที่พ่อแม่ก็ตายจากไปหมดแล้วอย่างฉัน แถมยังมีลูกด้วย ช่วยบอกทีได้ไหม คุณฟอร์ด ฉันจะมีปัญญาที่ไหนไปสร้างความวุ่นวายขนาดนั้นได้?

คุณฟอร์ด และการที่คุณเยาะเย้ยฉันแบบนี้ คุณทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่อยู่เหนือคนอื่นเสมอ ส่วนฉันเป็นแค่คนที่ต่ำต้อย เมื่อใดก็ตามที่คนที่เหนือกว่าต้องการจะทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า พวกเขาก็หาข้อแก้ตัวได้เสมอนั้นแหละ!

ถ้าคุณคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงราคาถูกที่มีปัญญาล่อลวงผู้ชายหลายคน ฉันก็เป็นแบบนั้นแหละ

พอกันที ฉันเบื่อที่วิ่งหนีแล้ว!”

หลังจากที่พูดอย่างนั้น ซาบริน่าก็ปล่อยมือทั้งสองข้างที่กุมข้อมือเขาไว้ ขณะเดียวกัน เมื่อเธอปล่อยมือ เธอก็เสียการทรงตัวและเกือบจะล้มลง อย่างไรก็ตาม เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและอ้าแขนออกคว้าเอวที่อ่อนแอและอ่อนนุ่มของเธอเอาไว้ได้

เขาอุ้มเธอขึ้นอีกครั้งแล้วปล่อยให้เธอนั่งบนโต๊ะเครื่องแป้ง

ชายคนนั้นบ่นว่า “ฉันไม่ได้เจอเธอมาหกปี และตอนนี้ปากเล็ก ๆ กลับพูดเก่ง เถียงเก่ง และใช้ปกป้องตัวเองได้แล้วเหรอ?