โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 226

เมื่อเห็นว่าซาบริน่ายังคงมุดอยู่ใต้ผ้าห่มราวกับเป็นนกกระจอกเทศและไม่ยอมออกมา ชายหนุ่มก็ไล่เธอออกจากผ้าห่ม เขากวาดตาสำรวจเธอจากบนลงล่าง และพูดว่า “วันนี้ไม่ต้องลุกจากเตียง พักผ่อนเถอะ แม่บ้านจะคนจัดการเรื่องอาหารให้เธอเอง”

ซาบริน่าไม่พูดอะไร

"เธอได้ยินฉันไหม?" ชายคนนั้นพูดกับเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

น้ำเสียงที่ราวกับเป็นคำสั่ง

คำสั่งที่ห้ามไม่ให้เธอปฏิเสธ

“ฉัน...ได้ยินแล้ว” อย่างไร เธอก็อยู่ได้ด้วยความเมตตาของเขา ดังนั้นเธอจึงทำตามสิ่งที่เขาพูด

ซาบริน่าเพียงหวังว่าเขาจะออกไปจากห้องนอนให้เร็วกว่านี้ เพื่อที่เธอจะได้หาเสื้อผ้ามาใส่ และรีบไปหาไอโนะ

เธอไม่ได้เจอไอโนะมาตลอดทั้งคืน ไอโนะจะนอนหลับได้อย่างไร?

เธอนอนหลับสบายรึเปล่า?

ไอโนะอายุเพียงห้าขวบ เธอยังเด็กมากและไม่เคยพรากจากแม่มาก่อน

บางทีท่าทีของซาบริน่าอาจจะเผยสิ่งที่เธอคิดออกมา ฉับพลัน เธอได้ยินชายคนนั้นพูดว่า “ฉันลืมไปเลย เธอไม่ได้เจอลูกสาวของเธอมาคืนหนึ่งแล้ว”

พูดจบเขาก็หันหลังไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากตู้เสื้อผ้า เขาไม่สนใจว่าซาบริน่าจะสวมใส่หรือไม่ เขาแค่ช่วยเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วอุ้มเธอลงจากเตียงในท่าเจ้าสาว

เขาเปิดประตูห้องนอน

ซาบริน่าได้ยินเสียงของลูกในทันที “คุณป้าคะ หนูขอถามได้ไหมคะว่าป้าเห็นแม่ของหนูรึเปล่า?”

จากนั้นเสียงที่ใจดีก็พูดว่า “เจ้าหญิงน้อย มาเถอะ เป็นเด็กดีและกินอีกคำหนึ่งนะคะ”

“แม่หนูอยู่ไหนคะ? หนูอยากเจอแม่” ไอโนะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ให้อาหารติดคอและเอ่ยถามอย่างกล้าหาญ

“พ่อกับแม่ยังหลับอยู่เลยจ้ะ เจ้าหญิงตัวน้อย หนูอยากมีน้องชายหรือน้องสาวไหม?” แม่บ้านถามด้วยรอยยิ้ม