โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 243

“ท่านไนเจล ทำไมถึงต้องพยายามเป็นเพื่อนกับคนอย่างฉันขนาดนั้นด้วยล่ะ?”

“หยุดนะ! หยุดพูดถึงตัวเองแบบนั้นสักที!”

“เธอน่ะสูงส่งและบริสุทธิ์ผุดผ่องกว่าใคร ๆ ที่ฉันเคยเจอมาอีกนะ!”

“ซาบริน่า หยุดพูดถึงตัวเองแบบนั้นสักทีขอร้อง” ไนเจลสั่งห้ามด้วยความปวดใจ

“ยังไงก็ตาม ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำนิคะ” ซาบริน่าพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย แล้วเสียงของเธอก็แหบขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งกับพวกคนรวย แต่ฉันถูกปฏิบัติเหมือนเป็นของเล่นชิ้นเล็ก ๆ และพร้อมจะโดนรังแกจากทุกคนตลอดสองเดือนเต็ม ฉันก็เป็นพวกเร่ร่อนที่ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ ฉันต้องกะเตงลูกไปด้วยตลอด แล้วฉันจะเอากำลังที่ไหนไปสู้กับพวกคุณไหวล่ะคะ”

“ฉันก็เหมือนหนูติดจั่นที่พวกคุณปล่อยตัวลงไปในกรงทองแล้วค่อยหลอกล่อให้ฉันทำตามที่สั่ง”

“พอคุณสบโอกาสเพราะว่าฉันหมดแรงที่จะดิ้นรน พวกคุณก็โยนฉันลงไปในกรงเน่า ๆ พร้อมกับติดป้ายราคาขายเอาไว้”

“ทั้งหมดนั่นมันไม่สำคัญหรอกค่ะ”

“มันไม่สำคัญเลย”

“แต่ลูกสาวของฉันล่ะ?”

“เธออายุแค่ห้าขวบเองนะ!”

“ท่านไนเจล ฉันขอร้องคุณช่วยเร่งความเร็วหน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากพบลูกสาวของฉัน!”

“ฉันต้องการไปหาลูกสาวของฉัน!”

ซาบริน่าเกือบสติแตก

“โอเค โอเค ใจเย็น ๆ ซาบริน่า ใจเย็น ๆ ตอนนี้ฉันกำลังไปส่งเธอที่นั่นอยู่ อีกเรื่อง เธอไม่ต้องกังวลเรื่องของพี่ชายเธอแล้วนะ ฉันจะพยายามหาช่องทางติดต่อและสืบเรื่องที่อยู่ของเขามาให้ ฉันจะส่งยาที่ดีที่สุดไปรักษาขาเขาด้วย เพราะยังไง ๆ เซย์นก็เคยเป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน” ไนเจลกล่าวขณะขับรถต่อไป

“ขอบคุณค่ะ” ซาบริน่าเอนหลังพิงเก้าอี้นั่งด้วยความอ่อนล้าและไม่พูดขึ้นอีกเลย

ไนเจลขับรถอย่างมั่นคงตลอดการเดินทาง ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงทางเข้าอาคารของฟอร์ด กรุ๊ป ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไป เป็นอาคารที่ไม่ว่าใคร ๆ ก็ไม่สามารถเห็นยอดของตึกได้เพียงแค่การชำเลืองมองเท่านั้น

“ซาบริน่า เรามาถึงแล้ว ฉันขึ้นไปกับเธอไม่ได้นะ เซบาสเตียนไม่ชอบให้สมาชิกในครอบครัวเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องธุรกิจ ขึ้นไปเองได้รึเปล่า?” ไนเจลถาม

ซาบริน่าพยักหน้าแล้วลงจากรถ