โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 249

ชายคนนั้นเยาะเย้ย “นี่คุณผู้หญิง อยากไปอยู่กับผู้ชายมากขนาดนั้นเลยไม่ใช่เหรอเนี้ย? อยากมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ซาบริน่าตะกุกตะกัก “อะ… อะไรนะคะ?” ฟันของเธอกระทบกันเพราะความกลัว อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นไม่ได้หยุดการกระทำให้เธอกลัว

เขาเดินเข้าไปใกล้เธอทีละก้าว

ซาบริน่าถอยหลังทีละน้อยจนชนเข้ากับโซฟา และตอนนี้ไม่เหลือที่ให้ถอยหนีอีกแล้ว ชายคนนั้นก้าวเท้ายาวและรีบเข้าไปประชิดตัว ด้วยการโค้งตัวแล้วเขาก็อุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขน "นี่คุณผู้หญิง! นี่อยากออกไปเริงร่ากับผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ซาบริน่าตกใจจนน้ำตาแทบไหล “ก็คุณเป็นคนบอกให้ฉันออกไปกับพวกนั้นเองไม่ใช่เหรอ?”

“คุณจับลูกสาวของฉันเป็นตัวประกัน!”

“ตอนนี้คุณก็พาเธอออกไปไหนมาไหนตามใจ ทีนี้ ก็ช่วยบอกฉันมาทีเถอะค่ะ ว่ามีอะไรให้ฉันทำต่ออีกบ้าง?”

“คุณเป็นคำบอกให้ฉันออกไปปรนนิบัติพวกผู้ชายนั้นเอง แล้วค่อย ๆ ปอกลอกเอาเงินจากพวกนั้นเพื่อเอามาชดใช้หนี้ที่ฉันติดคุณอยู่ แต่ตอนนี้คุณกลับมาตั้งคำถามแบบนี้กับฉันเนี้ยนะ”

“หรือเป็นเพราะว่าเราทั้งคนแม่ลูกเป็นแค่เด็กกำพร้าพ่อกับแม่เลี้ยงเดียวที่ไม่มีปัญญาตอบโต้อะไรคุณได้ เราก็เลยไม่สมควรแบกหน้ามีชีวิตต่อรึไง?”

“ถ้าเราไม่สมควรมีชีวิตอยู่ ก็ช่างชีวิตแบบนี้มันไปเถอะ”

“ฆ่าเราทิ้งก็พอ”

ซาบริน่ามองเซบาสเตียนพร้อมน้ำตาคลอเบ้า

ในเวลานี้ นอกจากความกลัวในดวงตาของเธอแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความดื้อรั้น

เซบาสเตียนเอามือข้างหนึ่งจับหลังคอของเธอเอาไว้ และริมฝีปากรสมินต์อันเย็นเฉียบของเขาก็แตะแก้มเธอ แก้มของเธอเย็นยะเยือกเนื่องจากความตื่นตกใจ แต่น้ำตาของเธอกลับร้อนผ่าว จากนั้น ชายคนนั้นก็บรรจงลิ้มรสน้ำตาที่ไหลรินของเธอเข้าไปในปากของเขาเอง

ซาบริน่าตกตะลึง

ผู้ชายคนนั้นกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “เธอนี่มันเป็นผู้หญิงที่แยกแยะความดีออกจากความชั่วไม่ได้เลยจริง ๆ เลยนะ!ถามหน่อยนะว่ามีผู้หญิงสักกี่คนบนโลกใบนี้ที่สามารถนอนกับเซบาสเตียน ฟอร์ดได้อีกล่ะ? เธอนี่มันรับมือยากตั้งแต่ต้นจนจบเลยนะ”

"เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ!"