โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 252

สมาชิกผู้บริหารระดับสูงจำนวนนับไม่ถ้วนมาหาเซบาสเตียนในช่วงที่เหลือของวัน ไม่ว่าจะเพื่อหารือเรื่องสนธิสัญญาหรือโครงการที่พวกเขากำลังทำงานร่วมกันอยู่

ทว่า เมื่อเห็นป้ายหน้าห้องทำงาน พวกเขาทั้งหมดต่างต้องนึกถึงเด็กสาวตัวน้อยที่ผู้อำนวยการพามาที่สำนักงานเมื่อเช้าวันนี้

พวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนมีไหวพริบที่ดีมากพอจะรู้ว่าเมื่อเด็กสาวตัวน้อยคนนั้นปรากฏตัวมา แสดงว่าแม่ของเธอก็ต้องอยู่ไม่ไกลอย่างแน่นอน

ในที่สุด ซาบริน่าก็ฟื้นคืนสติเมื่อย้ายไปนั่งข้างหน้าต่างห้องนอนด้านใน พวกเขาอยู่บนชั้น 66 ของอาคาร และเธอสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์โดยรอบได้โดยไม่มีอะไรมากขวางกั้น และคนอื่นภาพนอกก็สามารถมองเข้ามาได้เช่นกันถ้าเลือกจะทำเช่นนั้น

ซาบริน่ารู้สึกราวกับว่าเธอกำลังโกหกตัวเองมาทั้งชีวิต และผู้หญิงในปัจจุบันคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจกับตัวตนที่แท้จริงของเธอมากเสียจนไม่กล้าเผชิญกับความจริงที่ว่าผู้ชายอย่างเซบาสเตียนเป็นคนที่กระชากตัวตนนั้นของเธอออกมา

ลมหนาวพัดพาความคิดของเธอให้ปลอดโปร่ง และในที่สุด เธอก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างสมบูรณ์

เธอรีบเอาแขนที่โอบรอบคอของชายผู้นั้นไว้ก่อนหน้านี้ออก และถอยหลังกลับทันทีที่มือนั้นคลายออก ชายคนนั้นเอื้อมมือไปจับที่เอวและศีรษะของเธออีกครั้งในพริบตา

“อยากฆ่าตัวตายงั้นเหรอ?!” เขาคำราม

“ปล่อยฉันนะ! ขอร้องแหละ ปล่อยเถอะนะ ฉันมันสมควรตายจริง ๆ! ฉันอยากจะกระโดดล้มไปให้หัวโหม่งพื้นตาย ๆ ไปซะ!” ในขณะนั้นเอง ซาบริน่าคิดอะไรไม่ออกนอกจากต้องหลบหนีไปให้พ้น

เธอไม่เพียงแต่กังวลว่าไอโนะจะกลับมาหาเธอและเจอเธอในสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้ แต่เธอก็ละอายใจเกินกว่าจะก้าวออกไปเผชิญหน้าใครต่อใครนอกห้องนี้

เธอมาที่ฟอร์ด กรุ๊ป และเข้าไปในห้องทำงานของเซบาสเตียนด้วยความตั้งใจที่จะตามหาลูกสาวของเธอแค่คนเดียวเท่านั้น แล้วมันกลับกลายเป็นเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? ซาบริน่ารู้อับอายจนอยากจะหายไปจากโลกใบนี้เสีย!

เธอพยายามขัดขืนและขยับแขนของชายผู้นี้ออกเต็มความสามารถเพราะอยากลิ้มรสศักดิ์ศรีที่ยังหลงเหลือของเธออยู่บ้าง แต่เธอกลับล้มลงบนพื้นอย่างน่าอนาถโดยไม่ได้แม้แต่ก้าวเท้าออกสักนิด เธอสูญเสียกำลังทั้งหมดและแทบจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้