โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 262

“ฉันว่าการยอมแพ้ก็ไม่มีอะไรแย่ ฉันเข้าใจคุณผิด อย่างน้อยคุณก็ไม่ใจร้ายกับลูกสาวฉัน ฉันมีความสุขตราบใดที่ลูกสาวได้ไปโรงเรียนและได้รับการศึกษาเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ฉันไม่อยากคิดมากเรื่องนี้อีกแล้ว จากนี้ไปฉันจะทำทุกอย่างที่คุณขอ ชีวิตของฉันอยู่ในมือคุณแล้ว” ซาบริน่าพูดเสียงต่ำ ราวกับเธอยอมแพ้ต่อการดิ้นรนแล้ว ขณะที่เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซบาสเตียน อันที่จริง เธออยากจะบอกว่าเธอยอมรับชะตากรรมและจะไปอยู่กับทุกคนที่เซบาสเตียนส่งเธอไป เธอจะติดตามเขาไปตลอดทั้งชีวิตถ้านั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ เธอจะไม่ขัดขืนใด ๆ อีกเลย ในตอนนี้ เธอเหน็ดเหนื่อยทั้งทางใจและทางกาย ถ้าเธอไม่มีลู่ทางจะหนีจากชายคนนี้ไปตั้งแต่แรก แล้วจะต้องต่อต้านเขาไปทำไม? เธอจะยอมเป็นผู้หญิงเลวร้ายอย่างที่ทุกคนคิดว่าเธอเป็นและมีความสุขกับทุกช่วงเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในอ้อมแขนของเซบาสเตียน

หน้าอกของเขาอบอุ่นและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออันทรงพลัง และซาบริน่าก็อดไม่ได้ที่จะถูไถเขาราวกับว่าเธอกำลังพยายามหาที่ที่ดีที่สุดเพื่อซ่อนตัว เซบาสเตียนรู้สึกว่ามีไฟลุกโชนจากส่วนลึกในตัวเขา ไฟนั้นท่วมท้นจนเกือบทำให้เขามืดบอดในชั่วพริบตา ในขณะนั้นเอง ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาของคิงส์ตัน ซึ่งกำลังขับรถอยู่ที่เบาะหน้าและมองกลับมาทางด้านหลังด้วยสายตาที่ตกตะลึง

คิงส์ตันสบตาเจ้านายอย่างไม่เต็มใจ รู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะสำลักเพราะแสดงความรักในที่สาธารณชน

“ควักลูกตาออกมาเดี๋ยวนี้” เซบาสเตียนชะงักทันที

“นายท่าน อะไรนะครับ...คุณพูดว่าอะไรนะครับ?”

“ควักลูกตาออกแล้วโยนออกไปนอกหน้าต่างเดี๋ยวนี้!” เซบาสเตียนพูดซ้ำ

“เอ่อ นายท่านเซบาสเตียน ผม…” คิงส์ตันละสายตาจากกระจกมองหลังทันทีและเพ่งไปที่ด้านหน้าของเขา “ตอนนี้ผมควักลูกตาออกไม่ได้ ถ้าผมทำแบบนั้นจะขับรถไม่ได้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณและนายหญิงฟอร์ดล่ะครับ? ให้ผม...ให้ผมขับรถพาคุณไปยังจุดหมาย แล้วผมค่อยควักลูกตาออก ได้ไหมครับ?”