โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 28

ซาบริน่าเบิกขนตางอน ๆ ของเธอและกระพริบตาสองสามครั้ง เธอจำไม่ได้ว่าชายคนนั้นเป็นใครในแวบแรก หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอเม้มปากและพูดว่า “นายท่านไนเจล”

ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบมีปฏิกิริยาทันทีราวกับว่ามกุฎราชกุมารได้มาถึงแล้ว ผู้อำนวยฝ่ายการออกแบบลุกขึ้นจากที่นั่ง มาที่ด้านหน้าของไนเจล และกล่าวหลังจากโค้งคำนับและพยักหน้าอย่างสุภาพว่า “นายท่านไนเจล ลมอะไรพัดคุณมาที่นี่? คุณ…มาที่นี่เพื่อตรวจงานเหรอ?”

“เกิดอะไรกับพนักงานคนนี้?” ไนเจลถามอย่างไม่ใส่ใจ

“คือคนใหม่คนนี้ เธอไม่มีการศึกษา และไม่มีประสบการณ์ แต่ขาดงานมาหลายวัน สำหรับคนเช่นนี้ บริษัทไม่สามารถเก็บเธอไว้ได้อีกต่อไป” ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบกล่าว

“ฉัน… ฉันจะไม่ขาดงานอีก ฉันจะทำงานอย่างหนักอย่างยกอิฐที่ไซต์ก่อสร้าง…” ซาบริน่ามุ่งมั่นที่จะต่อสู้เพื่อโอกาสสุดท้าย

“เป็นแค่ผู้ช่วยด้านสถาปัตยกรรมใช่ไหม? บริษัทของเรามีขนาดใหญ่มาก เราจึงต้องมีความเห็นอกเห็นใจ เราควรให้โอกาสคนใหม่ ทุกคนทำผิดพลาดได้ ตราบใดที่พวกเขาแก้ไขข้อผิดพลาดได้ก็ไม่เป็นไร!” ไนเจลมีน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจ แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นสมเหตุสมผลอย่างไม่คาดคิด

ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

ผู้อำนวยการยังเห็นอีกด้วยว่าไนเจลกับลูกเจี๊ยบบ้านนอกที่ดูปอน ๆ ตัวนี้ดูเหมือนจะรู้จักกันดี

เนื่องจากเป็นคนที่ไนเจลต้องการเก็บไว้ ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบจึงไม่มีอะไรจะพูดอีก

“จะไม่มีครั้งต่อไป!” ผู้อำนวยการพูดกับซาบรินาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "ครั้งนี้เป็นเพราะนายท่านไนเจลตัดสินใจที่จะเก็บเธอเอาไว้ เร็วเข้าสิขอบคุณนายท่านไนเจล"

ซาบรินาเชื่อฟังและคำนับไนเจลอย่างสุดซึ้ง “ขอบคุณค่ะ นายท่านไนเจล ผู้อำนวยการ ฉันจะไปทำงานเดี๋ยวนี้”

“กลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอก่อน” ผู้อำนวยการกล่าว

“อืม” ซาบริน่าหันหลังและเดินจากไป

ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบมองไปที่ไนเจลอย่างสุภาพ “นายท่านไนเจล เธอคนนี้เป็นใครสำหรับคุณ? คุณต้องการหางานง่าย ๆ ให้เธอไหม?”

7

งานง่าย ๆ งั้นเหรอ?

ไนเจลเห็นผู้หญิงที่เหมือนดอกไม้นับไม่ถ้วนที่สำนักงาน ทุกครั้งที่เขามาที่บริษัท ดอกไม้เหล่านั้นจะปลิวว่อนรอบตัวเขา วิธีที่พวกเธอพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจและกลิ่นน้ำหอมฉุนทำให้ไนเจลรู้สึกว่าเขาได้เจอมามากพอแล้ว