โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 281

ต่อให้คนคนนั้นจะต้องเจอกับความเลวร้ายที่สุดในชีวิตก็ตาม!

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตอนนี้ ฉันยังมีโอกาสจะได้ทำงานด้านสถาปัตยกรรมจริง ๆ เหรอคะ?”

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เธอไม่เคยคิดจะหางานทำในภาคสนามเลยเหรอ?” อเล็กซ์แซว

เธอยังสามารถหางานทำได้อีกจริง ๆ เหรอ? ซาบริน่าส่ายศีรษะอย่างเศร้าหมอง

“ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าทำงานได้หรือไม่” อเล็กซ์กล่าว ซาบริน่ากัดริมฝีปากเพราะความลังเลในจิตใจ

เซบาสเตียนกลับมาอยู่เคียงข้างซาบริน่าแล้ว เมื่อมองดูเวลา เขาก็พูดว่า “มันดึกแล้ว”

มันดึกแล้วเหรอ? หัวใจของซาบริน่าจมลง เซบาสเตียนจะมอบเธอให้ใคร? คุณพูล?

คุณพูลพูดคุยกับเธอมากที่สุด หรือจะเป็นคุณเฮิร์บที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า? ซาบริน่าไม่รู้ แต่เธอก้มหน้าลง กลายเป็นหุ่นยนต์เย็นชาไร้หัวใจ

เซบาสเตียนยืนขึ้นโดยเอาแขนโอบไหล่ของเธอ “ไปกันเถอะ ลูกรอเราอยู่ที่บ้านนะ เราต้องกลับก่อน”

“บ๊ายบายค่ะพี่สาว ถ้ามีเวลา ก็มีสังสรรค์กันสักหน่อยนะ เราน่าจะไปนวดหน้าด้วยกันก็ได้นะคะ” เจนยิ้มให้ซาบริน่า

สาว ๆ คนอื่น ๆ ก็พูดขึ้น “ถ้ามีโอกาสในอนาคต สาว ๆ อย่างเราทั้งสี่คนเนี้ยน่าจะตั้งกลุ่มเพื่อเล่นไพ่ด้วยกันได้นะ”

เจนยิ้ม “รู้ไหมเนี้ยเธอ ซาบริน่าเป็นสถาปนิก อนาคตเธออาจจะยุ่งมากก็ได้ เธอจะมีเวลามาเล่นไพ่กับเธอได้อีกเหรอ? ซาบริน่าคะ ในช่วงสุดสัปดาห์เราออกไปช้อปปิ้งแล้วก็ดื่มชายามบ่ายกันเสียหน่อยไหมคะ?”

เจนมองไปที่เซบาสเตียน “ได้ไหมคะ เซบาสเตียน?”

ที่เหลือก็พูดไม่ออก

เซบาสเตียนกับซาบริน่าออกจากห้องไปแล้ว พวกเขาเดินออกจากห้องโถงใหญ่และเดินไปที่รถของเซบาสเตียน เมื่อคิงส์ตันเปิดประตูเท่านั้น ซาบริน่าจึงตระหนักว่าสิ่งที่เธอจินตนาการไม่ได้เกิดขึ้น เธอแค่ออกมาสังสรรค์กับเซบาสเตียนเท่านั้น

ขณะที่เซบาสเตียนขึ้นรถ ซาบริน่าก็กระชากเสื้อของเซบาสเตียนและพูดตะกุกตะกัก “คุณ…คุณไม่ได้พาฉันมาด้วยเพราะ… อยากให้ฉันไปกับเพื่อนของคุณเหรอคะ? แล้ววันนี้พาฉันมาที่นี่ทำไม?”

เธอไม่เข้าใจ หัวใจของเธอเต้นผิดปกติ

คิงส์ตันพูดไม่ออก เขาสามารถเห็นความโกรธที่เดือดพล่านบนใบหน้าของนายน้อยของเขาอย่างรวดเร็วได้

เซบาสเตียนพูด “เธอคิดว่าตัวเธอเองจะทำให้เจ้าพวกนั้นพอใจได้จริง ๆ เหรอ?!”