โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 33

รถของไนเจลมาจอดตรงหน้าซาบริน่าอย่างไม่เป็นที่สังเกต “ซาบริน่า ขึ้นมาสิ ผมกำลังจะกลับบ้านอยู่พอดี ให้ผมไปส่งไหม?”

ซาบริน่ามองดูเนื้อตัวที่เกรอะกรังและคลุกฝุ่นของเธอ แล้วส่ายหน้าพร้อมยิ้ม “ไม่ค่ะ ฉันรอรถประจำทางดีกว่า”

“มันดึกมากแล้ว ไม่น่ามีรถประจำทางอีกแล้วล่ะ หรือบางทีรถประจำทางอาจจอดเสียอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ ดังนั้นคุณคงจะกลับบ้านไม่ได้เว้นแต่จะเรียกแท็กซี่แทนนะ” ไนเจลพูดอย่างใจดี

เรียกแท็กซี่?

เธอแทบจะถังแตกอยู่แล้ว

“ขึ้นมาเถอะ” ไนเจลเปิดประตูให้ซาบริน่าด้วยตนเอง และซาบริน่าก็เข้ามาโดยไม่ลังเลอีกต่อไป

“จะไปไหน?” ไนเจลถามเบา ๆ

“โรงพยาบาลฮาร์โมนี่ค่ะ” ซาบริน่าพูดสั้น กระชับเพียงสองคำ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

ไนเจลมองดูซาบริน่าสองสามครั้งตลอดการเดินทาง เธอมองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ และไม่ได้เริ่มบทสนทนาใด ๆ กับไนเจล จนกว่าเธอจะลงจากรถ

อย่างไรก็ตาม ไนเจลไม่กังวลเลย

ยิ่งเกมนี้ยืดเยื้อโดยใช้เวลานานเท่าไร ก็ยิ่งคุ้มค่าที่จะตั้งตารอมากขึ้นเท่านั้น

รถหยุดลง เมื่อถึงเวลาต้องลงจากรถ ไนเจลเดินลงจากรถเพื่อไปเปิดประตูรถให้ซาบริน่า ซาบริน่าเหนื่อยจากวันที่ยาวนาน และขาของเธอก็ชาเล็กน้อยเมื่อนั่งอยู่ในรถเป็นระยะเวลานาน ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ เธอสะดุดและบังเอิญเหยียบรองเท้าหนังเป็นประกายของไนเจล

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษค่ะ!” ซาบริน่าตกใจและรีบหยิบกระดาษเช็ดชู่ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นจึงนั่งยอง ๆ เพื่อเช็ดรองเท้าของไนเจลด้วยตัวเธอเอง

ไนเจลยืนอยู่หน้ารถและมองลงไปยังผู้หญิงที่กำลังเช็ดรองเท้าให้เขา ราวกับว่าผู้หญิงคนนั้นคุกเข่าลงแทบเท้าและกำลังจูบเท้าเขาอย่างนอบน้อม

เขารู้สึกเพลิดเพลินกับภาพตรงหน้าเป็นอย่างมาก