โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 41

ไนเจลไม่ยอมที่จะปล่อยนกน้อยตัวนี้ออกจากกับดักไม่ง่าย ๆ “ผมจะจ่ายให้คุณก่อน ตอนที่ได้รับเงินแล้ว คุณสามารถจ่ายคืนผมได้สองเท่าก็ได้”

ซาบริน่าหิวมากจริง ๆ

ไนเจลพาเธอไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ และสั่งอาหารราคาไม่แพงเพียงสองสามอย่าง รวมทั้งก๋วยเตี๋ยวไก่สองชาม

ไม่นานนัก ก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟ ซาบริน่าแทบรอไม่ไหว และก้มศรีษะลง เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง จนกระทั้งบะหมี่หายไปครึ่งหนึ่งแล้ว เมื่อรับประทานใกล้หมดแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าไนเจลไม่ได้แตะต้องอาหารตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ

“ทำไม… คุณไม่ทานล่ะ?” ซาบริน่าถาม

ไนเจลพูดอย่างไม่ตั้งใจและสบถออกมา “บ้าเอ้ย! พรุ่งนี้เลยผมจะรื้อถอนร้านอาหารเล็ก ๆ นี้ทิ้งซะ!

“ผมถามพวกเขาว่าอาหารนั้นเป็นอาหารท้องถิ่นที่ผมชอบมากที่สุด ที่มีรสหวานหรือเปล่า พวกเขาตอบว่าใช่ แต่เมื่อมาเสิร์ฟ และผมก็ชิมไป มันไม่หวานเลย!”

“มันทั้งมันและเค็ม”

“ผมรับไม่ได้กับเรื่องนี้!”

“คุณชอบจานนี้หรือเปล่า? ถ้าคุณชอบ คุณก็ควรทานอีก ผมจะได้ไม่ต้องรื้อถอนร้านอาหารของพวกเขา”

ซาบริน่าเข้าใจจากคำพูดของเขาว่าเขารับประทานเข้าไปแล้วจริง ๆ เขาแค่อยากให้เธอกินมากกว่านี้

เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจทันที “ขอบคุณค่ะ ฉันอิ่มแล้ว”

“คุณจะให้ผมพาไปที่ไหนต่อดีครับ? คุณยังสามารถกลับไปที่บ้านลูกพี่ลูกน้องของผมได้หรือเปล่า?” น้ำเสียงของไนเจลเต็มไปด้วยความสนใจอีกครั้ง

รอยยิ้มหายไปจากดวงตาของซาบริน่าทันที

หลังจากผ่านไปนาน เธอพูดว่า “ไปส่งฉันที่โรงพยาบาลที่ป้าเกรซอยู่ค่ะ ฉันจะไปอยู่กับเธอที่โรงพยาบาลก่อน”

เธอไม่ได้ถ่ายรูปมาให้เกรซ เธอจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายให้เกรซฟังอย่างไรดี อย่างไรก็ตาม ค่ำคืนนี้เธอไม่มีที่อื่นให้ไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูว่ามีที่ให้เธอได้ค้างคืนบ้างหรือไม่

ไนเจลอดทนส่งเธอไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง และเขาก็ขับรถออกไป

ซาบริน่ารู้ว่าโรงพยาบาลจะไม่อนุญาตให้ญาติค้างคืนที่ห้องผู้ป่วย ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องไปที่ห้องผู้ป่วย เธอมานั่งขดตัวอยู่ใต้หน้าต่างด้านหลังห้องของเกรซตลอดทั้งคืน และครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ ตลอดทั้งคืน

วันต่อมา