โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 43

สมาชิกทั้งสามคนของตระกูลลินน์ซึ่งซ่อนตัวอยู่ไกล ๆ หมอบลงลงด้วยความกลัว

เซบาสเตียนตามหมอไปที่ห้องฉุกเฉิน ซาบริน่าที่เกือบจะไม่ได้สติหลับตาลงแน่น และคิ้วของเธอก็หดลง ขนตาหนาและโค้งของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ขนตาของเธอในตอนแรกนั้นสวยงาม แต่ในวันนี้ขนตาของเธอร่วงลงมาอย่างไร้ชีวิตชีวา

ใบหน้าที่เล็กกว่าฝ่ามือเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดนกเหมือนกับแสงที่ค้างอยู่บนท้องฟ้า เพราะอาการไข้

เซบาสเตียนเข้ามาใกล้ซาบริน่าซึ่งยังคงพึมพำไปเรื่อยอยู่ “ลูก อย่าทิ้งแม่… อย่าทิ้งแม่ แม่ไม่มีครอบครัว แม่… อยู่คนเดียว แม่… ต้องการเพื่อนเพื่ออยู่ต่อไป…”

น้ำเสียงของเธอสิ้นหวังและน่าสงสาร หมอผู้ให้การรักษากับเธออดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา

เซบาสเตียนกำลังเฝ้าดูสิ่งเหล่านี้ด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “นอกจากยาลดไข้ในปริมาณที่มากแล้ว เหลือเพียงการระบายความร้อนทางร่างกายออกไปอย่างรวดเร็วเท่านั้นใช่ไหม?”

“ใช่ครับ” หมอพยักหน้า

“ก็รีบทำสิ!” เซบาสเตียนออกคำสั่ง และเดินเข้าไปร่วมวงหมอ

การระบายความร้อนทางร่างกายในช่วงนี้ดีกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับสมัยก่อน มีเพียงหมอที่ติดตาม เซบาสเตียนมาด้วยเท่านั้นที่ต้องทนหนาวร่วมกับซาบริน่า พวกเขาดันซาบริน่าไปยังที่ที่เย็นกว่าเล็กน้อย จากนั้นหมอผู้ชายทั้งหมดก็ออกจากห้องไป นอกจากเซบาสเตียนแล้ว หมอที่เหลือในห้องฉุกเฉินเป็นผู้หญิงทั้งหมด

หมอผู้หญิงเหลือบมองเซบาสเตียน และโบกมือให้เขาออกไป

ถึงอย่างนั้น เซบาสเตียนพูดไปว่า “ผมเป็นสามีของเธอ!”

ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากของพวกเธอ

เซบาสเตียนปลดเสื้อผ้าของซาบริน่าออกก่อนที่หมอจะทันได้พูดอะไรออกมา หมอบางคนถือผ้าเช็ดตัวเปียกและสำลีก้อน พวกเขาเริ่มเช็ดตัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่าบนส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของซาบริน่าที่อาจระบายความร้อนได้

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง อุณหภูมิร่างกายของซาบริน่าก็เริ่มลดลงเรื่อย ๆ

ในที่สุด หมอก็สามารถให้ยาในปริมาณที่น้อยลงได้ จึงไม่เป็นอันตรายต่อเด็กในครรภ์ หลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมง อุณหภูมิร่างกายของซาบริน่าก็ลดลงสู่ระดับปกติ จากนั้นเธอก็ถูกพาออกจากห้องฉุกเฉินและถูกส่งไปยังห้องผู้ป่วยทั่วไป

ซาบริน่าค่อย ๆ ลืมตาตื่นตอนเที่ยงวัน