โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 66

ท่านผู้อาวุโสชอว์ยืนสั่นด้วยความโกรธและพูดไม่ออก จนกระทั่งซาบริน่าเข้าไปในห้องลองเสื้อ ในที่สุดเขาก็พูดอย่างโกรธจัด “ฉันจะให้มาร์คัสตัดความสัมพันธ์กับเธอทั้งหมด! อย่าคิดที่จะได้เงินจากเขาเลย!” จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินจากไป

มินดี้เดินไปหาซาบริน่าด้วยรอยยิ้มเสแสร้งและอธิบาย “ขอโทษนะซาบริน่า ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมคุณปู่ถึงมาที่นี่ได้ บางทีพวกคนใช้อาจปากสว่างบอกเขาก็ได้ สองวันก่อน พอข่าวว่าน้องมาร์คัสเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนหนึ่งแววเข้าหู คุณปู่โกรธเป็นฝืนเป็นไฟเชียวล่ะ ดังนั้นเขาจึงมักคอยเป็นหูเป็นตาตอนที่น้องมาร์คัสกับฉันออกไปไหนมาไหนน่ะ....” คำอธิบายของเธอเต็มไปด้วยความย้อนแย้ง แต่ซาบริน่าไม่ตอบสนอง

เธอมองมินดี้อย่างเรียบเฉยพลางพูดขึ้น “ฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอก สิ่งที่ฉันสนใจ คือการได้ทำงานที่งานเลี้ยงบนเรือสำราญในวันนั้น แล้วฉันก็ได้เงินหนึ่งหมื่นดอลลาร์”

เธอแค่ว่าในสายตาของพวกลูกท่านหลานเธอทั้งหลาย เธอก็เป็นแค่เรื่องตลกฆ่าเวลาเพียงเท่านั้น

ผู้นำตระกูลเหล่านี้อาจมองว่าการประณามเธออาจเป็นสิทธิที่ติดตัวพวกเขามาตั้งแต่เกิดเลยก็ได้ แต่เธอจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ได้ล่ะ? ที่มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตและเธอจะไม่ต้องกังวลใจที่จะเป็นทุกข์ไปกับเรื่องแบบนี้

สิ่งเดียวที่วิ่งเต้นอยู่ในจิตใจของซาบริน่าก็คือทำอย่างไรก็ได้ให้ได้รับเงินหมื่นดอลลาร์ที่มินดี้สัญญากับเธอไว้โดยไว้ที่สุด!

หลังจากเช็ดเครื่องสำอางออกหมดแล้ว ซาบริน่ารีบกลับบ้านโดยรถประจำทาง ระหว่างทาง เธอรับโทรศัพท์จากผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบ

“ซาบริน่า พิมพ์เขียวที่ส่งมานี่ เธอเป็นคนออกแบบมันเองกับมือ ดังนั้นฉันคิดว่าเธอคงมีความเข้าใจมากพอที่จะสามารถอธิบายรายละเอียดของงานชิ้นนี้ออกมาได้ดีมากที่สุด พรุ่งนี้เธอมาที่สำนักงานก่อนเวลานิดหน่อยนะ แล้วส่งพิมพ์เขียวให้กับลูกค้าด้วยตัวของเธอเองได้ไหม?” ผู้อำนวยการถาม

“ได้ค่ะ… แต่ถ้าฉันเป็นคนนำมันไป....” ซาบริน่าลังเล เพราะผู้อำนวยการได้ลงชื่อบนพิมพ์เขียวแล้ว

“เธอเป็นผู้ช่วยและเด็กฝึกงานที่คอยอยู่เคียงข้างฉันทุกครั้งที่ทำงาน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะคุ้นเคยกับสไตล์ของฉัน ตอนนี้เธอก็สามารถอธิบายทุกอย่างโดยละเอียดได้แล้วใช่ไหม?” ผู้อำนวยการพูดเสริม

ซาบริน่าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงเรียบเฉย “ได้ค่ะ แน่นอนค่ะ” เธอรู้ดีว่าเธอจะได้กลายเป็นแพะรับบาปแทนผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบแน่ถ้าเกิดข้อผิดพลาดขึ้น แต่เธอจะทำอะไรได้อีก? การหางานที่เกี่ยวข้องกับสถาปัตยกรรมเป็นงานในอุดมคติที่สุดที่เธอคาดหวังได้แล้ว

“ได้ค่ะ ผู้อำนวยการ ฉันจะไปถึงที่ทำงานแต่เช้า ในฐานะผู้ช่วยของคุณ ฉันมีหน้าที่ส่งพิมพ์เขียวและนำเสนอให้กับลูกค้าอย่างละเอียดเองค่ะ” ซาบริน่าปฏิบัติตามอย่างว่าง่ายและได้ยินผู้อำนวยการหัวเราะอย่างมืดมน ณ ปลายสายอีกด้าน

วันรุ่งขึ้น ผู้อำนวยการส่งมอบแบบร่างของโครงการ พร้อมกับแบบพิมพ์เขียวที่ส่งมาก่อนหน้านี้คืนให้กับซาบริน่า และพาตัวเธอไปยังสำนักงานของลูกค้าเพียงลำพัง

เมื่อเธอไปถึง เลขาคนหนึ่งกล่าวทักทายซาบริน่า “คุณสก๊อตต์คะ คุณอาจต้องรอเป็นเวลานานพอสมควร วันนี้ ผู้บริหารสูงสุดกำลังเดินทางมาที่สำนักงานและทุกคนกำลังอยู่ในการประชุม ผู้จัดการเยเกอร์อาจไม่มีเวลามาเจอคุณแล้วค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ซาบริน่าตอบอย่างอ่อนโยน “ฉันรอได้ ยังไงคุณก็ช่วยส่งแบบพิมพ์เขียวที่ผู้อำนวยการของเราออกแบบให้กับผู้จัดการเยเกอร์ก่อนก็ได้ค่ะ เขาอาจมีเวลาดูในช่วงพัก” ในฐานะผู้ออกแบบพิมพ์เขียว เธอแทบรอไม่ไหวที่จะได้รับการยอมรับจากลูกค้ารายแรกของเธอ

“ได้เลยค่ะ” เลขารับคำทันที “กรุณารอที่นี่ก่อนนะคะ คุณสก๊อตต์ เดี๋ยวฉันจะนำไปมอบให้เองค่ะ แต่ฉันรับรองไม่ได้นะคะว่าจะได้รับการตรวจสอบทันทีเลยรึเปล่า”

ซาบริน่าพยักหน้าตอบรับและเลขาก็เดินเข้าไปในห้องประชุมพร้อมกับแบบร่างที่เกี่ยวกับโครงการของเธอ และโชคดีมีช่วงพักสั้น ๆ เลขาจึงยื่นโครงการนั้นต่อหน้าผู้จัดการ

ผู้จัดการหันไปหาผู้อำนวยการระดับสูงและพูดขึ้น “ผู้อำนวยการฟอร์ด เนื่องจากวันนี้ คุณมาเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้ด้วย ดังนั้นช่วยตรวจสอบแบบร่างของโครงการที่ทางฝ่ายออกแบบของ คอเนอร์ กรุ๊ป เสนอมาด้วยนะครับ”

เซบาสเตียนเอื้อมมือไปหยิบเอกสาร และรู้สึกประหลาดใจทันทีที่เปิดดู