โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 73

ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นขณะที่เธอจ้องไปที่เซบาสเตียน ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

ถึงอย่างนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหินจนดูเหมือนเย็นชา “คุณฟอร์ดคะ คุณกำลังพยายามจะพูดอะไรกันแน่? แผนการของฉัน แผนการที่ฉันวางไว้ใช้กับคุณ คุณยังไม่รู้อีกรึไง? ในเมื่อคุณเป็นคนเปิดโปงฉันเอง แล้วยังจะมาถามอะไรฉันอีก?”

“ดูเหมือนเธอจะลืมสิ่งที่ฉันเคยเตือนเธอไปแล้ว” เสียงของชายผู้นั้นดูโหดร้ายน้อยกว่าเมื่อก่อน

“ฉันไม่ได้ลืม” ซาบริน่าก้มศีรษะลง ยิ้มจาง ๆ เป็นการตอบรับ

เซบาสเตียนเตือนเธอว่าอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นในขณะที่เธอยังคงมีความสัมพันธ์ในชีวิตสมรสกับเขา แม้จะไม่มีคำเตือนของเขา แต่เธอจะไปคบกับใครได้ล่ะ?

ในบรรดาชายหญิงบนเรือสำราญ ไม่มีใครมองว่าเธอเป็นมนุษย์ แม้แต่ไนเจลที่ปฏิบัติต่อเธออย่างเหมาะสม ก็มีสายตาที่ดูเหมือนเขากำลังเล่นตลกกับเธอ

ในสายตาของพวกเขา เธอเป็นแค่เรื่องตลกที่น่าสมเพช

“ฉันแค่อยากจะหาเงินแค่นั้นเอง น่าเสียดายที่เงินกำลังจะลอยเข้ามาหา แต่ฉันถูกคุณมาขัดจังหวะ”

ซาบริน่าพูดตามความจริง แต่ไม่มีเสียงบ่นใด ๆ ในน้ำเสียงของเธอ กลับดูเหมือนว่าเธอกำลังอธิบายตัวเองอยู่

มีเพียงความรู้สึกหมดหนทาง และทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับความเป็นจริง

เซบาสเตียนหยุดไปชั่วคราว เขาจ้องมองเธออย่างตาไม่กระพริบ จู่ ๆ ก็เปลี่ยนหัวข้อ เขาถามไปว่า “พิมพ์เขียวสถาปัตยกรรมนั่น เธอวาดเองหรือเปล่า?”

ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมองเซบาสเตียนอย่างร้อนรน ขนตาที่ยาวและโค้งงอของเธอกะพริบโดยไม่ตั้งใจขณะที่พยายามปกปิดความตื่นตระหนกเอาไว้ ยิ่งเธอพยายามซ่อนมันมากเท่าไหร่ ความตื่นตระหนกของเธอก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น “อะไร… พิมพ์เขียวอะไร? ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่”

“สิ่งที่เธอวาด ฉันเห็นมันอยู่ในห้องของเธอ” เสียงของเซบาสเตียนต่ำและหนักหน่วงในขณะที่เขาพูด

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอไม่รู้ว่าเซบาสเตียนรู้อะไร

ทั้งหมดที่เธอรู้ก็คือ เซบาสเตียนมักจะไม่ชอบการโกหกของเธอที่มีต่อแม่ของเขา ถ้าเขารู้ว่าเธอได้รับความรู้ด้านสถาปัตยกรรมจากป้าเกรซในเรือนจำมาก่อนจริง ๆ เขาจะเพิ่มข้อหาอื่น ๆ ในชื่อของเธอหรือเปล่า?

เธอไม่ได้กังวลอะไรเป็นพิเศษ เธอแค่กลัวตกงานเท่านั้น

ถ้าเซบาสเตียนโกรธมากพอ จนถึงขั้นที่เขาจะไม่ยอมให้เธอมีงานทำ เธอก็คงจะลำบากในการหางานทำทั่วประเทศ นับประสาอะไรกับเมืองนี้

“นั่น… พิมพ์เขียวนั่น ฉัน… หัวหน้าฝ่ายออกแบบของเรา… วาดขึ้นมา เธอทำแบบร่างเอาไว้แต่ไม่มีเวลาแก้ไขเพิ่มเติม ดังนั้น… ดังนั้นฉันจึงช่วยเธอแก้ไขตอนกลางคืน…”

การปฏิเสธของซาบริน่าเป็นเรื่องที่น่าสมเพชมากขึ้นเพราะคำพูดที่เธอสรรหามา

“จริงเหรอ?” เซบาสเตียนถามด้วยความสนใจเล็กน้อย

ซาบริน่ารู้สึกราวกับว่าน้ำเสียงของเขาในวันนี้ไม่เย็นชา

เป็นไปได้ไหมที่เขาไม่ได้กล่าวหาเธอ?

หัวใจของเธอผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง ตอนนี้เขาอยู่ใกล้มากจนดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากเขา และไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ที่แสดงออกมาจากใบหน้าของเขาได้เลย

เขาดูดีจริง ๆ

มันช่างดูเยือกเย็นและเผด็จการ โหดเหี้ยม แต่ค่อนข้างดูดี

ตอนนี้เธอไม่สามารถเข้าใจสีหน้าที่ชายตรงหน้ามองเห็นเธอได้ เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเขามีความสุขหรือโกรธกันแน่

เธอรู้สึกว่ามีเพียงพลังอำนาจของชายคนนี้เท่านั้นที่สามารถข่มขู่เด็กที่ร่ำรวยเหล่านั้นบนเรือสำราญเอาไว้ได้ เขาไม่ใช่คนที่จะให้ความอบอุ่นและความช่วยเหลือกับซาบริน่าเลย

เขาอาจไม่ได้ล้อเล่นกับเธอเหมือนคนอื่น ๆ บนเรือสำราญ แต่เขาไม่เคยปฏิบัติต่อเธอในฐานะมนุษย์เช่นเดียวกับพวกเขา

เธอแค่สะดุดเข้าไปในวงสังคมชั้นสูงของเด็กบ้านรวย และเคยชินกับการถูกล้อเล่นมานาน เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับคำถามของเซบาสเตียนอีกต่อไป เธอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “คุณฟอร์ด เราแค่มีสัญญาร่วมกัน เมื่อหมดเวลา คุณจะให้สิ่งที่ฉันต้องการและฉันจะจากไป แค่นั้น”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงผละตัวจากแขนของเขาโดยไม่ส่งเสียงใด ๆ อีก และกลับเข้าไปที่ห้องของเธอ

ประตูปิดลงอย่างเงียบ ๆ