โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 87

เซลีนที่กำลังร้องไห้ที่ปลายสายกลายเป็นคร่ำครวญ “นายน้อยเซบาสเตียน ต่อไปฉันจะไม่รบกวนคุณอีก ฉันขอร้องคุณค่ะ ได้โปรดให้ฉันเก็บลูกไว้เถอะค่ะ ฉันจะหนีไปให้ไกลพร้อมกับเด็กคนนี้ในท้องของฉัน และจะไม่ไปตอแยคุณอีก ฉันจะไม่ปล่อยให้เด็กคนนี้รู้ว่าคุณคือพ่อ ได้ใช่ไหมคะ? ฉันขอร้องแหละ…"

"เธออยู่ที่ไหน?!" เซบาสเตียนถามด้วยความตกใจ

ด้านหลังเขา ผู้บริหารที่รอเขาเริ่มการประชุมต่างจับตามอง คิงส์ตันสังเกตเห็นว่าสถานการณ์ไม่ปกติจึงตะคอกทันที “ออกไปสิ!”

ผู้บริหารจากไปอย่างรู้งาน

คิงส์ตันมองไปที่เซบาสเตียน “นายท่านครับ เกิดอะไรขึ้น?”

เขาไม่ได้หันกลับไปมองคิงส์ตัน แต่เขายังตั้งใจฟังสายโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง สีหน้าของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม น้ำเสียงของเซลีนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขณะที่เธอตอบว่า “ไม่ นายน้อยเซบาสเตียน อย่า…อย่ามาที่นี่นะคะ”

ลินคอล์นรีบคว้าโทรศัพท์ไป “นายน้อยเซบาสเตียน ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลฮิลไซด์ โปรดส่งคนมาช่วยผมมัดและส่งเธอเข้าไปที่ห้องผ่าตัด นายน้อย…”

“ปึก” โทรศัพท์ถูกวางสายไปแล้ว

เซบาสเตียนวิ่งออกไปข้างนอกขณะที่เขาพูดกับคิงส์ตันที่กำลังวิ่งตามเขาอยู่ “ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ เราจะไปโรงพยาบาลฮิลไซด์”

"ได้ครับ!"

ระหว่างทางคิงส์ตันทั้งเร่งเครื่องและฝ่าไฟแดง ในเวลาเพียงยี่สิบนาที พวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว ฝูงชนจำนวนมากมารวมตัวกันที่แผนกนารีเวชวิทยา ขณะที่เซบาสเตียนและคิงส์ตันรีบไปที่นั่น พวกเขาเห็นลินคอล์นดึงเซลีนที่นั่งอยู่บนพื้น แขนทั้งสองข้างกอดเสาไว้

เจดร้องไห้อยู่ข้าง ๆ พวกเขา ขณะที่เธอดุด่าลินคอล์น “ลินคอล์น คุณใจร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกของเซลีนเป็นหลานของเรา คุณจะบังคับเธอให้ทำแท้งได้ยังไง? คงจะดีไม่น้อยใช่ไหมถ้าเซลีนสัญญาว่าจะไม่ตอแยเซบาสเตียนอีกต่อไป? เราหนีไปสักแห่งที่ห่างไกลไม่ได้เหรอ?

“ลินคอล์น คุณมันไม่ใช่คน!”

สิ่งที่ตามมาคือเสียงร้องไห้