โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 87

เซลีนที่กำลังร้องไห้ที่ปลายสายกลายเป็นคร่ำครวญ “นายน้อยเซบาสเตียน ต่อไปฉันจะไม่รบกวนคุณอีก ฉันขอร้องคุณค่ะ ได้โปรดให้ฉันเก็บลูกไว้เถอะค่ะ ฉันจะหนีไปให้ไกลพร้อมกับเด็กคนนี้ในท้องของฉัน และจะไม่ไปตอแยคุณอีก ฉันจะไม่ปล่อยให้เด็กคนนี้รู้ว่าคุณคือพ่อ ได้ใช่ไหมคะ? ฉันขอร้องแหละ…"

"เธออยู่ที่ไหน?!" เซบาสเตียนถามด้วยความตกใจ

ด้านหลังเขา ผู้บริหารที่รอเขาเริ่มการประชุมต่างจับตามอง คิงส์ตันสังเกตเห็นว่าสถานการณ์ไม่ปกติจึงตะคอกทันที “ออกไปสิ!”

ผู้บริหารจากไปอย่างรู้งาน

คิงส์ตันมองไปที่เซบาสเตียน “นายท่านครับ เกิดอะไรขึ้น?”

เขาไม่ได้หันกลับไปมองคิงส์ตัน แต่เขายังตั้งใจฟังสายโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง สีหน้าของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม น้ำเสียงของเซลีนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขณะที่เธอตอบว่า “ไม่ นายน้อยเซบาสเตียน อย่า…อย่ามาที่นี่นะคะ”

ลินคอล์นรีบคว้าโทรศัพท์ไป “นายน้อยเซบาสเตียน ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลฮิลไซด์ โปรดส่งคนมาช่วยผมมัดและส่งเธอเข้าไปที่ห้องผ่าตัด นายน้อย…”

“ปึก” โทรศัพท์ถูกวางสายไปแล้ว

เซบาสเตียนวิ่งออกไปข้างนอกขณะที่เขาพูดกับคิงส์ตันที่กำลังวิ่งตามเขาอยู่ “ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ เราจะไปโรงพยาบาลฮิลไซด์”

"ได้ครับ!"

ระหว่างทางคิงส์ตันทั้งเร่งเครื่องและฝ่าไฟแดง ในเวลาเพียงยี่สิบนาที พวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว ฝูงชนจำนวนมากมารวมตัวกันที่แผนกนารีเวชวิทยา ขณะที่เซบาสเตียนและคิงส์ตันรีบไปที่นั่น พวกเขาเห็นลินคอล์นดึงเซลีนที่นั่งอยู่บนพื้น แขนทั้งสองข้างกอดเสาไว้

เจดร้องไห้อยู่ข้าง ๆ พวกเขา ขณะที่เธอดุด่าลินคอล์น “ลินคอล์น คุณใจร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกของเซลีนเป็นหลานของเรา คุณจะบังคับเธอให้ทำแท้งได้ยังไง? คงจะดีไม่น้อยใช่ไหมถ้าเซลีนสัญญาว่าจะไม่ตอแยเซบาสเตียนอีกต่อไป? เราหนีไปสักแห่งที่ห่างไกลไม่ได้เหรอ?

“ลินคอล์น คุณมันไม่ใช่คน!”

สิ่งที่ตามมาคือเสียงร้องไห้

ฝูงชนมุงดู

“อ๊า คนเป็นพ่อพูดถูกนะ นั่นมันลูกสาวที่ท้องก่อนแต่ง และครอบครัวของสามีไม่ต้องการเธอ”

“ผู้หญิงคนนั้น เธอไม่ระวังตัวเสียเลย และไม่รักตัวเอง”

“คนเป็นแม่ยังคงพยายามปกป้องเธออยู่!”

“คุณผู้หญิง อย่าร้องไห้อีกเลย แค่ทำแท้งลูก เอาเด็กออกและหาคนดีอีกสักคนหนึ่ง คุณจะมีลูกได้อีกหลายคนในอนาคต การให้กำเนิดเด็กแบบนั้นเป็นการขาดความรับผิดชอบมากกว่าอีก”

“ไม่… ฉันต้องการที่จะให้กำเนิดเด็กคนนี้ ฉันรักเขา ฉันจะไม่ตามเขาอีกต่อไป หนูสัญญาค่ะพ่อ…” เซลีนร้องไห้

จากฝูงชน ชายร่างใหญ่ในชุดสูทบุกเข้ามา ชายผู้นั้นมองครอบครัวลินน์อย่างมืดมนก่อนจะผลักลินคอล์นออกไปด้วยแขนของเขา

ลินคอล์นสะดุดถอยหลังไปไกล

ขณะที่เขากำลังจะโกรธไปมากกว่านี้ เขาก็เห็นได้ย่างชัดเจนว่าเป็นใคร และกดอารมณ์ลงทันที “ผู้อำนวยการ ผู้อำนวยการฟอร์ด…คุณอยู่ที่นี่ ทั้งหมดนี้จะง่ายขึ้นเมื่อคุณอยู่ที่นี่ มาช่วยผมพาเด็กสาวที่น่าผิดหวังคนนี้เข้าไปในห้องผ่าตัดหน่อยครับ”

เซลีนมองไปที่เซบาสเตียนอย่างสิ้นหวัง

เซบาสเตียนจ้องลินคอล์นอย่างโกรธจัดก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าเซลีน “เธอท้องแล้วทำไมไม่บอกฉัน?”

“ฉัน…” ใบหน้าของเซลีนเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอพูด “ในอนาคต ฉันจะไม่สร้างปัญหาให้คุณอีกต่อไป นายน้อย ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”

“ไปตรวจร่างกายก่อน” เซบาสเตียนตอบ

"ไม่…"

“เด็กคนนั้นเป็นลูกฉัน ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันจะไม่ให้เธอทำแท้ง เพียงแค่ตรวจร่างกายดูว่าการตั้งครรภ์ของเธออยู่ในช่วงไหน เราจะมาดูกันว่าเด็กในท้องเติบโตยังไงบ้าง หลังจากตรวจเสร็จแล้ว ฉันจะพากลับบ้าน” น้ำเสียงของเขามีความอ่อนโยนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน