ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว นิยาย บท 7

“ซินเหยา......”

ถังซินเหยาทำเป็นไม่เห็นผู้ชายคนนั้น จูงมือลั่งหลิงและเค่อหลานผ่านไปเฉยเลย

“ซินเหยา......”ลู่หงเทียนทำหน้ามุ่ยและไปจับแขนของถังซินเหยาไว้ ดำหนิเธอด้วยความโกรธเล็กน้อย“นี่เป็นท่าทางที่เธอทำกับผู้อาวุโสเหรอ?”

แววตาหามีแววไม่ ไม่เห็นเหรอว่าคุณย่าไม่อยากเจอเธอ?

เด็กนี่ เธอยั่วโมโหนายพลลู่ไม่ได้หรอก ตอนนี้ถึงแม้จะหลบยังไงก็หลบไม่พ้นหรอก

ถังซินเหยากระพริบตาปริบๆ ยิ้มออกไปอย่างสดใสและพูดว่า“อ๋อ ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันไม่เห็นท่านจริงๆ”

“เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”ลู่หงเทียนถาม

“เมื่อวานค่ะ ใช่สิยังไม่ได้แสดงความยินดีกับท่านนายพลลู่เลยที่ได้เลื่อนขึ้นมาสองขั้น มาเป็นนายพลระดับสูงแล้ว”

“ทำไมถึงไม่บอกฉัน จะได้จัดคนให้ไปรับเธอ”

ถังซินเหยายังคงยิ้มเหมือนเดิม ดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและถามว่า“ฉันกลับมานั้นมันเป็นเรื่องที่ต้องจัดการเอง แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับพลทหารลู่?ทำไมต้องบอกคุณด้วย”

ลู่หงเทียนทำสีหน้าอย่างเย็นชา“ฉันเป็นพ่อเธอนะ”

เด็กคนนี้ เธอโมโหแทนลู่หงเทียนแล้ว

“ท่านนามสกุลลู่ ฉันนามสกุลถัง ฉันกับท่านนายพลลู่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน ทุกคนก็รู้ว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ เรื่องของฉันคงไม่ไปวุ่นวายกับท่านนายพลลู่หรอกค่ะ ฉันก็เหมือนคนยากจนพวกนั้น ถ้าเกิดฉันเข้าไปใกล้ท่านนายพลลู่เกรงว่าใจทำให้สังคมชั้นสูงของท่านแปดเปื้อน”

ถังซินเหยายิ้มอย่างอ่อนหวาน“จะว่าไปแล้ว ตอนแรกที่คุณจากฉันกับแม่ไป ฉันก็รับเงินของท่านมาห้าแสน ตอนนี้มันก็เป็นการตัดขาดความสัมพันธ์ของพวกเราแล้ว แต่ถ้าให้พูดจริงๆแล้ว ระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเราก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น ฉันรับปากท่านนายพลแล้ว ไม่ผิดสัญญาง่ายๆหรอก รับปากกับคนอื่นแล้วก็ต้องทำให้ได้ เรื่องแบบนี้แม้เด็กสามขวบก็รู้”

ใบหน้าที่แดงก่ำของลู่หงเทียนก็ซีดขึ้นมา ไม่กี่ปีมานี้ไม่เคยกล้ามีใครมาพูดเยาะเย้ยมากับเขา“แก......”

“คุณครูสอนหนูมาตั้งแต่เด็กว่า รับปากคนอื่นแล้วยังไงก็ต้องทำให้ได้ หม่ามี้ทำถูกแล้วค่ะ”เค่อหลานเค่อหลานเป็นเด็กที่ฉลาดมาก เงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงใสสนับสนุนหม่ามี้ของตัวเอง”

ถึงแม้ว่าเธอไม่แน่ใจว่าคุณปู่คนนี้เป็นใคร แต่ว่าเธอรู้ว่าหม่ามี้ไม่ชอบคุณลุงคนนี้