ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 132

ฉู่โม่หยวนระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจ เขากอดหลินเมิ่งหวันไว้แน่น และใช้วิชาตัวเบามุ่งหน้าไปยังสวนแสงอรุณ

เจินจูและเฝ่ยชุ่ยวิ่งเหยาะๆ กลับไปในทันที แต่ตามความรวดเร็วของฉู่โม่หยวนไม่ทัน โชคดีที่เฉินเซียงตอบสนองอย่างรวดเร็ว และรออยู่ที่สวนแสงอรุณนานแล้ว

หลินเมิ่งหวันเปียกโชกไปทั้งตัว หลังจากอาบน้ำ ในที่สุดร่างกายก็อุ่นขึ้น

นางเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งกายเรียบง่าย เมื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้าของสวนแสงอรุณ นางก็เห็นฉู่โม่หยวนนั่งอยู่ที่โต๊ะ

นางยิ้มในทันทีและเดินไปหาฉู่โม่หยวน

แต่เมื่อมาถึงข้างหน้า นางก็ได้ยินฉู่โม่หยวนถามว่า “ใครรังแกเจ้า? ”

หลินเมิ่งหวันตัวเปียกโชก ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ในหัวของฉู่โม่หยวนไม่อาจลบออกไปได้

หากไม่ใช่เพราะได้รับความไม่เป็นธรรม หลินเมิ่งหวันจะไปตากฝนทำไม?

ดูเหมือนว่าคนของจวนหลินจะยังไม่ได้รับบทเรียน!

หัวใจของหลินเมิ่งหวันบีบแน่นเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มและกล่าวว่า “ก็แค่นึกสนุก เลยไปเดินท่ามกลางสายฝน จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย วันนี้ท่านมาที่นี่เพื่อตรวจการบ้านของข้าหรือ? เมื่อคืนข้าฝึกคัดลายมืออย่างตั้งใจ และไม่ทำให้ท่านเสียความตั้งใจ”

“เฉินเซียง รีบนำสมุดคัดลายมือของข้าออกมาให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยตรวจสอบ” หลินเมิ่งหวันหันไปสั่งเฉินเซียง และเปลี่ยนเรื่องโดยตรง

ฉู่โม่หยวนขมวดคิ้วและต้องการซักถาม แต่เฉินเซียงส่งสมุดคัดลายมือของหลินเมิ่งหวันมาให้

“จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ท่านรีบดูสิ ข้าเขียนอย่างตั้งใจ” ผลสุดท้ายหลินเมิ่งหวันก็นำกระดาษในมือของเฉินเซียงยื่นให้ฉู่โม่หยวนด้วยมือทั้งสองข้าง ดูเหมือนว่านางกำลังขอคำชม

เมื่อเห็นว่าหลินเมิ่งหวันไม่อยากพูดถึง ฉู่โม่หยวนจีงทำได้เพียงไม่ซักถามอีก

แต่เมื่อรับกระดาษในมือของหลินเมิ่งหวันแล้ว เขาก็มองไปที่ตัวอักษรบนนั้น หากตาของฉู่โม่หยวนกระตุก

หลินเมิ่งหวันกล่าวว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? มีการพัฒนาหรือไม่?”

เฉินเซียง: ......

เจ้านาย พวกเราหน้าหนาขนาดนั้นเชียวหรือ? บ่าวรู้สึกอับอายแทนท่านจริงๆ

เฉินเซียงก้มหน้าลงเงียบๆ และอับอายจนแทบอยากจะหารอยแยกมุดเข้าไป

แต่หลินเมิ่งหวันมองไปที่ฉู่โม่หยวนด้วยความคาดหวัง

ฉู่โม่หยวนกระแอมเบาๆ และทนไม่ได้ที่จะทำลายความกระตือรือร้นของหลินเมิ่งหวัน เขาหยิบกระดาษและลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะ

หลินเมิ่งหวันกะพริบตา และเดินตามไปในทันที นางเห็นฉู่โม่หยวนหยิบพู่กันขึ้นมา และวาดลงบนกระดาษ

ชั่วประเดี๋ยวเดียว ฉู่โม่หยวนก็วางพู่กันลง “ต้องให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านี้มากขึ้น ฝึกคัดต่อไป พรุ่งนี้ข้าจะมาตรวจใหม่”

ใบหน้าเล็กๆ ของหลินเมิ่งหวันทรุดลง และแอบบ่นในใจ ฉู่โม่หยวนไม่พูดแม่แต่คำเดียว

ไม่ให้ ฉู่โม่หยวนไม่ได้ตำหนิโดยตรงว่านางเขียนได้ไม่ดี คิดๆ ดูแล้วก็ต้องให้เกียรตินาง

นางปรับสภาพจิตใจ จับมือของฉู่โม่หยวน มองไปที่เขาอย่างน่าสงสารและกล่าวว่า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ขอปรึกษาหารือเรื่องหนึ่งได้หรือไม่? ”

“หืม?”

“อีกเดี๋ยวข้าจะต้องเข้าร่วมเทศกาลดอกไม้แล้ว ไม่ฝึกคัดลายมือแล้วได้หรือไม่?” เมื่อเห็นว่าสีหน้าของฉู่โม่หยวนทรุดโทรม หลินเมิ่งหวันก็ยกมือขวาของตนเองขึ้นในทันที และสาบานว่า “ข้าสาบาน รอให้เทศกาลดอกไม้สิ้นสุดลง ข้าจะตั้งใจฝึกคัดลายมืออย่างแน่นอน และจะไม่ทำให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยผิดหวังเด็ดขาด”

“แต่ในตอนนี้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยให้ข้าเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันในเทศกาลดอกไม้ก่อนได้หรือไม่? ข้าเคยบอกว่าจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย หากไม่เตรียมของขวัญ ก็จะไม่ได้มา”

ดวงตาของฉู่โม่หยวนกะพริบเล็กน้อย และจำได้เมื่อนานมาแล้ว หลินเมิ่งหวันบอกว่าจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เขา