ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 140

ทันทีที่หนานมู่ชิงพูดจบ ฉินจิ้งเจาก็กล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “พี่ห้าของข้าจะใส่ร้ายเจ้าได้อย่างไร? คุณหนูหนาน สิ่งที่เจ้าพูดช่างน่าสนใจจริงๆ เจ้าสงสัยน้องเมิ่งหวันได้ แต่ไม่ให้พวกเราสงสัยเจ้า?”

“ข้าว่าตอนนี้เจ้าคงกลัวความผิดมาก จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ท่านต้องตรวจสอบคุณหนูหนาน ข้าคิดว่านางแปลกมาก!”

“พวก......พวกเจ้า......พวกเจ้าใส่ร้ายผู้อื่น!”

หนานมู่ชิงก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ น้ำตาเอ่อล้นออกมาด้วยความกล้ำกลืนและเจ็บแค้น

ฉินจิ้งเจาก็ผสมโรงด้วย......

พวกเขาทั้งหมดกำลังช่วยหลินเมิ่งหวันรังแกนาง!

ฉินจุนหรันกล่าวอย่างเย็นชา “คุณหนูหนาน พวกเราเพียงแค่ตั้งข้อสงสัยอย่างมีเหตุผล ในเมื่อเจ้าต้องการให้ความกระจ่างกับหลินเป้ยเหยา แล้วจะไม่ยุ่งเกี่ยวได้อย่างไร?”

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าหลินเป้ยเหยากล่าวหาเมิ่งหวันอยู่ตลอด แต่ตอนที่หลินเป้ยเหยากล่าวหาเมิ่งหวัน มีหลักฐานหรือไม่?” ฉินจิ้งเจาหัวเราะเยาะ “ภาพวาดของเมิ่งหวันเหมือนจริงมากจนดึงดูดผีเสื้อ แต่ภาพวาดของนางดึงดูดแมลงวัน ไม่แน่ว่าอาจเป็นเพราะหลินเป้ยเหยาอิจฉาริษยา ถึงได้สงสัยว่าเป็นฝีมือของหลินเมิ่งหวัน กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากเป็นภาพวาดของคุณหนูหนานที่ยอดเยี่ยม คนที่หลินเป้ยเหยาสงสัยก็คงจะเป็นเจ้า”

ดวงตาของหลินเมิ่งหวันเป็นประกาย และยกนิ้วหัวแม่มือให้ฉินจุนหรันในใจ

พี่สี่เก่งมากจริงๆ พูดได้ตรงประเด็นสำคัญ!

คำพูดของฉินจุนหรันไม่เพียงแต่ช่วยแก้ต่างให้หลินเมิ่งหวัน แต่ยังแสดงให้เห็นว่าภาพวาดของหนานมู่ชิงนั้นไม่ดีเท่ากับภาพวาดของหลินเมิ่งหวัน และทำให้หลินเมิ่งหวันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

หนานมู่ชิงกระวนกระวายใจอย่างมาก จ้องมองไปที่ฉินจุนหรันอย่างโกรธจัด แต่เหมือนลำคอติดขัด และพูดโตแย้งไม่ออกสักคำ

ฉินจุนหรันหันไปคำนับฉู่โม่หยวน “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ในเมื่อต้องการตรวจสอบ ก็ตรวจสอบทุกคนเถิด เช่นนี้ผลการตรวจสอบถึงจะได้รับการนับถือ”

ฉู่โม่หยวนไม่ตอบรับ เพียงแค่มองไปยังหลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันยังคงจับมือของเขา กำลังหยิกบนฝ่ามือของเขาเบาๆ งอนิ้วและกางนิ้วของเขาอยู่ตลอดเวลา นางสนุกกับการเล่น

ฉู่โม่หยวนรู้สึกขบขันในใจอยู่ครู่หนึ่ง

หลินเมิ่งหวันจุด “ไฟ” เผาบนร่างของหนานมู่ชิง ยั่วยุให้พี่ชายทั้งสามของตนเอง “โจมตี” หนานมู่ชิงด้วยกัน ทำให้หนานมู่ชิงเป็นเหมือนกับ “ไก่ชน”

แต่หลินเมิ่งหวันเองก็ไม่เป็นอะไร เพียงแค่อยู่ให้ห่าง

ฉู่โม่หยวนขยับนิ้วเบาๆ และเกาบนฝ่ามือของหลินเมิ่งหวัน

มือเล็กๆ ของหลินเมิ่งหวันหด และเงยหน้าขึ้นมองฉู่โม่หยวนด้วยความประหลาดใจ

ฉู่โม่หยวนขยิบตาให้นาง

เลิกเล่นได้แล้ว ตอนนี้จะจบอย่างไร?

หลินเมิ่งหวันยิ้มให้เขาอย่างสดใส “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ในเมื่อทุกคนขอให้ท่านตรวจสอบ ท่านก็ตรวจสอบเถิด เดิมทีข้าก็ไม่ต้องการทำให้ท่านเดือดร้อน เพราะความสัมพันธ์ของตนเอง แต่ถึงอย่างไรหลินเป้ยเหยาก็เป็นพี่สาวของข้า ข้าก็ต้องการช่วยนางตรวจสอบความจริงให้กระจ่าง”

หลินเมิ่งหวันเขย่าแขนฉู่โม่หยวนเบาๆ และพูดออดอ้อน แต่คำพูดของนางเอาใจใส่อย่างยิ่ง

นางเป็นห่วงฉู่โม่หยวนมาก!

นางไม่อยากให้ฉู่โม่หยวนเดือดร้อน ดังนั้นแม้ว่าต้องการตรวจสอบความจริงให้กระจ่างเพื่อหลินเป้ยเหยา นางก็อดไม่ได้ที่จะไปรบกวนฉู่โม่หยวน

แต่หนานมู่ชิงไม่สนใจเรื่องนี้

หนานมู่ชิงขอให้ฉู่โม่หยวนตัดสินใจแทนโดยตรง เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจว่าฉู่โม่หยวนจะเหนื่อยหรือไม่!

หนานมู่ชิงนึกถึงความหมายในคำพูดของหลินเมิ่งหวัน และสีหน้าซีดอีกครั้ง

ฉู่โม่หยวนมองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างเอ็นดู และแอบถอนหายใจ

ปากของหลินเมิ่งหวัน! ช่างร้ายกาจจริงๆ

ต่อไปตนเองจะไม่ทะเลาะกับหลินเมิ่งหวันเด็ดขาด มิเช่นนั้นคนที่ทนทุกข์ทรมานต้องเป็นเขา!

ฉู่โม่หยวนเตือนตัวเองในใจอย่างเงียบๆ และเข้าใจชีวิตหลังแต่งงานของตนเองอย่างชัดเจน

เขาพยักหน้าให้หลินเมิ่งหวัน “ได้ เห็นแก่หน้าของเจ้า ข้าจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่าง”

ภาพวาดดอกบัวด้วยน้ำหมึกของหนานมู่ชิงมีความลึกลับอีกอย่าง ลวดลายดอกบัวไม่ได้วาด แต่เขียน

นางเขียนกลอนชื่นชมดอกบัว วาดภาพด้วยกลอน และรวมกันกลายเป็นดอกบัว

เมื่อแผนการนี้ล้มเหลว ผู้ชมต่างตื่นตะลึง และบางคนถึงกับยกย่องหนานมู่ชิง สำหรับความสามารถด้านวรรณกรรมที่ยอดเยี่ยมของนาง และสมกับที่เป็นหญิงที่มีความสามารถเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง

ในขณะนั้นหนานมู่ชิงรู้สึกภูมิใจมาก แต่คำพูดของฉีเยี่ยนก็ปลุกผู้คนให้ตื่น

“การแข่งขันครั้งนี้เป็นการวาดภาพ ไม่ใช่การเขียนพู่กันจีน หรือการแต่งกลอน คุณหนูหนานมาแข่งขันผิดสนามหรือไม่?”

เมื่อนึกถึงท่าทางของฉีเยี่ยนในขณะพูดเช่นนี้ สีหน้าของหนานมู่ชิงก็ดูเหมือนกินอุจจาระ หลินเมิ่งหวันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะจนท้องแข็ง

ฉินฉางซูมองไปที่หลินเมิ่งหวันที่ไร้ภาพลักษณ์บนเก้าอี้นุ่ม และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“หยุดหัวเราะได้แล้ว อีกเดียวการแข่งขันหมากรุกจะเริ่มขึ้นแล้ว จำแผนผังการเล่นหมากรุกได้แล้วหรือไม่?”

หลินเมิ่งหวันพยักหน้าในทันที “พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง ข้าท่องจนจำขึ้นใจแล้ว ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!”

ฉินฉางซูไม่วางใจ และถือโอกาสตอนที่ยังมีเวลาอยู่ ให้คนจัดวางกระดานหมากรุก และเล่นกับหลินเมิ่งหวันสักหนึ่งตา

จนกระทั่งมีคนรับใช้มาเตือนว่าการแข่งขันหมากรุกกำลังจะเริ่มแล้ว จากนั้นหลินเมิ่งหวันก็รีบยกกระโปรงขึ้นและวิ่งออกไป

เมื่อเห็นหลินเมิ่งหวันบนเวทีอีกครั้ง ผู้ชมต่างก็ประหลาดใจ

“หลินเมิ่งหวันก็สมัครเข้าร่วมการแข่งขันหมากรุกด้วย? นางต้องการเข้าร่วมการแข่งขันทั้งหมดเลยหรือ?”

“หลินเมิ่งหวันคงจะไม่คมในฝักจริงๆ ใช่หรือไม่? นางชนะไปสองรอบแล้ว หากนางชนะในรอบนี้อีก เช่นนั้นเป็นไปได้หรือไม่ที่นางจะกลายมาเป็นเทพีแห่งเทศกาลดอกไม้ในครั้งนี้?!”

“เป็นไปไม่ได้ นางจะเก่งขนาดนี้ได้อย่างไร......ข้าว่านางคงทำได้ไม่ดี อาจจะถูกกำจัดออกไปตั้งแต่รอบแรก......”

ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน เหล่าหญิงสูงศักดิ์ที่เข้าร่วมการแข่งขันหมากรุกกำลังมองหาโต๊ะสำหรับการแข่งขันในรอบแรก จากการที่ตนเองจับฉลากได้เมื่อครู่นี้

หลินเมิ่งหวันถือฉลากหมายเลขหกไปตามหา เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ นางก็ดีใจในทันที