พ่อฮะ หนูจับได้หม่ามี๊คนหนึ่ง
บทที่168 สั่งให้หมด2
บทที่168 สั่งให้หมด2
“ตกใจหมด พวกเธอเป็นอะไร?”เฉียวอวี่ถงกำลังยุ่งอยู่กับการแก้แผนการออกแบบ ก็ถูกโม่หวนกับซือฉีเรียกอย่างเร่งรีบ “พวกเธอพูดมาสิ? มีเรื่องอะไร ปากยืดไปถึงทายทอยแล้ว”
“มีที่ไหนล่ะ? แต่มีข่าวที่ต้องบอกเธอจริงๆ”
“อะไร?”
“ผลการแข่งขันออกแล้ว!”
“อ้อ?” เฉียวอวี่ถงตื่นตัวเป็นอย่างมาก “ข่าวดี ฉันเข้ารอบรองชนะเลิศเเล้ว? พวกเราเข้ารอบรองชนะเลิศแล้ว?”
คำตอบนั้นแน่นอนอยู่แล้ว พวกเขามือใหม่ทั้งสามเข้ารอบรองชนะเลิศแล้ว ก็ต้องมีมืออาชีพที่ถูกคัดออก
ดังนั้นหลังจากทั้งสามคนดีใจได้เล็กน้อย ก็ควรรู้ว่าจะปิดปังฝีมือไว้อย่างไร
แต่การรวมตัวกันสักหน่อยก็เป็นสิ่งสำคัญ
“เย็นนี้ฉันเลี้ยงเอง!”เฉียวอวี่ถงออกตัวขอเลี้ยง
ไม่มีใครปฏิเสธ “ได้เลย!”
“คุณหญิงประธานฉินเลี้ยงทั้งที เป็นเกียรติกับพวกเรามาก”
“ฮ่าๆ……”
ทั้งสามคุยกันในกลุ่มวีเเชท เบื้องหน้าแต่ละยังนั่งทำงานของตัวเอง ไม่ยินดียินร้ายอะไร
ก่อนเลิกงานมีดอกไม้ส่งมาถึงเฉียวอวี่ถง
“ใคร?”
ฉินลี่เยี่ยไม่รู้เรื่องการแข่งขันของตัวเองหนิ? วันนี้แค่บอกฉินลี่เยี่ยว่าจะไปกินข้าวข้างนอกกับเพื่อนร่วมงาน
“เจิ้งอี้?”เฉียวอวี่ถงตกใจมากเมื่อเห็นการ์ด
เจิ้งอี้ส่งกุหลาบมาให้เธอหมายความว่าอย่างไร?
ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอชอบหรือไม่ชอบ พูดแค่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามีอะไรข้องเกี่ยวกับดอกกุหลาบสักนิดเหรอ?
“สามีเธอนี่ดีจริงๆ”
เฉียวอวี่ถงไม่ปฏิเสธ พูดเรื่องจริงไปแล้วไม่รู้ว่าจะวุ่นวายแค่ไหน
“เกือบจะถึงเวลาแล้ว พวกเราออกไปกันเลยไหม?”
เฉียวอวี่ถงวางดอกไม้ไว้ที่ทำงาน หลีกเลี่ยงฉินลี่เยี่ยเห็นแล้วจะไม่พอใจ ส่วนทางเจิ้งอี้ภายหลังมีโอกาสค่อยพูดให้ชัดเจน
หลังมื้อเย็นฉินลี่เยี่ยมารับเฉียวอวี่ถง ซือฉีปากไว พูดถึงกุหลาบช่อนั้นของเจิ้งอี้
“เอ๋”เฉียวอวี่ถงรู้ว่าไม่ว่าอย่างไรก็ปิดเรื่องไว้ไม่มิด ในที่สุดก็จะถูกค้นพบ
“ตอนนี้คุณพูดมาได้เลยว่าดอกไม้นั่นมันเรื่องอะไร?”ยังจำได้ว่าตู้โป๋เหวินเคยซื้อดอกไม้ให้เฉียวอวี่ถง ตอนนี้น่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว……
เฉียวอวี่ถงนั่งหน้าข้างคนขับ หันหน้ามองใบหน้าด้านข้างของฉินลี่เยี่ยที่กำลังขับรถ
“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร ตอนใกล้จะเลิกงานก็มีคนมาส่งกุหลาบให้ฉัน จากนั้นพอฉันอ่านการ์ดถึงได้รู้ว่าเป็นเจิ้งอี้ที่ส่งมา แล้วฉันก็วางไว้ที่บริษัท พวกเขาเข้าใจผิดว่าคุณส่งมาให้ ฉันก็ไม่ได้อธิบาย ฉันกลัวว่ายิ่งอธิบายจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่
และคุณก็ไม่เคยส่งดอกไม้ให้ฉัน……” ประโยคสุดท้ายมีความน้อยใจอยู่หน่อยๆ
ที่จริงไม่มีครั้งไหนที่ฉินลี่เยี่ยเริ่มส่งให้ก่อนเลย ครั้งแรกเป็นเพราะตู้โป๋เหวิน ต่อมาก็ไม่มีครั้งที่สอง
เฉียวอวี่ถงไม่ชอบฟุ้งเฟ้อ แต่จะว่าไปแล้ว ใครบ้านไม่อยากได้ความโรแมนติกล่ะ?
ฉินลี่เยี่ยพูดไม่ออก
เรื่องนี้กลับบันทึกไว้แล้ว ที่จริงตัวเองควรจะหาเวลาแสดงออกบ้าง
“โอเค ผมผิดเอง แต่ดอกกุหลาบของคนนั้นห้ามอยากได้นะ!”
“ฉันเข้าใจ แต่เขาส่งมาแล้ว ฉันเองก็ไม่มีทางเลือก จะให้โยนทิ้งแบบไม่ไว้หน้าก็ไม่ได้มั้ง?”เฉียวอวี่ถงก็ไม่ได้อยากได้ แต่จะโยนทิ้งต่อหน้าทุกคนก็กระไรอยู่
เรื่องกวนใจของลัทธิชายเป็นใหญ่ “อย่างนั้นก็ต้องโยนทิ้ง หน้าผมล่ะ?”
“……คุณหล่อมาก ฟังคุณพอแล้ว!”
“ใช่แล้ว! ฉันเข้ารอบรองชนะเลิศของการแข่งขันแล้ว!”
“อื้ม”
“คุณไม่ตื่นเต้นเลย?”เฉียวอวี่ถงจนใจ เรื่องอะไรกัน หรือเรื่องนี้ไม่คุ้มค่าที่จะดีใจ? “เรื่องที่คาดไว้แล้ว ฉันว่าไม่มีความจำเป็นต้องตื่นเต้นนะ”
“เหอะ!”ตัวเฉียวอวี่ถงเองก็ไม่เคยมั่นใจอย่างนี้ หายากที่ฉินลี่เยี่ยจะมั่นใจในตัวเธออย่างไม่มีเงื่อนไข “ไม่รู้ว่ารอบรองชนะเลิศจะยากไหม?”
“คุณมั่นใจหน่อยได้ไหม?”
เฉียวอวี่ถง “……” ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจ แต่ไม่ชำนาญ ประธานฉินเขาไม่เข้าใจจิตใจของชนชั้นล่างในสังคม
“คุณคิดอะไรอยู่?”
“เอ๋ หรือว่าจะอ่านใจได้?”
……
ทุกวันต่อจากนั้น เฉียวอวี่ถงจะได้รับดอกไม้จากฉินลี่เยี่ย
ทุกชนิดทุกแบบ แน่นอนว่าในช่อดอกไม้ของทุกวันจะมีดอกหย่าลืมฉัน ที่เฉียวอวี่ถงชื่นชอบที่สุด
ตั้งแต่ส่งดอกไม้ให้ครั้งก่อนหลังจากนั้นเจิ้งอี้ก็เงียบไป
ปรากฏตัวอีกครั้งก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว
“เจิ้งอี้?”
“ถงถง ฉันสามารถได้รับเกียรติดินเนอร์กับเธอไหมนะ?”
“ตอนเย็นฉันมีนัดแล้ว”เฉียวอวี่ถงตอบอย่างรวดเร็วเพื่อกลบเกลื่อนความไม่สบายใจของตัวเอง
เจิ้งอี้ยิ้มอ่อน “ถงถง พวกเราเป็นเพื่อนกัน กินข้าวด้วยกันไม่เป็นไรหรอกมั้ง?” เธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอ ไม่อย่างนั้นเธอพาเพื่อนมาด้วยสิ?
เฉียวอวี่ถงไม่โต้ตอบ “เดี๋ยวฉันโทรนัดคุณหนูส่งมาด้วยโอเคไหม? ความสัมพันธ์ของพวกเธอดีขนาดนั้น”
“……คือจริงๆฉัน……” ยังไม่ทันจะพูดคำว่ามีธุระจบเจิ้งอี้ก็วางสาย
เฉียวอวี่ถงไม่มีทางเลือก ได้แต่โทรหาฉินลี่เยี่ยเพื่ออธิบายเรื่องราวให้ชัดเจน
“โอเค ไปเถอะ”
ท่าทางนี้ต่างจากก่อนหน้านี้ที่ได้รับดอกไม้มากไปหน่อยหรือเปล่า
สงจื่อหยูน เฉียวอวี่ถงและเจิ้งอี้กินมื้อเย็นด้วยกัน
“ถงถง ฉันอาศัยความสัมพันธ์กับเธอได้มาทานข้าวกับคุณเจิ้งด้วย ”สงจื่อหยูนพูดติดตลก ที่เธอและเจิ้งอี้ไม่มีพรหมลิขิตต่อกันเป็นเรื่องที่กำหนดไว้
เฉียวอวี่ถงและเจิ้งอี้ก็ถูกกำหนดไม่ไม่มีพรหมลิขิตต่อกัน เฉียวอวี่ถงแต่งงานแล้ว และความรักก็ดีมากด้วย
“ถงถงได้เข้ารอบรองชนะเลิศในการเเข่งขันแล้ว ฉันอยากฉลองให้เธอนะแต่คิดไม่ถึงว่ามีธุระของบริษัทต้องไปต่างประเทศชั่วคราว เลยยืดมาจนถึงป่านนี้”เจิ้งอี้พูดเหมือนความสัมพันธ์กับเฉียวอวี่ถงดีมาก
“เจิ้งอี้ พวกเราเป็นแค่เพื่อนทั่วๆไป อันที่จริงไม่จำเป็นต้องคิดมากขนาดนี้”เฉียวอวี่ถงทำเพื่อให้ตัวเองไม่กังวล เเละให้ฉินลี่เยี่ยวางใจ “ฉันแต่งงานแล้ว และก็มีลูกแล้ว คุณทำแบบนี้จะถูกคนอื่นเข้าใจผิดได้ง่ายๆ” และก็กระทบกับการหาแฟนของคุณด้วย”
ครั้งที่แล้วเพื่อนร่วมงานเสี่ยวลี่ยังบอกว่าชอบเขา ว่ากันว่าต่อมาเจิ้งอี้ไม่ได้ตอบเธอ
ก่อนหน้านี้สงจื่อหยูนก็เป็นเหมือนกัน ไม่ได้รับการตอบกลับเหมือนกัน
“ถงถง”สงจื่อหยูนอยากจะหยุดเฉียวอวี่ถง ถึงอย่างไรก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาไม่น่าฟังถึงขั้นนี้