พ่ายรัก นิยาย บท 76

ตอนนี้ก็เป็นเวลาพลบค่ำ ตะวันตกดินไปแล้ว..แต่ก็ยังพอทอแสงออกมาให้เห็นอยู่บ้าง

ณ.กระท่อมท้ายสวน..ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ชานกระท่อมนั้น สายตาของเธอมองไปทั่วพื้นที่..ความว้าเหว่เริ่มก่อตัวเข้ามาในหัวใจ

หญิงสาวพยายามมากที่จะไม่คิดถึงผู้ชายคนนั้น แต่ยิ่งพยายามมันก็ยิ่งคิดถึง

"สวย" คำพูดแรกที่ผู้ใหญ่บ้านมองไปเห็นตอนที่เธอนั่งเหม่อลอยอยู่ มันช่างสะกดสายตาของผู้ที่มอง

"ผู้ใหญ่.. ??.." หญิงสาวจำได้แม่นเสียงนี้คือเสียงผู้ใหญ่บ้าน พอเธอมองไปที่ต้นเสียงก็เจอผู้ชายอีกคน "คุณ?!"

ลูกศรยันกายลุกขึ้นแบบอัตโนมัติ เพราะความตกใจ..เธอกำลังคิดถึงเขาอยู่แท้ๆ

"ลูกศร" ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปบนกระท่อมนั้น เพราะตอนนี้คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปด้านในแถมยังปิดประตูไว้ด้วย

"ตกลงเอ็งเป็นพี่ชายจริงไหม" ผู้ใหญ่บ้านรีบตามขึ้นมา เพราะเริ่มได้กลิ่นไม่ดี

"ลูกศร คุณเปิดประตูให้ผมก่อน" ไกรสรไม่ได้สนใจผู้ใหญ่บ้านเลย ตอนนี้ผู้ใหญ่บ้านหมดประโยชน์สำหรับเขาแล้ว

"ดูท่าทางแล้วมึงไม่ใช่พี่ชายของน้องคนสวยใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านรีบเข้ามาขวางไว้

"ถอยไป!" ชายหนุ่มแทบอยากจะใช้หมัดแทนคำพูดด้วยซ้ำ

"กูเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่ กูต้องดูแลลูกบ้าน ตกลงมึงเป็นใครกันแน่!!" ผู้ใหญ่บ้านคิดว่า ถ้าเขาเป็นพี่ชายจริง ทำไมน้องคนสวยถึงกลัวจนวิ่งหนีเข้ากระท่อม

"ลูกศร คุณออกมาหน่อยสิ"

"มึงอย่าพยายามเลย เดี๋ยวกูจะโทรแจ้งตำรวจ" คนที่พูดรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หวังจะโทรไปแจ้งตำรวจเรื่องนี้จริงๆ

"โทรเลย อย่างมากผมก็ได้เข้าไปนอนในห้องขังอีกครั้ง" เขาพูดกับผู้ใหญ่บ้าน แต่สายตาของเขามองที่ประตูกระท่อมซึ่งเป็นไม้ แถมยังมีรูส่องเข้าไปถึงด้านในได้

แกร็ก~

"คุณหมายความว่ายังไง" ถ้าเธอฟังไม่ผิด..เขาพูดว่าแค่เข้าไปนอนในห้องขังอีกครั้ง นั่นแสดงว่าเขาเคยเข้าไปนอนในนั้นเหรอ.. ลูกศรก็เลยรีบเปิดประตูออกมาคุยกับเขา

"ผมเพิ่งออกมาไม่กี่วันนี้เอง"

"ออกจากคุกเหรอ" ผู้ใหญ่บ้านพอจะจับใจความได้

"ก็คดีที่ฆ่าคนตาย.."

"ฆ่าคนตาย" ผู้ใหญ่บ้านค่อยๆ ถอยออกไปทีละก้าว

"ทำไมคุณต้องติดคุกด้วย" ลูกศรคิดว่าครอบครัวของเขาอิทธิพลล้นฟ้าขนาดนั้น ทำไมถึงปล่อยให้ลูกชายเข้าไปนอนในที่แบบนั้นได้

"เพราะผมมันขี้ขลาดไง ไม่กล้าสู้หน้าคุณ.. "

"ช่างมันเถอะค่ะ ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว" ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะรู้แล้ว ที่เขาไปงานศพแม่ของเธอไม่ได้หรือที่หายไปเลย ก็เพราะติดคุก..หญิงสาวแอบน้อยใจเรื่องนี้มาก เพราะไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาโผล่มาให้เห็น

ถึงแม้ว่าจะรู้แล้วทำไมเขาถึงไม่มางานศพ แต่ยังไงเธอก็ต้องได้ตัดใจจากเขาอยู่ดี เพราะแม่ของเธอเป็นคนจ้างวานมือปืนไปยิงแม่ของเขา ใครจะยอมรับลูกของคนที่คิดจะฆ่าแม่ตัวเองได้ลงคอ

"เรากลับบ้านกันนะ"

"ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่"

"คุณจะอยู่ที่แบบนี้ได้ยังไง เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว"

"ก็เพราะตัวคนเดียวไงคะ ฉันถึงอยู่ที่ไหนก็ได้"

"แล้วคุณเอาผมไปไว้ที่ไหน"