พ่ายรัก นิยาย บท 77

สถานีตำรวจ

"ทางเราขออภัยด้วย ที่เข้าใจผิด"

ตอนนี้ทางตำรวจได้ตรวจสอบทุกอย่างเรียบร้อย ไกสรคือผู้บริสุทธิ์ เพราะผ่านการพิจารณาของศาลมาแล้ว ทางตำรวจก็เลยปล่อยตัวเขาออกมา

..บนรถ..

"ผมจะพาคุณไปพักที่โรงแรมแถวนี้ก่อน มันดึกมากแล้ว"

"ไม่ค่ะ ฉันจะกลับไปที่กระท่อม"

"อย่าดื้อนักเลย จะกลับไปตอนนี้ได้ยังไง ไฟส่องทางเข้าไปก็ไม่มี" เพราะถนนเข้าไปไม่ถึงกระท่อมหลังนั้น ต้องได้เดินเท้าเข้าไปเกือบกิโลเมตร แต่ถ้าเป็นจักรยานหรือมอเตอร์ไซค์ก็พอจะเข้าได้

"ถ้าคุณคิดว่ามันลำบากมาก ก็จอดตรงนี้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะหารถกลับเอง"

"ถ้างั้นไม่พักมันแล้วโรงแรม.. กลับกรุงเทพฯเลยดีกว่า" ไกรสรกลับรถทันที..โดยไม่รอฟังความเห็นจากเธอ

"คุณ! จอดเดี๋ยวนี้นะ!!"

ชายหนุ่มไม่หยุด เขายังขับมุ่งหน้าตรงไปทิศทางที่จะกลับกรุงเทพฯ

"คนเผด็จการ ถ้าคุณไม่หยุดฉันจะกระโดดลงรถเดี๋ยวนี้" หญิงสาวไม่พูดเปล่า เธอถอดเซฟตี้เบลท์ออก

เอี๊ยกกก! ชายหนุ่มรีบเหยียบเบรก เพราะกลัวว่าเธอจะทำจริง และมันก็เป็นโอกาสให้ลูกศรเปิดประตูลงรถได้ง่าย

"ทำไมคุณถึงดื้อจังเลย" ไกรสรรีบลงรถแล้วเดินตาม

"คุณจะมาสนใจฉันทำไม..ฉันก็ออกจากชีวิตของคุณมาแล้วไง คุณยังจะเอาอะไรกับฉันอีก" น้ำตาเธอได้ไหลลงมาอีกครั้ง เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันคืออะไร "อืมมม!!"

ไกรสรพยายามจะหาคำพูดเพื่อที่จะหยุดเธอไว้ แต่ก็คิดอะไรไม่ออก เขาก็เลยทำสิ่งที่ต้องการอยากจะทำกับเธอที่สุด..และก็ทำมันข้างถนนนี้เลย

ตุ๊บ! ตุ๊บ!! เสียงกำปั้นเล็ก รัวเข้าที่หน้าอก เพื่อให้เขาปล่อย

แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอม เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธอแบบโหยหา ตอนนี้ไกรสรรู้ใจตัวเองแล้วว่า ตัวเขาเป็นผู้ชายแท้..ไม่ได้เบี่ยงเบนทางเพศเลย ไอ้ที่สับสนไป เพราะคันศรดีกับเขามาก..แต่ถ้าไม่เจอเธอ เขาคงจะไม่รู้ตัว

ชายหนุ่มจูบหญิงสาวอยู่แบบนั้น จนเธอหยุดดิ้น เขาก็เลยค่อยๆ ปล่อยจูบออกแบบเสียดาย

"รู้หรือยัง ถ้าดื้อจะเจออะไร" พูดโดยไม่ปล่อยคนตัวเล็กออกจากวงแขน

"ฉันยังไม่พร้อมที่จะกลับกรุงเทพฯ คุณอย่าบังคับฉันเลยนะ"

"แล้วคุณจะอยู่ที่นี่ทำไม อยู่ให้ไอ้ผู้ใหญ่บ้านมันแทะโลมคุณเหรอ" ชายหนุ่มขัดใจมากที่เห็นสายตาของผู้ใหญ่บ้านมองเธอ

"คุณรู้ได้ยังไง"

"ทำไมผมจะไม่รู้ ดูสายตาที่มันมองคุณแทบจะกลืนกิน" ถ้าไม่ติดตรงที่ตอนนั้นยังอยู่ในสถานีตำรวจ..เขาได้กระทืบมันแน่

"เขาจะมองฉันยังไงก็เรื่องของเขาสิ"

"มันจะเรื่องของเขาได้ยังไง มันมองเมียผมแบบนี้ ไม่กระทืบมันก็บุญหัวเท่าไรแล้ว"

"ฉันเป็นเมียคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่งงานเราก็ยังไม่แต่งกันเลย"

"งั้นกลับไปแต่งงานกัน" ไกรสรคว้ามือเรียวให้เดินตามมาที่รถ

"ฉันไม่กลับ"

"ถ้าไม่กลับ แล้วจะแต่งงานกันได้ยังไง"

"คุณไม่เป็นห่วงความรู้สึกแม่ของคุณบ้างเลยหรือไง ถ้าคุณแต่งงานกับฉัน"

"เรื่องนั้นคุณไม่ผิดสักหน่อย คุณไม่รู้เรื่องด้วย"

"ถึงฉันจะไม่รู้เรื่อง แต่นั่นคือแม่ของฉันนะ"

"คุณอย่าเฝ้าโทษตัวเองแบบนี้ได้ไหม..ลูกศร"

"คุณคงจะสงสารฉันมากเลยใช่ไหมคะ" น้ำตาหญิงสาวเริ่มไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว

"ผมรักคุณมากต่างหาก" นิ้วแกร่งเขี่ยน้ำตาออกจากใบหน้างามแบบทะนุถนอม

"...?..." อะไรกัน เมื่อกี้เขาบอกรักเราเหรอ??

"อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนี้ ถ้าผมอดใจไม่ไหวคุณรับผิดชอบได้ไหม" ดวงตาของทั้งสองสบกันแบบไม่มีใครยอมใคร

"เมื่อกี้ฉันฟังถูกหรือผิด? คุณบอกรักฉันใช่ไหม"

"ทำไมคุณต้องทำหน้าเหมือนไม่เชื่อด้วย ที่ผมทำกับคุณทุกอย่าง มันยังยืนยันคำพูดไม่ได้อีกเหรอ"

"คะ?" เธอไม่อยากจะเดาอะไรเองอีกแล้ว ที่เขาพูดมามันหมายความว่ายังไง "คุณอย่าพูดเป็นปัญหาเชาว์ให้ฉันคิดเองได้ไหม มีอะไรคุณก็พูดกับฉันมาตรงๆ"

"ผมจะบอกคุณทุกเรื่องก็ได้..ยังไงคุณก็รู้แล้ว ผมรู้ตั้งแต่ วันที่ถามคุณแล้วว่า..รู้จักผู้ชายคนนั้นไหม" วันนั้นที่เขาเอารูปมือปืนให้เธอดู

"คุณรู้ตั้งแต่วันนั้นเหรอคะ? คุณรู้ว่าแม่เป็นคนจ้าง?"

"ใช่"