พ่ายรัก นิยาย บท 76

ตอนนี้ก็เป็นเวลาพลบค่ำ ตะวันตกดินไปแล้ว..แต่ก็ยังพอทอแสงออกมาให้เห็นอยู่บ้าง

ณ.กระท่อมท้ายสวน..ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ชานกระท่อมนั้น สายตาของเธอมองไปทั่วพื้นที่..ความว้าเหว่เริ่มก่อตัวเข้ามาในหัวใจ

หญิงสาวพยายามมากที่จะไม่คิดถึงผู้ชายคนนั้น แต่ยิ่งพยายามมันก็ยิ่งคิดถึง

"สวย" คำพูดแรกที่ผู้ใหญ่บ้านมองไปเห็นตอนที่เธอนั่งเหม่อลอยอยู่ มันช่างสะกดสายตาของผู้ที่มอง

"ผู้ใหญ่.. ??.." หญิงสาวจำได้แม่นเสียงนี้คือเสียงผู้ใหญ่บ้าน พอเธอมองไปที่ต้นเสียงก็เจอผู้ชายอีกคน "คุณ?!"

ลูกศรยันกายลุกขึ้นแบบอัตโนมัติ เพราะความตกใจ..เธอกำลังคิดถึงเขาอยู่แท้ๆ

"ลูกศร" ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปบนกระท่อมนั้น เพราะตอนนี้คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปด้านในแถมยังปิดประตูไว้ด้วย

"ตกลงเอ็งเป็นพี่ชายจริงไหม" ผู้ใหญ่บ้านรีบตามขึ้นมา เพราะเริ่มได้กลิ่นไม่ดี

"ลูกศร คุณเปิดประตูให้ผมก่อน" ไกรสรไม่ได้สนใจผู้ใหญ่บ้านเลย ตอนนี้ผู้ใหญ่บ้านหมดประโยชน์สำหรับเขาแล้ว

"ดูท่าทางแล้วมึงไม่ใช่พี่ชายของน้องคนสวยใช่ไหม" ผู้ใหญ่บ้านรีบเข้ามาขวางไว้

"ถอยไป!" ชายหนุ่มแทบอยากจะใช้หมัดแทนคำพูดด้วยซ้ำ

"กูเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่ กูต้องดูแลลูกบ้าน ตกลงมึงเป็นใครกันแน่!!" ผู้ใหญ่บ้านคิดว่า ถ้าเขาเป็นพี่ชายจริง ทำไมน้องคนสวยถึงกลัวจนวิ่งหนีเข้ากระท่อม

"ลูกศร คุณออกมาหน่อยสิ"

"มึงอย่าพยายามเลย เดี๋ยวกูจะโทรแจ้งตำรวจ" คนที่พูดรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หวังจะโทรไปแจ้งตำรวจเรื่องนี้จริงๆ

"โทรเลย อย่างมากผมก็ได้เข้าไปนอนในห้องขังอีกครั้ง" เขาพูดกับผู้ใหญ่บ้าน แต่สายตาของเขามองที่ประตูกระท่อมซึ่งเป็นไม้ แถมยังมีรูส่องเข้าไปถึงด้านในได้

แกร็ก~

"คุณหมายความว่ายังไง" ถ้าเธอฟังไม่ผิด..เขาพูดว่าแค่เข้าไปนอนในห้องขังอีกครั้ง นั่นแสดงว่าเขาเคยเข้าไปนอนในนั้นเหรอ.. ลูกศรก็เลยรีบเปิดประตูออกมาคุยกับเขา

"ผมเพิ่งออกมาไม่กี่วันนี้เอง"

"ออกจากคุกเหรอ" ผู้ใหญ่บ้านพอจะจับใจความได้

"ก็คดีที่ฆ่าคนตาย.."

"ฆ่าคนตาย" ผู้ใหญ่บ้านค่อยๆ ถอยออกไปทีละก้าว

"ทำไมคุณต้องติดคุกด้วย" ลูกศรคิดว่าครอบครัวของเขาอิทธิพลล้นฟ้าขนาดนั้น ทำไมถึงปล่อยให้ลูกชายเข้าไปนอนในที่แบบนั้นได้

"เพราะผมมันขี้ขลาดไง ไม่กล้าสู้หน้าคุณ.. "

"ช่างมันเถอะค่ะ ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว" ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะรู้แล้ว ที่เขาไปงานศพแม่ของเธอไม่ได้หรือที่หายไปเลย ก็เพราะติดคุก..หญิงสาวแอบน้อยใจเรื่องนี้มาก เพราะไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาโผล่มาให้เห็น

ถึงแม้ว่าจะรู้แล้วทำไมเขาถึงไม่มางานศพ แต่ยังไงเธอก็ต้องได้ตัดใจจากเขาอยู่ดี เพราะแม่ของเธอเป็นคนจ้างวานมือปืนไปยิงแม่ของเขา ใครจะยอมรับลูกของคนที่คิดจะฆ่าแม่ตัวเองได้ลงคอ

"เรากลับบ้านกันนะ"

"ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่"

"คุณจะอยู่ที่แบบนี้ได้ยังไง เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว"

"ก็เพราะตัวคนเดียวไงคะ ฉันถึงอยู่ที่ไหนก็ได้"

"แล้วคุณเอาผมไปไว้ที่ไหน"

"งูไม่มี..ผมแค่พูดเล่น" มือหนาลูบหลังคนที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ เพื่อเรียกสติ

"คนบ้า!!" พอรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เธอก็พยายามผลักเขาออก แต่ไกรสรไม่ยอม "ปล่อยนะ!!"

"กลัวงูขนาดนี้ เลือกมาอยู่ทำไมที่แบบนี้ล่ะ ไฟก็ไม่มี"

"มันเรื่องของฉัน คุณกลับไปได้แล้ว ป่านนี้แม่ของคุณคงจะตามหา"

"ผมเป็นห่วงคุณ คุณรู้ไหม พอเสร็จคดีแล้วผมก็ออกตามหา ผมได้แต่ภาวนาอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณเลย ถ้างั้นผมคงจะอยู่ไม่ได้" เขาพูดโดยไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด

"คุณควรจะดีใจมากกว่านะที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คุณจะได้เป็นอิสระสักที" เธอยังจำทุกการกระทำที่เขาเคยทำกับเธอไว้..ไล่ลงจากรถ..ปล่อยให้กลับเองเกือบทุกครั้งที่นั่งรถไปด้วยกัน และอีกหลายๆ เรื่องที่เขาเคยทำร้ายจิตใจ "ตอนนี้คุณเป็นอิสระแล้วค่ะ"

"อิสระ?" ชายหนุ่มได้ยินมันจากแม่ครั้งหนึ่งแล้ว และยังมาได้ยินจากเธออีก "คุณถามผมหรือยังว่าผมต้องการอิสระไหม"

"ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบค่ะ เพราะคุณทำให้ฉันเห็นอยู่ตลอดเวลา"

"ผมไม่รู้ว่าแต่ก่อนผมทำร้ายจิตใจคุณมากแค่ไหน แต่ต่อจากนี้ไป..ผมสาบานได้ว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ทำให้คุณมีน้ำตา"

"ฉันรู้ว่าคุณแค่สงสารฉัน คุณไม่จำเป็นต้องมาสาบานหรอก" หญิงสาวแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่เขาพูดมาทั้งหมด เพราะเขาเริ่มสนใจเธอ..

แต่คงไม่ใช่..คงเป็นเพราะแค่ความสงสารมากกว่า..ก็ในเมื่อเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง

"ผมรัก.." ถ้าเขาไม่พูดคำนี้ออกมาเธอคงไม่เชื่อ..ชายหนุ่มค่อยๆ โน้มลงมาหาคนที่ตัวเตี้ยกว่า เพื่อจะพูดคำนั้นให้เธอฟัง

"หยุดนะ!! ปล่อยผู้หญิง!!" ทันใดนั้นก็มีแสงไฟสาดส่องเข้ามาที่กระท่อม จนสว่างไสวไปทั่ว

"คนนี้เลยครับคุณตำรวจ ผมได้ยินกับหูว่ามันฆ่าคนตายมา" คือเสียงของผู้ใหญ่บ้านที่ไปตามตำรวจ และพวกเขาก็แอบดักซุ่มอยู่แถวนั้น..จนได้จังหวะ..หวังจะเข้ามาชาร์จตัว