พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 341

ด้านนอกประตูคือลู่จื่อเซียนจริง ๆ และยังมีเงาเพรียวบางเงาหนึ่งอยู่ข้างกายของลู่จื่อเซียน

หลิวจ้าวตี้ดีใจมาก “จื่อเซียน ลูกกลับมาแล้วเหรอ คู่หมั้นของลูก…”

แววตาของหลิวจ้าวตี้จับจ้องไปยังเซี่ยซีหว่าน เมื่อมองชัดเจนแล้วว่าเป็นเซี่ยซีหว่าน รูม่านตาของหลิวจ้าวตี้ก็เบิกกว้างและตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ในทันที

เป็นไปได้ยังไงกัน?

ทั้งลู่ซือเจี๋ยและลู่หานถิงที่อยู่ในห้องนั่งเล่นต่างก็ได้ยินการเคลื่อนไหวที่ด้านนอกประตู คืนนี้พวกเขากำลังรอให้ลู่จื่อเซียนพาคู่หมั้นลึกลับกลับบ้าน

ลู่ซือเจี๋ยวางหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจในมือลงแล้วยืนขึ้นพลางเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ทันใดนั้นลู่จื่อเซียนจูงมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านเดินเข้ามา

ทันทีที่ลู่ซือเจี๋ยเห็นเซี่ยซีหว่าน เขาเคยต่อกรกับเซี่ยซีหว่านมาแล้วสองครั้ง เขารู้ดีว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ธรรมดา แต่เขาไม่คิดมาก่อนว่าเซี่ยซีหว่านจะเป็นลูกสาวของหลินสุ่ยเหยา！

ในขณะเดียวกันนั้นลู่หานถิงก็มองไปยังลู่จื่อเซียน จากนั้นดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขาก็ค่อย ๆ หันไปมองใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหว่าน จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน

การมาถึงของเซี่ยซีหว่านทำให้ครอบครัวลู่ทั้งหมดตกอยู่ในบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้

ลู่จื่อเซียนกุมมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านไว้ในฝ่ามือและดวงตาสีดำที่เย็นชาของเขามองไปที่ทุกคนและกล่าวว่า “ผมขอแนะนำพวกคุณอย่างเป็นทางการครับ คู่หมั้นของผม...เซี่ยซีหว่านครับ !”

หลิวจ้าวตี้สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที เธอมองเซี่ยซีหว่านด้วยความตกใจ เธอตั้งตารอการมาถึงของลูกสาวหลินสุ่ยเหยาอย่างปลื้มปิติยินดี เธอคาดไม่ถึงว่าลูกสาวของหลิ่นสุ่ยเหยาคือ เซี่ยซีหว่าน !

“จื่อเซียน ลูกทำผิดพลาดหรือเปล่า ทำไมถึงเป็นเซี่ยซีหว่านได้ล่ะ มันจะเป็นเธอได้อย่างไร” หลิวจ้าวตี้ส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ

ทันใดนั้นลู่จื่อเซียนจึงดึงหยกออกมาและกล่าวว่า“นี่คือสิ่งยืนยันการหมั้นของผมกับหว่านหว่านครับ หว่านหว่านคือคู่หมั้นของผม ผมพาเธอกลับมาแล้ว”

ขณะที่เขาพูด ดวงตาสีดำอันเยือกเย็นของลู่จื่อเซียนก็จ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิงอย่างเย็นชา

ร่างสูงและหล่อเหลาของลู่หานถิงยืนย้อนแสงทำให้มองสีหน้าของเขาไม่ชัดเจน ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขาหันมามองเซี่ยซีหว่านและมองผ่านไปยังมือของเธอและลู่จื่อเซียนที่กุมมือกันแน่น ริมฝีบางบางของเขาก็เม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นโค้งสีขาวซีดน่าสะพรึงกลัว

แท้ที่จริงแล้วเซี่ยซีหว่านก็คือ สาวน้อยเมื่อตอนนั้น !

ไม่ใช่ว่าลู่หานถิงไม่เคยหาเด็กหญิงคนนั้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่เขาหาไม่เจอ

ตอนนี้เขายังจำภายในห้องอาเจียวที่มีความอบอุ่นนั้นได้ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นอนอยู่ในผ้าห่มสีเหลืองมีใบหน้าเล็กขาวราวกับฟักออกมาจากหิมะ เธอไม่ได้มีรอยย่นบนใบหน้าและน่าเกลียดเหมือนเด็กทารกแรกเกิด ตรงกันข้าม เธอเกิดมาสวยงามอย่างน่าประหลาดใจ

ดวงตากลมโตคู่นั้นจ้องมองเขา เธอยังยิ้มให้เขาด้วยปากเล็ก ๆ ของเธอที่ยังไม่มีฟันด้วยซ้ำ

เธอเอื้อมมือเล็ก ๆ ของเธอจับนิ้วชี้เรียวของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย

หม่ามี๊ของเธอหัวเราะเยาะเธอว่า “ทำไมน้ำลายไหลแบบนี้ เป็นเพราะมองพี่ชายน้อยหรือเปล่า ถ้าเธอแกล้งพี่ชายแบบนี้ พี่ชายของเธอก็จะหนีไปจากเธอ”

หม่ามี๊ของเธอยิ้มและกล่าวว่า “อาลู่ น้องสาวตัวน้อยจะเป็นเจ้าสาวของเจ้าในอนาคตของหนูนะ ดีไหมจ๊ะ?”

เขาหน้าแดงและวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ต่อมาพวกเขาแม่ลูกก็หายตัวไป หายตัวไปจากมหานครอิมพีเรียล

หลายปีผ่านมาแล้วลู่หานถิงไม่เคยลืมสาวน้อยคนนั้นเลย ตอนนี้เด็กน้อยคนนั้นยืนอยู่ต่อหน้าเขา ก็คือเซี่ยซีหว่าน !