พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 345

เซี่ยซีหว่านรู้สึกได้ว่าลู่ซือเจี๋ยรักลูกชายทั้งสองคนนี้ ดังนั้นที่เมืองไห่เฉิง เขาไม่สามารถอนุญาตให้เธออยู่ได้ แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของหลินสุ่ยเหยา เมื่อตอนนั้นหลินสุ่ยเหยากับหลิวอิงหลั่วสองสาวครองอันดับหนึ่งเรื่องความเก่งกล้าสามารถที่สุดของเมืองหลวง เขาต้องการตามหาหลินสุ่ยเหยา ผ่านตัวเธอ ดังนั้นเขาจึงปล่อยวางลูกชายสองคนของเขาลงและปล่อยให้เธอดำรงอยู่

หมายความว่า ภายในใจของลู่ซือเจี๋ย หลิวอิงหลั่วมีความสำคัญมากกว่าลูกชายทั้งสองคนของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่ เซี่ยซีหว่านตระหนักอย่างแท้จริงว่าลู่ซือเจี๋ยรักหลิวอิงหลั่วอย่างสุดซึ้ง

หลิวอิงหลั่วหายตัวไปหลายปี ปีนี้ลูกชายของเธอลู่หานถิงอายุ 28 ปีแล้ว เซียซีหว่านไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วมันเป็นอย่างไร ความรักที่ลึกซึ้งถึงสามารถทนต่อการกัดเซาะและความแข็งแกร่งของปีที่เลยผ่านได้ จึงทำให้ชายที่ราวกับจักรพรรดิยังคงรออยู่ที่นี่ตลอด บางทีอาจเป็นสถานที่ที่พวกเขาพบกันครั้งแรก

แต่รักอย่างสุดซึ้ง ทำไมถึงต้องเจ็บอีก?

ตอนนั้นหลินอิงหลั่วตั้งท้องลูกคนที่สอง เธอหยิบมีดมาคว้านท้องตัวเอง อุ้มทารกออกมา ช่างน่าเวทนานัก?

ถ้าไม่ใช่เพราะถูกบีบบังคับจนถึงทางตัน หลิวอิงหลั่วจะตัดใจทิ้งลู่หานถิงลูกชายของตัวเองและกระโดดลงไปในมหาสมุทรได้อย่างไร ไปแล้วก็จะไม่กลับมาอีก?

หลิวอิงหลั่วยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ไหม？

หรือว่าตอนนั้นการหายตัวไปของหลิงอิงหลัวจะเกี่ยวข้องกับหม่ามี๊?

ในเมื่อหลิวอิงหลั่วยังมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่กลับมาหาลู่หานถิงล่ะ?

ลู่ซือเจี๋ยรักหลิวอิงหลัวมากขนาดนี้ ทำไมเขาถึงแต่งงานกับหลิวจ้าวตี้ และให้กำเนิดหลิวจื่อเซียนกับ หลิวจ้าวตี้ล่ะ?

ผู้หญฺิงทุกคน รับไม่ได้กับการนอกใจหลังแต่งงาน การถูกทรยศทางร่างกาย

เซี่ยซีหว่าน คิดว่าการมาที่ตระกูลลู่วันนี้คงจะคุ้มค่า แต่ด้วยเกมที่แผนสูงลึกล้ำของลู่ซือเจี๋ย เธอไม่มีโอกาสชนะ ตรงกันข้ามกลับยิ่งหนีห่างจากความเป็นจริงมาก

แต่เซี่ยซีหว่านรู้แน่นอนว่าคำตอบสำหรับคำถามทั้งหมดของเธออยู่ที่นี่

หม่ามี๊ของเธอมาจากไหน？

ตอนนี้หม่ามี๊ของเธออยู่ที่ไหน？

พ่อแท้ ๆ ของเธอคือใคร？

ทั้งหมดนี้ คำตอบทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ที่มหานคนอิมพีเรียล ！

ทันใดนั้นลู่จื่อเซียนเดินเข้ามาและกล่าวว่า “หว่านหว่าน ทำไมเธอถึงยืนอยู่ที่นี่?”

เซี่ยซีหว่านฟื้นคืนสติ ดวงตาที่สดใสของเธอตกลงบนใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่จื่อเซียน เธอยิ้มและกล่าวว่า “อ้อ ฉันเพิ่งเจอคุณลุง และพูดคุยกันสองสามคำค่ะ”

ดวงตาสีดำที่เย็นชาของลู่จื่อเซียน เหลือบมองไปยังทิศทางการหายไปของลู่ซือเจี๋ยและกล่าวว่า “พ่อของผมพูดคุยอะไรกับคุณบ้าง?”

“ไม่ได้พูดอะไรค่ะ เราก็แค่คุยกันเรื่อยเปื่อย จื่อเซียน คุณส่งฉันกลับบ้านเถอะค่ะ ตอนนี้ดึกมากแล้ว พ่อเซี่ยแม่หลานยังรอฉันอยู่ที่บ้านนะค่ะ”

ลู่จื่อเซียนมองดวงตาที่สดใสคู่นั้นของเซี่ยซีหว่านที่ส่องแสงเป็นประกายแพรวพราวระยิบระยับ เธอเป็นแบบนี้เสมอ ฉลาด กล้าหาญและเป็นตัวของตัวเอง เธอคิดวิธีแก้ปัญหาได้หลายวิธีด้วยตัวเอง

เธอเด็ดเดี่ยวไม่คิดที่จะพึ่งพาเขา

เมื่อไหร่ที่เธอจะวางหัวเล็ก ๆ ไว้บนบ่าของเขา มองหาการปกป้องจากเขาบ้าง?

ลู่จื่อเซียนเม้มริมฝีปากบางขึ้นอย่างอบอุ่น แล้วยื่นมือใหญ่ออกไปและพูดว่า “ไปกันเถอะครับ หว่านหว่าน ผมจะส่งคุณกลับบ้าน”

เซี่ยซีหว่านวางมือเล็ก ๆ ขาวเนียนของเธอลงบนฝ่ามือของเขา ลู่จื่อเซียนจับเอาไว้แน่นแล้วพาเธอกลับบ้าน

ลู่หานถิงออกมาจากห้องน้ำแล้ว เขายืนนิ่งด้วยใบหน้ามืดมนอยู่บนราวแกะสลักบนชั้นสอง และจ้องมองลงไปที่ทั้งสองคนด้านล่าง