พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 107

นัทธีมองเธอจากกระจกมองหลัง“คุณถามสิ”

“ประธานนัทธีคิดว่า คนที่อยากฆ่าฉัน จะเป็นพิชญาหรือไม่？”วารุณีบีบฝ่ามือไว้แล้วพูด

เอี๊ยด！

นัทธีเหยียบคันเร่ง แล้วหยุดรถลง

ร่างไม่กี่คนในรถเอนไปด้านหน้าอย่างควบคุมไม่อยู่ สุดท้ายก็ถูกเข็มขัดนิรภัยดึงกลับไป

แต่เด็กทั้งสองคนกลับตื่นเพราะสิ่งนี้

“หม่ามี๊ เกิดอะไรขึ้นคะ？”ไอริณขยี้ตา หรี่ตาลงถาม

อารัณนั่งขึ้นมา มองซ้ายมองขวา“เกิดเรื่องเหรอครับ？”

“เปล่าจ้ะ นอนต่อเถอะ”วารุณีลูบหัวลูกทั้งสองคน กดลูกทั้งสองคนกลับไปที่ขา ตบหลังลูกสองคนเบาๆ

ไอริณยังไม่ทันตื่นตัวเท่าไหร่นัก ไม่นานจึงหลับไปอีก

แต่อารัณกลับลืมตาทั้งสองข้าง นอนบนขาของวารุณีอย่างเชื่อฟัง ยังไงก็ไม่ยอมหลับ

วารุณีก็ปล่อยเขาไป

“นัทธี ทำไมจู่ๆ คุณก็หยุดรถล่ะ？”วรยาที่นั่งข้างคนขับก็พูดด้วยความโมโหที่เสียขวัญ

“ขอโทษครับ”นัทธีเม้มริมฝีปาก จากนั้นหันไปมองวารุณีที่นั่งอยู่ด้านหลัง“ทำไมคุณคิดว่าเป็นพิชญา？”

“เพราะว่าตอนนั้นฆาตกรพูดข้างหูฉัน บอกว่าฉันแย่งผู้ชายของคนอื่น ตั้งแต่ฉันกลับประเทศมาจนตอนนี้ มีแค่ประธานนัทธีที่ใกล้ชิดฉันที่สุด และพิชญาก็เคยพูดอยู่หลายครั้งว่า ฉันอยากแย่งตำแหน่งคู่หมั้นของเธอ”วารุณีมองตรงไปที่ดวงตาอันลึกซึ้งของเขาแล้วตอบกลับ

วรยาก็หันหน้าไป ตบวารุณีเล็กน้อย“อะไรนะ ฆาตกรพูดคำพูดพวกนี้กับลูกด้วยเหรอ งั้นทำไมเมื่อกี๊ลูกไม่บอกตำรวจล่ะ？”

วารุณีไม่ตอบ ยังคงมองนัทธี

อารัณก็หรี่ตามองนัทธี ความกตัญญูที่มีต่อนัทธีก็เจือจางลงไม่น้อย

ที่แท้หม่ามี๊เกือบถูกคนฆ่า ก็เพราะว่าคุณอานัทธีเหรอ？

นัทธีจับได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางสายตาของอารัณ ในใจก็ไม่รู้ว่าทำไม เหมือนว่าถูกคนจับได้ และยังเหมือนว่ามีของสำคัญหายไป กำพวงมาลัยแน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่ว่า“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะสืบให้กระจ่าง！”

“สืบให้กระจ่างไม่พอหรอก！”วรยาชักสีหน้า“นัทธี ถ้าสุดท้ายสืบได้ว่าเป็นพิชญาจริงๆ ฉันหวังว่าคุณจะยกเลิกงานแต่งกับเธอ และเอาเธอเข้าคุก”

“ผมจะทำครับ”นัทธีละสายตาลง เพื่อปกปิดความทรงพลังอันรุนแรงในดวงตา

ไม่ต้องให้เธอเตือน เขาก็จะทำแบบนี้อยู่แล้ว

บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปไม่ต้องการภรรยาของท่านประธานที่มีความผิดในการฆาตกรรม

มองออกว่านัทธีไม่ได้ทำลวกๆ แบบขอไปทีใส่ตัวเอง วรยาจึงพอใจ สีหน้าดูอบอุ่นขึ้น“งั้นก็ดี นัทธี คุณขับรถต่อไปเถอะ”

นัทธีตอบอือไปเบาๆ แล้วมองวารุณีอีกครั้ง จากนั้นก็สตาร์ทรถออกไป

พอถึงอพาร์ทเม้นท์ นัทธีส่งพวกเขาหน้าประตูเสร็จก็จากไป

อารัณจูงไอริณที่ตื่นแล้ว เข้าไปในห้องนอนเด็ก

วรยาถือผลไม้ที่ล้างเสร็จแล้วออกมาจากครัว “ลูกรัก ลูกรีบลาออกจากบริษัทของนัทธีเถอะ”

วารุณีกำลังรีดเสื้อคลุมตัวนอกของพงศกร ได้ยินคำนี้ การเคลื่อนไหวก็หยุดลงเล็กน้อย“ทำไมคะ？”

“ลูกยังจะถามอีก เรื่องวันนี้เกือบจะทำแม่ตกใจตายไปแล้ว ลูกอยู่ใกล้นัทธีขนาดนั้น ต่อไปก็ไม่แน่ว่าจะมีอันตรายอะไรอีก”

ได้ยินคำเป็นห่วงของแม่ที่อยู่ข้างใน ในใจวารุณีก็รู้สึกอบอุ่น อาการที่ใบหน้าก็อ่อนโยนลง“ฉันรู้แล้ว วางใจเถอะ อีกสองสามวันฉันจะเขียนใบลาออก”

เวลาที่เธอทำงานที่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป เหลือแค่หนึ่งเดือน

ตอนนี้โชว์ Bath fire rebirth ก็จบลงแล้ว เธอก็สมควรไปได้แล้ว

ระงับความรู้สึกที่ทำใจไม่ได้บางๆ นั้นไว้ในใจ วารุณีเอาเตารีดวางไว้ข้างๆ “โอเคแม่ ฉันไปแช่น้ำก่อน”

“ไปเถอะ แช่เสร็จก็รีบพักผ่อน”วรยาพยักหน้า

วารุณีตอบกลับไป แล้วหยิบชุดนอนไปห้องอาบน้ำ

คืนนั้น วารุณีแทบจะนอนไม่ได้เลยทั้งคืน หลับตาลงในหัวก็มีฉากที่ตัวเองเกือบจะหายใจไม่ออกและตาย ทำให้เช้าวันถัดมา ขอบตาดำๆ ก็ทิ้งไว้ที่ใบหน้า ทำเอาวรยาตกใจ