พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 109

สำหรับตอนนี้ ความเป็นไปได้ที่จะเป็นนวิยานั้นมากที่สุด เธอใกล้ชิดกับนัทธีขนาดนั้น ก็ถูกทำเป็นว่าแย่งผู้ชาย นับประสาอะไรกับพิชญาที่เคยหมั้นกับนัทธี

และฆ่าเธอทิ้ง ค่อยโยนความผิดพิชญา นี่มันยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย งั้นนัทธีก็จะเป็นของนวิยาโดยสิ้นเชิง

คิดไป วารุณีก็ตบก้นเล็กๆ ของอารัณ“รีบไป หม่ามี๊กลับห้องไปเปลี่ยนชุด”

“โอเค ผมรู้แล้ว ผมจะไปบอกคุณยาย”อารัณคลานลงโซฟา วิ่งออกไปด้านนอกดังปังปังปัง

หนึ่งชั่วโมงครึ่งถัดมา วารุณีก็มาถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย

เดิมทีเธอคิดว่าระหว่างทางที่มา จะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น เลยกังวลอยู่ตลอดเวลา

แต่ดีที่สุดท้ายไม่เกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนคนที่อยู่เบื้องหลัง ยังไม่กล้าลงมือกับเธอโจ่งแจ้ง ทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะ

“คุณนวิยา”วารุณีเคาะประตูห้องคนไข้นวิยา

นวิยากำลังนั่งอ่านหนังสือบนเตียง ได้ยินเสียงของเธอ ก็เงยหน้ามอง“คุณวารุณีเหรอคะ รีบเข้ามาสิ”

วารุณีเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม

“นั่งค่ะ！”นวิยาชี้ไปที่เก้าอี้ข้างเตียง

“ขอบคุณค่ะ”วารุณีลากเก้าอี้ออกมานั่งลง

นวิยาปิดหนังสือในมือลง วางไว้ที่หัวเตียง“คุณวารุณีทำไมมาหาฉันได้คะ？”

สายตาวารุณีเป็นประกายเล็กน้อย ตอบไปว่า“ฉันมาหาพงศกรค่ะ แต่เขาไม่อยู่ห้องตรวจ ฉันคิดว่าเขาอยู่ที่นี่กับคุณ ก็เลยมาที่นี่ค่ะ”

“พงศกรเพิ่งกลับไปห้องตรวจค่ะ ระหว่างทางที่มาคุณวารุณีไม่เห็นเหรอคะ？”นวิยาหรี่ตาลงเล็กน้อย

วารุณีเอาผมทัดหู“เหรอคะ งั้นฉันน่าจะคลาดกัน เดี๋ยวฉันส่งข้อความไปให้เขา”

พูดจบ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ทำเป็นกดอะไรที่โทรศัพท์

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที วารุณีก็ปิดโทรศัพท์วางกลับไปในกระเป๋า“คุณนวิยา ฉันรอพงศกรในห้องคุณได้ไหมคะ เดี๋ยวเขาจะมาหาฉัน”

“ได้ค่ะ”นวิยาพยักหน้า

วารุณียิ้มอย่างขอบคุณ“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ”นวิยาจ้องไปที่เธอ

วารุณีถูกเธอมองก็รู้สึกแปลกๆ ก็ลูบหน้าของตัวเองโดยจิตใต้สำนึก“คุณนวิยา หน้าฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ？”

“เปล่าค่ะ แค่เห็นว่าเหมือนคุณวารุณีจะอ่อนล้ามาก ไม่ค่อยได้พักผ่อนเหรอคะ？”นวิยาเอนไปที่หัวเตียง

วารุณีละสายตาลง ปกปิดความเป็นประกายในดวงตา“มีบางอย่างค่ะ เมื่อคืนเกิดเรื่องนิดหน่อย”

“อ้อ？เรื่องอะไรเหรอคะ？”นวิยาเหมือนจะสนใจมาก รีบเข้าไปใกล้เธอแล้วถาม

วารุณีเงยตามองนวิยา“มีคนอยากทำร้ายฉัน”

“อะไรนะคะ？”นวิยาตกใจ สักพักถึงพูดออกไปว่า“งั้นคุณแจ้งความยังคะ？”

“แจ้งแล้วค่ะ แต่ยังจับฆาตกรไม่ได้”วารุณีส่ายหน้าอย่างเสียใจ

นวิยายกมือที่ผอมติดกระดูกขึ้นมา ตบไหล่ของเธอ“ไม่เป็นไรค่ะ จะต้องจับได้แน่ อย่าท้อนะคะ แต่ว่าทำไมฆาตกรถึงจะทำร้ายคุณล่ะคะ？”

“เพราะเธอรู้สึกว่า ฉันแย่งแฟนของเธอ”วารุณียิ้มอย่างขมขื่น

นวิยาตบไปที่ผ้าปูที่นอนอย่างขุ่นเคือง“นี่มันมากเกินไปแล้ว แค่รู้สึกก็จะทำร้ายคนเลยเหรอ จิตใจอำมหิตจัง”

“ใช่ อำมหิตมาก รอฉันจับเธอได้ก่อน ฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสความรู้สึกที่เกือบจะตายเช่นกัน”วารุณีกำหมัดไว้ ทำเป็นพูดจาแรงๆ

“สมควรแล้วค่ะ”นวิยาพยักหน้าเห็นด้วย

วารุณีขมวดคิ้วอย่างไม่อาจทำอะไรได้

เธอจงใจพูดว่ามีคนจะฆ่าเธอต่อหน้านวิยา และก็จงใจพูดว่าถ้าจับคนที่จะฆ่าเธอได้ จะเอาคืนอย่างไรดี เพราะอยากดูว่านวิยาจะมีการตอบสนองที่ปิดปกติหรือไม่

แต่ที่น่าเสียใจคือ นวิยาไม่มีความผิดปกติใดๆ สถานการณ์แบบนี้ ถ้านวิยาไม่ได้แสดงเก่ง จนหลอกเธอได้ ก็คงไม่รู้เรื่องจริงๆ

“คุณวารุณี คุณกำลังคิดอะไรอยู่คะ？”นวิยายื่นมือออกไป โบกมือตรงหน้าวารุณี

วารุณีได้สติคืนมา ก็ยิ้มด้วยมุมปาก“ไม่มีอะไรค่ะ กำลังคิดว่าทำไมพงศกรยังไม่มาอีก”