พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 112

ปาจรีย์ตกใจเพราะเสียงดังเข้าหู หันไปด้วยความโมโห“ใครอะ？”

“ผมเอง”นัทธีลงมาจากรถ

ปาจรีย์เก็บใบหน้าที่โมโหนั่นไป กะพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ“ประธานนัทธี？ทำไมคุณมาอยู่นี่？”

“ทางผ่านครับ เธอเป็นอะไร？”สายตานัทธีมองลงไปที่วารุณี

วารุณีเอาหน้าซุกไปที่ไหล่ปาจรีย์ ผมตกลงมา ปิดหน้าเธอหมด มองอะไรไม่เห็นเลย

“วารุณีดื่มจนเมาค่ะ”ปาจรีย์ตอบกลับอย่างทำอะไรไม่ได้

“พวกคุณดื่มเหล้า？”นัทธีหรี่ตาลง

ปาจรีย์ตอบอือ“ใช่ค่ะ วารุณีเสียใจหน่อยๆ ”

“เสียใจ？”นัทธีเม้มริมฝีปาก“ทำไมถึงเสียใจล่ะ？”

ปาจรีย์มองไปที่เขาอย่างคับแค้นใจ บ่นว่า“ทำไม ก็ไม่ใช่เพราะว่าคุณหรือไงล่ะ”

“หือ？”นัทธีฟังไม่ถนัด คิ้วขมวดขึ้นมา

ปาจรีย์ได้สติคืนมา ก็รีบส่ายหน้า“ไม่มีอะไรค่ะๆ ประธานนัทธี คุณไปส่งพวกเราที่สถานีรถไฟใต้ดินที่ใกล้ที่สุดได้ไหมคะ？”

“ขึ้นรถมาครับ”นัทธีเปิดประตูหลังรถ

ปาจรีย์รีบขอบคุณ ประคองวารุณีขึ้นรถ

นัทธีก็นั่งบนรถ มองวารุณีที่หลับจากกระจกมองหลัง คาดเข็มขัดไปพูดไปว่า“ที่อยู่ของคุณ？”

“ประธานนัทธีคุณจะส่งฉันกลับไปใช่ไหมคะ？”ดวงตาปาจรีย์เป็นประกาย

นัทธีไม่ปริปากพูด

ปาจรีย์จะพูดที่อยู่ของตัวเองออกมา แต่ก็คิดอะไรขึ้นได้ ก็มองไปที่วารุณี

นัทธีเดาความกังวลของเธอออก ริมฝีปากอ้าเล็กน้อย“ผมจะส่งเธอกลับเอง”

“งั้นก็ดี ที่อยู่ของฉันคือ ……”ปาจรีย์บอกที่อยู่ของตัวเองไป

หลังจากนัทธีเปิดจีพีเอส ก็สตาร์ทรถออกไป

ประมาณยี่สิบกว่านาที ก็ถึงที่พักของปาจรีย์

เธอลงจากรถ ยืนอยู่นอกหน้าต่างฝั่งที่นั่งคนขับ“ขอบคุณนะคะประธานนัทธี ส่วนวารุณีก็ส่งต่อให้คุณนะคะ ”

นัทธีตอบอือ ปิดหน้าต่างรถ แล้วขับรถออกไป

ระหว่างทาง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

เสียงบ่นของพิชิตก็เข้ามา“นัทธี ทำไมแกยังไม่ถึงอีกเนี่ย？”

นัทธีจับพวงมาลัยข้างหนึ่ง มืออีกข้างกดบลูทูธที่หู“ระหว่างทางเจอเรื่องนิดหน่อย ดึกหน่อยนะถึงจะไปถึง”

“เรื่องอะไร？”พิชิตถาม

สายตานัทธีเป็นประกายเล็กน้อย ไม่ตอบ“ไม่มีอะไร เดี๋ยวฉันจะรีบไป”

“งั้นก็ดี แกรีบมาล่ะ นวิยายังรอแกอยู่ ได้ยินว่าตอนบ่ายแกไปเลือกของขวัญให้เธอเองกับมือ เธอก็คาดหวังมาก”

“รู้แล้ว”นัทธีกดหูฟัง ตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง

แป๊บเดียว ก็ถึงอพาร์ทเม้นท์

นัทธีจอดรถเสร็จ ก็อุ้มวารุณีจากที่นั่งขึ้นมา

เหมือนวารุณีจะรู้สึกว่ามีคนอุ้มเธออยู่ จิตใต้สำนึกเลยเอามือไปโอบคอของชายหนุ่มไว้

ร่างของชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย ก้มหน้าลงมองเธอสักพัก

เห็นเธอไม่ขยับ จึงก้าวขาทั้งสองข้างออกไป เดินเข้าไปในอาคาร

พอถึงชั้น นัทธีก็อุ้มวารุณีมาที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ของเธอ ใช้ศอกกดกริ่ง แต่ไม่มีใครมาเปิดประตูสักที

นัทธีทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หันกลับไปเปิดประตูอพาร์ทเม้นท์ตัวเอง อุ้มเธอเข้าไปวางไว้ที่โซฟา จากนั้นหยิบกระเป๋าของเธอ เตรียมหาคีย์การ์ด

และการกระทำของเธอ สำหรับนัทธีแล้ว เหมือนการปลุกใจอย่างหนึ่ง ทำให้เขาไม่ได้สติชั่วคราว เหลือเพียงแต่สัญชาตญาณ

เธอปล่อยคางของเธอออก เอามือโอบไว้ที่หลังหัวของเธอ มืออีกข้างโอบหลังเอวของเธอ กดเธอลงไปที่โซฟาอย่างค่อยๆ

ค่ำคืนที่น่าลุ่มหลงก็ผ่านไป

จนวันถัดมาที่ฟ้าใกล้สว่าง นัทธีลุกขึ้นจากตัววารุณี

เขายืนอยู่ข้างโซฟา ก้มหน้ามองหญิงสาวที่เหนื่อยจนหลับใหลไปบนโซฟา สายตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน

ผ่านไปสักพัก เขาก้มตัวหยิบเสื้อผ้าที่พื้นแล้วทิ้งไว้ที่โซฟาเสร็จ ก็กลับห้องไปเอาผ้าห่มผืนหนึ่งออกมา ห่มให้วารุณี แล้วเดินเข้าไปห้องน้ำเงียบๆ อย่างรวดเร็ว

พอเขาอาบน้ำเสร็จ ก็เช็ดผมแล้วออกมาจากห้องอาบน้ำ ดูโทรศัพท์ที่ยังไม่หยุดสั่น

เขาเดินมาสองสามก้าวก็ไปถึงหน้าโต๊ะน้ำชา เอาผ้าขนหนูพาดไว้ที่คอ ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คำว่านวิยา ก็ปรากฏบนหน้าจอและไม่หยุดสั่น

“ฮัลโหล”นัทธีรับสายโทรศัพท์ เสียงแหบอย่างเซ็กซี่ ทำให้คนที่ได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

จู่ๆ นวิยาก็ร้องไห้ออกมา“นัทธี คุณอยู่ไหน？”

นัทธีมองวารุณี เม้มริมฝีปาก“ผมอยู่ที่บริษัท”

ได้ยินคำตอบของเขา นวิยาก็เงียบ หลายวินาทีถัดมา จึงพูดใหม่ว่า“ทำไมเมื่อคืน คุณไม่มาที่ร้านอาหาร？คุณไม่ได้บอกเหรอว่าจะมาแล้ว ฉันรอคุณอยู่ตลอด ทำไมคุณถึงไม่รักษาคำพูด？”

สายตานัทธีมีความขอโทษ จับสันจมูก“ขอโทษนะ ความผิดของผมเอง ผมจะชดเชยให้คุณ”

“คุณจะชดเชยยังไงให้ฉัน เมื่อวานเป็นวันเกิดฉันนะ นัทธี คุณมันเกินไปแล้ว เมื่อคืนฉันกับพิชิตเอาแต่โทรหาคุณ คุณก็ไม่รับ คุณรู้ไหมฉันเป็นห่วงแค่ไหน？”นวิยาต่อว่าด้วยความโมโหเสร็จ ก็วางสาย

นัทธีหยิบโทรศัพท์ลงมา เปิดบันทึกการโทร ก็เห็นว่านวิยากับพิชิตโทรมาหลายรอบ

นับๆ เวลาดูแล้ว เป็นช่วงเวลาที่เขาอยู่กับวารุณีพอดี

คิดถึงตรงนี้ นัทธีก็อดไม่ได้ที่จะลูบขมับด้วยความปวดหัว

ตอนนี้เอง จู่ๆ หญิงสาวที่โซฟาก็ขยับ ส่งเสียงในลำคอแล้วลืมตาขึ้นมา มองเพดานที่สว่าง ดวงตามีความงุนงง“นี่คือที่ไหน？”