พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 112

ปาจรีย์ตกใจเพราะเสียงดังเข้าหู หันไปด้วยความโมโห“ใครอะ？”

“ผมเอง”นัทธีลงมาจากรถ

ปาจรีย์เก็บใบหน้าที่โมโหนั่นไป กะพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ“ประธานนัทธี？ทำไมคุณมาอยู่นี่？”

“ทางผ่านครับ เธอเป็นอะไร？”สายตานัทธีมองลงไปที่วารุณี

วารุณีเอาหน้าซุกไปที่ไหล่ปาจรีย์ ผมตกลงมา ปิดหน้าเธอหมด มองอะไรไม่เห็นเลย

“วารุณีดื่มจนเมาค่ะ”ปาจรีย์ตอบกลับอย่างทำอะไรไม่ได้

“พวกคุณดื่มเหล้า？”นัทธีหรี่ตาลง

ปาจรีย์ตอบอือ“ใช่ค่ะ วารุณีเสียใจหน่อยๆ ”

“เสียใจ？”นัทธีเม้มริมฝีปาก“ทำไมถึงเสียใจล่ะ？”

ปาจรีย์มองไปที่เขาอย่างคับแค้นใจ บ่นว่า“ทำไม ก็ไม่ใช่เพราะว่าคุณหรือไงล่ะ”

“หือ？”นัทธีฟังไม่ถนัด คิ้วขมวดขึ้นมา

ปาจรีย์ได้สติคืนมา ก็รีบส่ายหน้า“ไม่มีอะไรค่ะๆ ประธานนัทธี คุณไปส่งพวกเราที่สถานีรถไฟใต้ดินที่ใกล้ที่สุดได้ไหมคะ？”

“ขึ้นรถมาครับ”นัทธีเปิดประตูหลังรถ

ปาจรีย์รีบขอบคุณ ประคองวารุณีขึ้นรถ

นัทธีก็นั่งบนรถ มองวารุณีที่หลับจากกระจกมองหลัง คาดเข็มขัดไปพูดไปว่า“ที่อยู่ของคุณ？”

“ประธานนัทธีคุณจะส่งฉันกลับไปใช่ไหมคะ？”ดวงตาปาจรีย์เป็นประกาย

นัทธีไม่ปริปากพูด

ปาจรีย์จะพูดที่อยู่ของตัวเองออกมา แต่ก็คิดอะไรขึ้นได้ ก็มองไปที่วารุณี

นัทธีเดาความกังวลของเธอออก ริมฝีปากอ้าเล็กน้อย“ผมจะส่งเธอกลับเอง”

“งั้นก็ดี ที่อยู่ของฉันคือ ……”ปาจรีย์บอกที่อยู่ของตัวเองไป

หลังจากนัทธีเปิดจีพีเอส ก็สตาร์ทรถออกไป

ประมาณยี่สิบกว่านาที ก็ถึงที่พักของปาจรีย์

เธอลงจากรถ ยืนอยู่นอกหน้าต่างฝั่งที่นั่งคนขับ“ขอบคุณนะคะประธานนัทธี ส่วนวารุณีก็ส่งต่อให้คุณนะคะ ”

นัทธีตอบอือ ปิดหน้าต่างรถ แล้วขับรถออกไป

ระหว่างทาง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

เสียงบ่นของพิชิตก็เข้ามา“นัทธี ทำไมแกยังไม่ถึงอีกเนี่ย？”

นัทธีจับพวงมาลัยข้างหนึ่ง มืออีกข้างกดบลูทูธที่หู“ระหว่างทางเจอเรื่องนิดหน่อย ดึกหน่อยนะถึงจะไปถึง”

“เรื่องอะไร？”พิชิตถาม

สายตานัทธีเป็นประกายเล็กน้อย ไม่ตอบ“ไม่มีอะไร เดี๋ยวฉันจะรีบไป”

“งั้นก็ดี แกรีบมาล่ะ นวิยายังรอแกอยู่ ได้ยินว่าตอนบ่ายแกไปเลือกของขวัญให้เธอเองกับมือ เธอก็คาดหวังมาก”

“รู้แล้ว”นัทธีกดหูฟัง ตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง

แป๊บเดียว ก็ถึงอพาร์ทเม้นท์

นัทธีจอดรถเสร็จ ก็อุ้มวารุณีจากที่นั่งขึ้นมา

เหมือนวารุณีจะรู้สึกว่ามีคนอุ้มเธออยู่ จิตใต้สำนึกเลยเอามือไปโอบคอของชายหนุ่มไว้

ร่างของชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย ก้มหน้าลงมองเธอสักพัก

เห็นเธอไม่ขยับ จึงก้าวขาทั้งสองข้างออกไป เดินเข้าไปในอาคาร

พอถึงชั้น นัทธีก็อุ้มวารุณีมาที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ของเธอ ใช้ศอกกดกริ่ง แต่ไม่มีใครมาเปิดประตูสักที

นัทธีทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หันกลับไปเปิดประตูอพาร์ทเม้นท์ตัวเอง อุ้มเธอเข้าไปวางไว้ที่โซฟา จากนั้นหยิบกระเป๋าของเธอ เตรียมหาคีย์การ์ด