พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 133

“เมื่อคืนผมพูดว่าอะไร คุณไม่ลืมใช่ไหม？”นัทธีเดินไปข้างเตียง มองลงมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา ไม่ตอบแต่ถามย้อนไป

ใบหน้าพิชญาก็แสดงอาการแข็งทื่ออย่างฉับพลัน ความทรงจำในหัวเกี่ยวกับเมื่อคืน ก็พุ่งออกมาทันที“นัทธี คุณ......คุณจะถอนหมั้นกับฉันเหรอ？”

ขยานีที่อยู่ข้างประตูได้ยินคำนี้ ก็ร้อนรนทันที“ยกเลิกการหมั้น จะเป็นไปได้ไง？”

นัทธีเม้มริมฝีปากบางๆ“ผมเคยบอกแล้วไง อย่าไปหาเรื่องพวกวารุณีอีก ไม่งั้นจะยกเลิกกการหมั้น แต่พวกคุณฟังไหม？”

“ฟัง ฟังสิ วันนี้ฉันก็ไม่ได้ไปหาพวกวารุณี เธอทั้งนั้น เป็นแม่ฉันที่ไปหา นี่ไม่เกี่ยวกับฉันเลย นัทธี คุณจะมาโทษฉัน เพราะแม่ฉันเป็นคนทำไม่ได้นะ！”พิชญาชี้ไปที่ขยานีด้วยความรู้สึกกระวนกระวาย

ถึงแม้ขยานีจะเสียใจที่เธอโยนความผิดทั้งหมดมาไว้ที่ตัวเอง แต่เพื่อการหมั้นครั้งนี้ ก็ได้แต่ทำตัวเป็นฮีโร่รับความเสียหายนี้ไป

“ใช่ นัทธี เป็นความผิดของฉันเอง ฉันทำเอง ไม่เกี่ยวข้องกับพิชญา คุณจะโทษก็โทษฉัน อย่าไปโทษพิชญา ให้โอกาสพิชญาอีกครั้งเถอะ”ขยานีจับไปที่หน้าอกของตัวเอง พูดอย่างร้อนรน

ริมฝีปากบางๆของนัทธีอ้าขึ้นเล็กน้อย ทำเสียงเย็นชาเสียดสีไปว่า“โอกาส？ผมไม่เคยให้โอกาสเธอเหรอ？ตอนที่อยู่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ผมก็ให้โอกาสเธอหลายครั้งแล้ว แต่เธอไม่เคยเห็นคุณค่ามันเลย”

ทันใดนั้นพิชญาก็ร้องไห้ขึ้นมา ตื่นตระหนกแล้วจริงๆ“นัทธี ฉันสำนึกผิดแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นคุณค่า แต่ฉันกลัวมากเกินไป กลัวว่าคุณจะถูกวารุณีแย่งไป ฉันก็เลยเอาแต่เล่นงานเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“แย่งไป？”นัทธียื่นมือออกไป จับคางของเธอ เงยหน้าของเธอขึ้น พูดเสียงเย็นชา“คุณคิดว่าผมนัทธีเป็นคนยังไง？”

พิชญาอ้าปาก“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนไม่เหมือนกับผู้ชายพวกนั้นที่อยู่ในแวดวงเดียวกัน ไม่มีทางถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไปได้ แต่วารุณีเธอไม่เหมือนกัน”

“งั้นคุณบอกผมมา เธอมีอะไรไม่เหมือน？”นัทธีสะบัดเธอออก

พิชญาลูบคางที่ถูกเขาบีบจนเจ็บ ในดวงตามีความหึงหวงอย่างรุนแรงแพร่ออกมา“เพราะว่าคุณรักเธอ！”

คำนี้พูดออกไป รูม่านตาของนัทธีก็หดลงทันที“คุณพูดอะไร？”

เขา......รักวารุณี？

นี่จะเป็นไปได้อย่างไร！

ขยานีก็มีใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ

เธอรู้ว่าระหว่างนัทธีกับวารุณียัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นมีความไม่ชัดเจนบางอย่าง แต่กลับไม่รู้ว่านัทธีรู้สึกต่อยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้น เป็นความรู้สึกเช่นนี้！

สองมือพิชญากำผ้าปูไว้แน่น มองนัทธีด้วยดวงตาคู่นั้นมีแดงก่ำ“คุณไม่เชื่อเหรอ？แต่ฉันพูดเรื่องจริง แค่มีวารุณี สายตาของคุณก็ไปอยู่ที่เธอ ทั้งๆที่คุณเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ไม่ชอบให้ผู้หญิงที่ไหนเข้าใกล้ แต่ทุกครั้งก็ไปใกล้ชิดเธอก่อนเอง และยังตกอยู่ในอันตรายเพื่อนเธออยู่หลายครั้ง นี่ไม่ใช่ความรักแล้วเป็นอะไร？”

ใบหน้านัทธียังคงไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่มือที่ใส่อยู่ในกระเป๋ากางเกง กลับกำขึ้นมา ในใจก็มีคลื่นที่ไม่อาจสงบลงได้ เพราะคำพูดของเธอ

เขายอมรับว่าตัวเองมักจะสนใจวารุณี และก็ยอมรับว่าตัวเองไม่รำคาญการสัมผัสของวารุณี

กระทั่งว่าก่อนหน้านี้เขายังเอาแต่คิดมาตลอด ว่าทำไมตัวเองต้องช่วยเธออยู่หลายครั้ง ทำไมอารมณ์ของตัวเองจะต้องถูกเธอพาไปด้วย

ที่แท้ทั้งหมดนี้ เพราะว่ารักเหรอ？

เห็นนัทธีไม่พูด เหมือนจะยอมรับความรู้สึกที่มีต่อวารุณี ใบหน้าริษยาของพิชญาก็ดูน่ากลัว“คุณเป็นคู่หมั้นของฉันแท้ๆ แต่ไปรักผู้หญิงคนอื่น คุณบอกมาสิว่าฉันจะปล่อยวารุณีไปได้อย่างไร！”

นัทธีละสายตาลง ให้คนมองอาการในสายตาไม่ออก“ถึงจะเป็นอย่างที่คุณพูด งั้นคนที่กระทำผิดก็น่าจะเป็นผม เป็นผมที่รักเธอ ไม่เกี่ยวกับเธอ ทำไมคุณไม่เล่นงานผม？”

“คุณไม่ผิด ที่ผิดคือวารุณี เป็นเธอที่อ่อยคุณ”พิชญาส่ายหน้าอย่างแรง ในใจคิดว่าเป็นความผิดของวารุณี

นัทธีมองเธอ“คุณไม่มีเหตุผลเลย ผมจะบอกคุณให้นะ ไม่ว่าเป็นความผิดของใคร ก็ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะทำร้ายคนได้ อีกอย่างนะผมก็ทนกับคุณมามากพอแล้ว เดี๋ยวผมจะแจ้งสื่อให้มา คุยกันเรื่องยกเลิกการหมั้น”

ได้ยินอย่างนั้น พิชญาไม่สนใจขาที่เข้าเฝือก ยันร่างกายนั่งขึ้นมา“ไม่ ฉันไม่ยกเลิกการหมั้น ให้ตายฉันก็ไม่ยกเลิก”

เขาอยากยกเลิกการหมั้นแล้วคบกับวารุณี

ไม่มีทางซะหรอก！

“คุณคิดว่าคุณจะขัดขวางการตัดสินใจของผมได้？”มุมปากนัทธียกขึ้นมาเป็นมุมดูเยาะเย้ย

พิชญารู้ว่าครั้งนี้เขาเอาจริง ร้อนใจเป็นอย่างมาก กลอกตาไปมา ทันใดนั้นก็หมดสติไป

ขยานีเห็นแบบนี้ ก็กรีดร้องเสียงแหลม“พิชญา！”

จากนั้นรีบไปถลาที่ข้างเตียง จะเรียกหมอ

แต่วินาทีถัดมา เธอก็รู้สึกว่ามีคนกำลังดึงตัวเองอยู่ ก้มหน้ามอง ก็เห็นมือของพิชญากำลังจับปลายเสื้อของเธอ เธอเข้าใจทุกอย่างทันที เช็ดน้ำตาหันหน้าไปพูดกับนัทธี“นัทธี พิชญาหมดสติไปแล้ว เรื่องยกเลิกการหมั้นนี้ ไว้พวกเราค่อยพูดกันดีไหม”

นัทธีไม่ตอบ ได้แต่หรี่ตามองพิชญา มองเห็นขนตาของเธอสั่น สายตาเขาก็มีความเย้ยหยันแวบเข้ามา

อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่าเธอแกล้งสลบ อยากจะใช้วิธีนี้เพื่อหนีการยกเลิกงานหมั้น