พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 174

ปาจรีย์กระโดดลงจากรถ แม้แต่ประตูรถก็ยังไม่ทันปิด คว้าแขนของวารุณีไว้ ถามสถานการณ์เรื่องผ้า

วารุณีบอกเธออย่างเสียใจ ผ้าไม่มีแล้ว

ปาจรีย์กำฝ่ามืออย่างไม่อาจรับได้“ไม่มีแล้ว？”

“อือ”วารุณีพยักหน้า

“นั่นมันผ้าเป็นล้านเลยนะ！”ปาจรีย์ตะโกนอย่างใจร้อน จู่ๆก็วิ่งไปที่โกดัง เหมือนไม่เชื่อที่เธอพูด จะต้องเห็นกับตาให้ได้ถึงจะยอม

วารุณีเห็นฉากแบบนี้ ตกใจไปหมด รีบตะโกนเสียงดัง“ปาจรีย์ เธอทำอะไร รีบกลับมา！”

ปาจรีย์ทำเหมือนไม่ได้ยิน หยุดอยู่หน้าโกดัง มองไฟไหม้ตรงหน้าอย่างใจสลาย

ไฟไหม้นี้ ได้กลืนกินผ้าทั้งหมดที่อยู่ในนั้น ซึ่งนั่นเป็นผ้าที่เธอไปมาตั้งหลายโรงงานผ้าจึงได้มันมา

และยังมีผ้าบางอย่างที่ราคาแพงมาก ซึ่งก็มีน้อยมากด้วย เธอดื่มเหล้าจนแสบท้องถึงทำให้ผู้บริหารระดับสูงของโรงงานผ้าขายผ้าให้เธอได้ ตอนนี้ที่เธอลงทุนทำไปหมดได้จบสิ้นลงแล้ว ทำให้เธอไม่อาจรับได้！

เห็นปาจรีย์ไม่ฟัง วารุณีจึงกัดริมฝีปากและกระทืบเท้า วิ่งเข้าไป อยากดึงเธอกลับมา

ถึงโกดังจะสร้างจากอิฐ แต่เพื่อรับประกันว่าจะมีอากาศถ่ายเท ให้ผ้าไม่อับชื้น หลายๆแห่งเลยใช้ไม้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโครงหลังคา แทบจะสร้างด้วยไม้หมด ไฟแรงขนาดนี้ ไม้ที่หลังคาล้มลงมาได้ทุกเมื่อ อันตรายเป็นอย่างมาก

และปาจรีย์ก็ยืนอยู่ใกล้มาก ยากที่จะรับประกันได้ว่าจะไม่ถูกไม้ที่หล่นลงมาทับจนบาดเจ็บ

วารุณีมาด้านข้างของปาจรีย์ มองดวงตาแดงก่ำของเธอ ในใจไม่สบอารมณ์อย่างมาก

แต่ไม่สบอารมณ์แค่ไหน ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะปลอบ วารุณีดึงมือของปาจรีย์“ปาจรีย์ พวกเราไปกันก่อนโอเคไหม？”

ปาจรีย์หันไปมองเธอโดยน้ำตานองหน้า ในน้ำเสียงนั้นไม่อาจควบคุมความเศร้าได้“วารุณี เธอว่าทำไมกัน ทำไมพวกเราต้องเจอเรื่องแบบนี้ทุกครั้ง？”

“นี่……”วารุณีกำลังจะพูด จู่ๆก็ได้ยินเสียงกึก เงยหน้าขึ้นมอง

เห็นคานอันหนึ่งในโกดังหักออกกะทันหัน แล้วกำลังจะตกแนวทแยงลงไป

ส่วนพวกเธอ ก็ยืนอยู่ตรงทแยงมุมนั้นพอดี

“อันตราย！”รูม่านตาวารุณีหดลง ไม่คิดอะไรมาก รีบผลักปาจรีย์ออกไป

ปาจรีย์ถูกผลักไปที่พื้นไม่ไกลนัก ล้มจนส่งเสียงออกมา

แต่เธอไม่สนแขนตัวเองที่ถูกถูจนถลอก รีบยืนขึ้นมาจากพื้นมองไปที่วารุณี

เห็นคานอันนั้นจะหล่นใส่หัววารุณี สีหน้าเปลี่ยนไป รีบตะโกนไปว่า“วารุณี หลบเร็ว！”

วารุณีอยากหลบ แต่เธอหลบไม่ได้ เท้าของเธอแพลง ตอนที่เพิ่งผลักปาจรีย์ออกไป ตอนนี้จึงรู้สึกปวดใจ อย่าว่าแต่หลบ แค่ขยับยังขยับไม่ได้

ได้แต่มองคานที่ใกล้ตัวเองเรื่อยๆ ใกล้จนหน้าของเธอรู้สึกถึงอุณหภูมิสูงที่แผดเผา และควันหนาทึบที่เข้ามา

วารุณีตาแดงเจ็บไปหมดเพราะควันหนาๆนั่น น้ำตาไม่หยุดไหล เธอหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง รอการตายที่จะมาถึง

อย่างไรก็ตามตอนนี้เอง วารุณีกลับรู้สึกช่วงเอวรัดแน่น มีแขนคู่หนึ่งกอดเธอไว้ พาเธอกลิ้งไปที่พื้น

ตอนกลิ้งออกไป คานก็หล่นไปตำแหน่งที่วารุณีเพิ่งยืนอยู่พอดี ส่งเสียงดังปัก และยังมีประกายไฟเล็กน้อยออก แต่ไฟยังไม่ดับ ยังคงเผาไหม้

วารุณีลืมตาขึ้นมา ตั้งแต่ตอนที่ตัวเองถูกกอดไว้แล้ว เธอไม่ได้มองคานนั่น แต่เงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มบนตัวด้วยความตะลึง

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า จู่ๆเขาจะปรากฏตัวที่นี่ แล้วยังช่วยชีวิตเธอไว้อีก

“คุณ……”วารุณีอ้าปาก กำลังจะพูดอะไร

ปาจรีย์วิ่งเข้ามา เอานัทธีที่กดทับบนตัววารุณีออกไป ประคองวารุณีขึ้นมา มองสำรวจรอบตัวไม่หยุด“วารุณีเป็นไงบ้าง เธอไม่เป็นไรใช่ไหม？”

วารุณีส่ายหน้าอย่างตกใจ“ฉันไม่เป็นไร แค่เท้าแพลง แต่ประธานนัทธีเขา……”