พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 203

ก็เห็นตรงหน้า พิชญากับขยานีสองแม่ลูก ถูกกลุ่มคนล้อมเอาไว้

ในกลุ่มนั้น มีนักข่าวสองสามคนถือกล้องไว้ และตำรวจสองคนที่อยู่ในชุดเครื่องแบบตำรวจ

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนคือชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ขณะนี้ยืนอยู่ตรงหน้าของขยานีสองแม่ลูก มองดูพวกเขาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดี

“คุณขยานี โปรดหลีกไป!”

“ฉันไม่หลีก!” ขยานีก็เหมือนแม่ไก่ที่ปกป้องลูกไก่ กางแขนสองข้างขวางไว้ตรงหน้าของพิชญา เผชิญหน้ากับตำรวจสองคนด้วยอารมณ์ที่ดุเดือด ตะโกนพูด “ฉันไม่อนุญาตให้พวกคุณพาลูกสาวของฉันไปเด็ดขาด!”

“คุณขยานี การพาคุณพิชญาไปเป็นหน้าที่ของเรา ฉันขอเตือนให้คุณหลีกไป” ตำรวจผู้ชายกล่าวกับเธอด้วยสีหน้าที่คร่ำเครียด

ขยานีส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ ฉันไม่หลีก พวกคุณจะจับตัวลูกสาวฉัน ฉันจะหลีกได้ยังไง!”

“คุณไม่หลีกก็เท่ากับว่ากำลังขัดขวางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ เราสามารถจับกุมคุณไปด้วย คุณรู้หรือเปล่า?” ตำรวจหญิงก็พูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีแล้ว

ขยานีเหมือนฟังไม่รู้เรื่องเลย เอาแต่กอดพิชญาที่นั่งอยู่บนรถเข็นเอาไว้ เป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมหลีกทาง

เมื่อเห็นภาพที่แม่ลูกรักกัน วารุณียิ้มเยาะแล้วเดินเข้าไป เอาดอกไม้กับเหรียญรางวัลและใบประกาศเกียรติคุณวางไว้ข้างๆ จากนั้นก็พูดขึ้น “คุณตำรวจ คนที่ขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ ก็ไม่ต้องสนใจเธอ พาไปด้วยเลย”

ได้ยินเสียงของเธอ พิชญาก็เงยหน้าขึ้นมาทันที แววตาที่อาฆาตแค้นก็จับจ้องอยู่บนตัวเธอ

ขยานีก็เหมือนกัน ผละออกจากพิชญา ยื่นมือตบตีไปทางวารุณี “วารุณี แกมันชั่ว แกทำร้ายลูกสาวฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่!”

วารุณีขมวดคิ้วที่สวยงาม หลบการโจมตีของเธอ

เพราะการหลบเลี่ยงของวารุณี ทำให้ขยานีตีความว่างเปล่า จนร่างเซล้มลง คุกเข่าอยู่บนพื้น ทำให้ผิวเข่าแตก เธอเจ็บจนกรีดร้องขึ้นมา

ผู้คนที่อยู่ข้างๆต่างตกตะลึงกันไปหมด

เมื่อรู้สึกตัว เจ้าหน้าที่ตำรวจที่หน้าบึ้งตึงก็อดหัวเราะไม่ได้ นักข่าวพวกนั้นยิ่งแล้วใหญ่ ได้ลั่นชัตเตอร์ถ่ายขยานีที่ร้องอย่างเจ็บปวด

วารุณีมองขยานีอย่างเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและขยะแขยง

คนโง่คนนี้ช่างไม่เอาไหนเลยจริงๆ

แค่ตีคนยังตีไม่โดน กลับล้มซักงั้น ขายหน้าฉิบเป๋งเลย!

วารุณีเลิกคิ้วแล้วเดินไปตรงหน้าของขยานี วารุณีที่ยืนอยู่มองเธอที่ล้มอยู่บนพื้น “ยังไม่ถึงวันสงกรานต์เลยนะ คุณน้าขยานีก็จะมากราบฉันละ ฉันรับไม่ได้หรอก ลุกขึ้นเถอะค่ะ”

ขณะที่พูด วารุณีก็ได้ยื่นมือออกไป ทำเหมือนจะไปพยุงขยานีขึ้นมา

“ใครจะให้แกพยุง!” ขยานีที่อับอายปัดมือของเธอออก ตัวเองอดทนต่อความเจ็บแล้วลุกขึ้นมา

หลังจากลุกขึ้นมา ขยานีก็เห็นวารุณีที่อยู่ใกล้กับตัวเองมาก แววตากะพริบผ่านด้วยแสงที่ดุร้าย จากนั้นก็ชูฝ่ามือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตบไปที่ใบหน้าของวารุณี

รูม่านตาของวารุณีหดลง หลบหน้าโดยสัญชาตญาณ

เธอรอดพ้นจากฝ่ามืออันตรายนั้นอย่างหวุดหวิด แต่ว่าไหล่ของเธอกลับถูกขยานีตบเข้าให้

เสียงเพี้ยะดังขึ้นมาหนึ่งที เสียงก้องกังวานมาก

การเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้คนที่อยู่รอบข้างต่างตกตะลึง

มีเพียงแต่พิชญาที่หัวเราะอย่างดีใจ

ฝ่ามือนี้ของขยานี ได้ตบลงไปอย่างเต็มกำลัง วารุณีรู้เพียงแต่ว่าไหล่ของเธอนั้นร้อนวูบวาบ เจ็บจนทนไม่ไหว

หากไม่ใช่เพราะเธอหลบได้ทันเวลา หลบได้เร็ว ฝ่ามือนี้ขอขยานี คงได้ตบไปที่ใบหน้าของเธออย่างแน่นอน เลือดคงกบปากในทันที!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นัยน์ตาที่งดงามสุกสกาวของวารุณีเต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าเย็นชาถึงขีดสุด “คุณตำรวจ ฉันจะแจ้งความ ฉันจะแจ้งความเธอในข้อหาเจตนาทำร้ายร่างกาย!”

เธอใช้มือข้างหนึ่งจับไหล่เอาไว้ มืออีกข้างชี้ไปที่ขยานี

ตำรวจสองนายยังไม่ทันได้พูด ขยานีก็ลนลานแล้ว ตะโกนพูดอย่างเสียงดัง “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน แกพูดเพ้อเจ้ออะไร อะไรคือเจตนาทำร้าย ฉันก็แค่ตบแกไปหนึ่งฝ่ามือ ถึงขนาดจะถูกแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกายเลย!”

วารุณีเหลือบมองพิชญาที่หน้านิ่วคิ้วขมวด ยิ้มเยาะ “คุณน้ากับพิชญานี่ไม่เสียทีที่เป็นแม่ลูกกันเลยจริงๆ เรื่องผิดกฎหมาย ยังสามารถทำได้คล่องมือขนาดนี้ ฉันจะบอกให้นะ ขอเพียงคุณลงมือทำร้ายฉัน มันก็คือเจตนา เข้าใจยัง?”

“คุณผู้หญิงคนนี้พูดถูก คุณทุบตีเธอ เธอสามารถฟ้องคุณในข้อหาทำร้ายร่างกายโดยเจตนา หากคุณทุบตีเธออย่างรุนแรง เธอไปตรวจชันสูตรบาดแผล คุณอาจจะถูกกักขังเป็นเวลาห้าสิบวัน ตำรวจหญิงหมั่นไส้ขยานีมานานแล้ว ด้วยเหตุนี้เมื่อได้ยินคำพูดของวารุณี ก็เลยลุกขึ้นมายืนยัน