พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 205

“เอ้ะ?” วารุณีอึ้งไปครู่หนึ่ง “ทำไม?”

นัทธีไม่ได้ตอบเธออีก ตัดผ้าก๊อซแล้วแปะบนไหล่ของเธอ

วารุณีเห็นเขาไม่พูด ก็เลยก้มหน้าครุ่นคิด

ดีใจที่เขาพูดถึง น่าจะหมายถึง‘Bath fire rebirth’มั้ง

ถ้าหากเธอไม่กลับมา นายท่านวัชระก็คงจะปฏิเสธ ไม่แน่‘Bath fire rebirth’ถึงตอนนี้อาจจะไม่ได้จัดแสดง

ขณะที่ครุ่นคิด มุมปากของวารุณีก็ปรากฏด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

“เอาล่ะ!” ทาเสร็จแล้ว นัทธีช่วยดึงเสื้อผ้าของวารุณีขึ้น

วารุณีลุกขึ้นยืน “ขอบคุณประธานนัทธี งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ฉันยังต้องไปสถานีตำรวจอีก”

“เสร็จแล้วก็กลับคอนโดเลยใช่มั้ย?” นัทธีที่หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่บนโต๊ะทำงานของคุณหมอรณพีร์ มาเช็ดคราบยาบนมือ

วารุณีพยักหน้า “ใช่ค่ะ ออกมาจากสถานีตำรวจ ฟ้าน่าจะมืดแล้วมั้ง”

“งั้นผมไปกับคุณ” นัทธีโยนกระดาษทิชชูลงถังขยะ

วารุณีเลิกคิ้ว “ไปกับฉัน?”

“คุณรู้สึกว่าแขนของคุณ ยังสามารถขับรถได้มั้ย?” นัทธีชำเลืองมองเธอ

วารุณีขยับริมฝีปากแดง ทันใดนั้นก็ไม่มีอะไรจะพูด

สถานการณ์ของเธอในตอนนี้ ไม่สามารถที่จะขับรถได้จริงๆ

“เอาล่ะ ไปเถอะ เดี๋ยวผมขับรถเอง” นัทธีพูดพร้อมกับเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเปิดประตูเดินออกไปก่อน

วารุณีไม่เถียง ทำได้เพียงเดินตามออกไป

กลับมาถึงที่ห้องพักฟื้นของพงศกร

พงศกรเห็นเธอเข้ามา ก็รีบวางโทรศัพท์ลง “วารุณี ตรวจเสร็จแล้วเหรอ?”

“อืม” วารุณีพยักหน้า

“เป็นไงมั่ง?”

“ความรุนแรงระดับสอง” วารุณีโชว์ใบชันสูตรบาดแผลในมือ

“ความรุนแรงระดับสอง........” พงศกรพูดซ้ำคำพูดนี้อีกครั้ง แววตาที่อยู่หลังเลนส์ กะพริบผ่านไปด้วยแรงอาฆาต เพียงชั่วขณะ ก็ได้กลับมาสู่แววตาที่อ่อนโยน “ความรุนแรงระดับสอง สามารถเอาผิดขยานีได้แล้ว”

“ใช่ ดังนั้นตอนนี้ฉันจะพาเด็กๆไปด้วย”

พูดจบ วารุณีก็เดินไปทางโซฟา ค่อยๆปลุกเด็กทั้งสองคนให้ตื่น

เด็กทั้งสองคนลืมตาขึ้นมา เห็นแม่ที่อยู่ตรงหน้า ก็รีบสวมกอดเธอทันที

วารุณีใช้พลังไปไม่น้อย กว่าที่จะเอาเด็กออกจากการออดอ้อนในอ้อมอก ถอนหายใจด้วยความเหนื่อย “พงศกร งั้นเราไปก่อนแล้วนะ”

“อืม” พงศกรยิ้มพยักหน้า

วารุณีจูงมือเด็กๆออกไปจากห้องผู้ป่วย

หลังจากที่เธอไปแล้ว พงศกรก็หยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียง โทรไปยังหมายเลขหนึ่ง “ผมเอง ครั้งก่อนที่ผมปฏิเสธเคสผ่าตัดนั้นของคุณ รอให้ผมหายก่อน ผมรับปากจะผ่าให้ แต่ก่อนหน้านั้น คุณต้องช่วยอะไรผมอย่างหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อขยานี รอให้เธอออกมาจากโรงพัก ช่วยสั่งสอนให้เธอหลาบจำหน่อย!”

คนที่อยู่ปลายสายเหมือนจะรับปากไปแล้ว ใบหน้าของพงศกรปรากฏด้วยรอยยิ้มที่ร้ายกาจ จากนั้นก็วางสาย แล้วโยนโทรศัพท์ไว้ข้างเตียง

เขาไม่มีทางที่จะยอมให้ใครมารังแกวารุณีเป็นอันขาด คนที่รังแกวารุณี เขาไม่มีทางที่จะปล่อยมันไป รวมถึงผู้หญิงคนนั้นด้วย เขาต้องให้ผู้หญิงคนนั้นที่ต้องการชีวิตของวารุณี มีจุดจบที่น่าอนาถ

เพราะบนโลกใบนี้ คนที่สามารถรังแกวารุณีได้ มีเพียงเขา ไม่ว่าช้าหรือเร็ว เขาจะทำให้วารุณีเชื่อฟังคำพูดของเขาคนเดียวเหมือนดังเช่นตุ๊กตา ทั้งชีวิตมีชีวิตอยู่เพื่อเขาคนเดียว!

วารุณีไม่รู้ความคิดของพงศกร เธอพาลูกสองคนเดินไปตรงรถที่จอดอยู่ข้างถนน

นัทธีได้นั่งรถอยู่ในตำแหน่งคนขับแล้ว เมื่อเห็นสามแม่ลูกเดินเข้ามา ก็กดปุ่มล็อกของประตูด้านหลังทันที