พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 21

นัทธีระงับอารมณ์ “เรื่องอะไร？”

วารุณีมองไปที่เขา “ผ้าผืนนี้ฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร ประธานนัทธี คุณมีไฟแช็กไหมคะ ?”

แม้นัทธีจะไม่รู้ว่าเธอต้องการไฟแช็กไปทำไม แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก หยิบไฟแช็กในกระเป๋าออกมาแล้วยื่นให้เธอ

วารุณีกล่าวขอบคุณ และให้ผู้ช่วยอีกคนเอาน้ำมาแก้วหนึ่ง

เมื่อน้ำมาถึง เธอยกผ้าผืนที่ไม่แน่ใจนั้นขึ้นมา แล้วจุดไฟไปที่มุมหนึ่งของผ้าผืนนั้น

แล้วรอจนมุมนั้นมอดไหม้จนดำ จากนั้นก็แช่ลงในน้ำให้มอดดับ แล้วเอามันขึ้นมาดม

หลังจากที่ดมไปชั่วครู่ เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีคำตอบในใจ แล้วอธิบายไปว่า“เพราะวัสดุของผ้านั้นแตกต่างกัน และกลิ่นการเผาไหม้ที่เกิดขึ้นก็ไม่เหมือนกัน บางครั้งในสถานการณ์ที่ไม่แน่ใจแบบนี้ ก็สามารถใช้วิธีการเผาแยกแยะชนิดเนื้อผ้าได้ ”

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ！

ในที่สุดนัทธีก็รู้จุดประสงค์ที่เธอขอไฟแช็กไป

วารุณีสลัดผ้าออก “ ผ้าผืนนี้เป็นผ้ารุ่นใหม่ ดูจากลายเส้นแล้ว น่าจะใช้เทคโนโลยีสามมิติโดยการนำไฟเบอร์กับหนังทอเข้าด้วยกัน เพราะฉะนั้นลวดลายบนผิวผ้าจึงให้ผลภาพเสมือนจริงมาก หากฉันเดาไม่ผิด ชื่อของมันเรียกว่าแก้วสีน้ำ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้ช่วยทั้งสองก็รีบไปค้นดูเอกสารของที่เข้าโกดัง มีชื่อของแก้วสีน้ำจริงๆด้วย ดูจากรูปภาพ ก็คือผืนที่อยู่ในมือของเธอ

“คุณเคยเห็นมันมาก่อนเหรอ ?”นัทธีเอ่ยถาม

วารุณีส่ายหัว “ไม่เคยค่ะ แต่ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้จากอาจารย์ของฉัน ไม่คิดว่าที่ประธานนัทธีจะมีมันด้วย เป็นยังไงคะ สวยไหม ？”

เธอนำเอาผ้าผืนที่ราวกับม่านน้ำขาวเนียนมาคลุมบนร่างเธอ แล้วหมุนตัวไปรอบหนึ่ง

ผืนผ้าที่ระยิบระยับ กับรูปลักษณ์ที่สวยสดงดงาม ของขัดตาทั้งสองอย่างที่น่าจะขัดแย้งกัน แต่ในตอนนี้กลับถูกหลอมรวมเข้าด้วยกัน ราวกับภูติตัวน้อย ทำให้โกดังที่ค่อนข้างมืดสลัวกลับมีแสงสว่างขึ้นมาทันที

ภาพที่สวยงาม ทุกอย่างรวมอยู่ในนี้แล้ว

ผู้ช่วยทั้งสองคนต่างก็ตะลึงจนตาค้าง

แม้นัทธีจะไม่ได้รู้สึกถึงขั้นนั้น แต่ดวงตาที่ปรกติจะเย็นชานั้นก็ไหววูบเล็กน้อย

แต่เพียงไม่นานเขาก็รู้ตัวว่าเสียมารยาท จึงเบี่ยงสายตาออก แล้วพูดเสียงเรียบว่า“ใช้ได้ ก็สวยดี ”

“ผ้าชนิดนี้ทำเป็นชุดราตรีน่าจะเหมาะที่สุด”วารุณีไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปรกติของนัทธี จากนั้นจึงเก็บผ้าเข้าที่

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ผ้าทั้งหมดก็ได้ถูกจัดเก็บเข้าที่

ลูกค้าที่นัทธีได้พูดถึง ก็ได้มารับผ้าเหล่านี้ไปแล้ว