พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 255

“อะไรนะ？”วารุณีเม้มริมฝีปากอย่างสงสัย ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำพูดนวิยา

นวิยามองเธอด้วยความโมโห“คุณน่าจะยังจำได้ว่า เมื่อก่อนฉันเคยพูดกับคุณแล้วว่า ให้คุณอยู่ห่างจากนัทธีหน่อยนะ？”

ได้ยินดังนั้น วารุณีจึงพยักหน้าอย่างซับซ้อน“จำได้ค่ะ”

นั่นเป็นตอนที่พงศกรประสบอุบัติเหตุแล้วเพิ่งเข้าโรงพยาบาล นวิยามาเยี่ยมพงศกร แล้วเจอเธออยู่ที่นั่นพอดี จากนั้นก็พูดคำพูดพวกนี้กับเธอ

นวิยาตบผ้าห่ม น้ำเสียงก็สูงขึ้น“ในเมื่อคุณยังจำได้ งั้นทำไมคุณไม่ทำตาม คุณไม่ละอายใจต่อฉันเลยเหรอ？ฉันรักนัทธี ตั้งแต่เด็กก็รักแล้ว ทั้งๆที่คุณรู้อยู่แล้ว กลับยังคบกันนัทธี คุณรู้ไหมว่าพฤติกรรมของคุณแบบนี้เรียกว่าอะไร？เรียกว่ามือที่สาม!”

วารุณีถูกเธอถามแบบนี้ ในใจก็เสียใจหน่อยๆ ละสายตาลง“ขอโทษจริงๆค่ะคุณนวิยา ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้ทำตาม แต่ว่าสิ่งต่างๆในโลกล้วนแต่ยากที่จะคาดเดา อีกอย่างฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะมือที่สามของคุณกับประธานนัทธี”

“ไม่คิดว่า？”ดวงตานวิยาเบิกโตออกมา“ความหมายของคุณคือ คุณไม่คิดว่าคุณแย่งนัทธีไปจากฉัน？”

“ค่ะ”วารุณีเงยหน้าขึ้น ด้วยท่าทางจริงจัง“ประธานนัทธีบอกกับฉันว่า เขาไม่เคยรักคุณเลย เขาเห็นคุณเป็นน้องสาว พวกคุณก็ไม่เคยคบกัน ดังนั้นประธานนัทธีเป็นโสด ในเมื่อเป็นโสด งั้นฉันคบกับเขา ก็ไม่ถือว่าแย่งมา”

ถ้าหากในใจของนัทธีมีนวิยา ถึงแม้จะมีแค่นิดเดียว

เธอก็จะไม่คบกับนัทธี

“แก......แก......”นิ้วมือของนวิยาชี้ไปที่วารุณีอย่างสั่นๆ เห็นได้ชัดว่าโกรธเพราะคำพูดของเธอ

ผ่านไปไม่กี่วินาที นวิยาก็เอามือลง“ไป แกออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากเห็นแกแล้ว ไปสิ！”

เธอตะโกนเสียงดัง

ริมฝีปากของวารุณีขยับ แต่ก็กันกลับออกไป

หลังจากออกไปแล้ว ก็เผชิญหน้ากับการจับตามองของนัทธีกับพิชิต เธอส่ายหน้า ไม่พูดอะไรสักคำ เดินไปที่ลิฟต์

นัทธีมองแผ่นหลังของเธอ แล้วตามไป

ในลิฟต์ หลังจากนัทธีกดชั้นล่างแล้ว ก็ถามว่า“นวิยาพูดอะไรกับคุณ？”

วารุณีไม่ปิดบังเขา หลังจากสูดลมหายใจลึกๆ ก็เอาคำที่พูดกับนวิยา พูดออกมา

นัทธีฟังจบ ก็เอาเธอมากอดไว้ในอ้อมแขนแน่นๆอย่างเบามือ“คำพูดของนวิยา คุณอย่าเอามาใส่ใจ”

วารุณีอยู่ในเอวที่แข็งแกร่งของเขา เอาหน้าเอนไปที่ไหล่เขา“แน่นอนว่าฉันไม่เก็บไปใส่ใจ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรผิดด้วย ฉันไม่ได้เป็นมือที่สามของพวกคุณอยู่แล้ว และก็ไม่ได้แย่งคุณไปเลยด้วย”

ก็แค่ในใจของเธอนั้น ยังรู้สึกผิดหน่อยๆ

นวิยาโทษที่ตอนนั้นเธอรับปากว่าจะอยู่ห่างนัทธีแล้ว แต่เธอทำไม่ได้จริงๆ

“อือ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ทำ”นัทธีหัวเราะเบาๆ จูบไปที่หน้าผากของวารุณี

วารุณีถูไถบ่าของเขา แล้วรัดอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น“งั้นคุณล่ะ คุณคุยกับคุณนวิยาแล้วไม่ใช่เหรอ คุยอะไรไป？”

นัทธีลูบผมนุ่มๆของเธอ“ผมบอกนวิยาไปว่าผมไม่ได้รักเธอ คนที่รักคือคุณ คนที่จะคบด้วย ก็คือคุณ”

วารุณีกะพริบตา“ตรงๆแบบนี้เลย？ไม่น่าล่ะคุณนวิยาถึงร้องไห้”

ตอนที่เธอเข้าไป นวิยาก็เช็ดน้ำตาอยู่นี่？

“พูดตรงไปหน่อย จะได้ทำลายความคิดของเธอไปเลย ล้วนแต่เป็นเรื่องดีของเธอกับพวกเรา”นัทธีจูงวารุณีออกไปจากลิฟต์

วารุณีกอดแขนของเขา“แต่ถ้าเธอไม่หยุดความคิดที่มีต่อคุณล่ะ？”

ชัดเจนว่านัทธีไม่ได้คิดถึงปัญหานี้ เขาเปิดประตูรถด้านที่นั่งข้างคนขับให้เธอ“ผมเชื่อว่านวิยาจะต้องคิดได้”

“เหรอ......”วารุณีละสายตาลง ปกปิดอารมณ์ที่อยู่ในดวงตาแล้วนั่งเข้าไปในรถ ไม่พูด

เธอไม่เชื่อว่านวิยาจะคิดได้ ยังไงก็รักนัทธีมาสิบปี ถ้าจะปล่อยไป ก็คงปล่อยไปนานแล้ว

อีกอย่าง หลายๆครั้ง ถึงจะไม่มีความรู้สึกแล้ว ความหมกมุ่นก็ยังมีอยู่ และความหมกมุ่น ก็น่ากลัวที่สุดด้วย

นัทธีปิดประตูรถที่นั่งคนขับ เดินผ่านหน้ารถเข้าไปในที่นั่งคนขับ“จะไปไหน？”