พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 293

“พอไหวค่ะ”วารุณีดึงผ้าห่มออก กัดฟันขยับขา พยายามจะลุกลงจากเตียง

ทันทีที่ขาของเธอเหยียบลงบนพื้น ก็เสียดเข้ากับอะไรบางอย่าง ขาทั้งสองข้างถึงกับอ่อนแรง และกำลังจะล้มลงกับพื้น

ในตอนนี้เอง นัทธีโน้มตัวลงแล้วเหยียดแขนเข้ามาหา ช้อนร่างของเธออุ้มขึ้นมา “พอแล้ว ผมอุ้มคุณไปห้องน้ำเอง ”

วารุณีไม่ได้ขัดขืน โอนอ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง

นัทธียกยิ้มมุมปาก แล้วอุ้มเธอเดินไปที่ห้องน้ำ

หลังจากชำระร่างกายทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองพากันลงไปชั้นล่าง ไปที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้า

เด็กทั้งสองคนเองก็อยู่ที่ห้องอาหารและกำลังนั่งกินอาหารกันอยู่ พอเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา ก็เอ่ยทักทายเสียงใส“ คุณพ่อ หม่ามี๊ อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ ”

“อรุณสวัสดิ์จ้า”วารุณีเดินเข้าไปหา แล้วลูบที่ศีรษะของเด็กทั้งสองคน

นัทธีตอบอืมกลับด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนมาคำหนึ่ง ดึงเก้าอี้ออกให้ตัวเองและเผื่อวารุณีด้วยจากนั้นก็นั่งลง

ป้าส้มนำอาหารเช้าของคนทั้งสองมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ

วารุณีหยิบผ้าเช็ดปากวางไว้บนตัก หยิบมีดและส้อมขึ้นมา หั่นไข่ไปด้วย แล้วพูดขึ้นว่า“เออนัทธี ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกคุณ ”

“เรื่องอะไร？”นัทธียกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ

วารุณีตักไข่ชิ้นหนึ่งเข้าปาก หลังจากที่กลืนแล้ว ก็จึงได้พูดขึ้นว่า “วันนี้คุณแม่ท่านกลับมาแล้ว”

“เรื่องคดีเหรอ？”นัทธีวางถ้วยกาแฟลงแล้วมองมาที่เธอ

วารุณีพยักหน้า “ใช่ค่ะ สุภัทรเขาจะสู้คดี แม่ก็จะสู้กับเขาด้วย”

“พอมีโอกาสไหม ?”นัทธีหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นแล้วเช็ดไปที่มุมปาก

วารุณียิ้มแล้วตอบกลับ “มีค่ะ”

นัทธีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง เพื่อแสดงให้รู้ว่ารับทราบแล้ว แล้วพูดต่อว่า“งั้นผมให้ป้าส้มเตรียมห้องพักให้ห้องหนึ่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ！”วารุณีรู้ ว่าเขาอยากจะเตรียมห้องให้วรยา จึงรีบโบกมือปฏิเสธทันที “ให้คุณแม่ท่านพักที่คอนโดก็ได้ค่ะ”

วรยาไม่ชอบที่เธอคบหากับนัทธี หากต้องมาพักอยู่ที่นี่ คงต้องโวยวายแน่

เธอเองก็ไม่อยากที่จะต้องมาอยู่ตรงกลางระหว่างแม่กับแฟนตัวเอง จะเข้าข้างใครก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำทั้งนั้น มันเหนื่อย ดังนั้นแยกกันอยู่น่าจะดีกว่า

อารัณไม่รู้ว่าในใจของวารุณีกำลังคิดอะไร ดื่มนมอยู่ก็พูดแทรกขึ้นมาว่า“หม่ามี๊ทำไมไม่ให้คุณยายมาอยู่กับเราล่ะครับ ? ”

“จริงด้วยค่ะหม่ามี๊” ไอริณกะพริบตาปริบๆ ถามออกมาด้วยความสงสัยเช่นกัน

แม้แต่ตัวนัทธีเองก็มองมาที่เธอ

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของพ่อและลูกๆ วารุณีก็รู้สึกกดดันอย่างมาก เธอคลึงไปที่หว่างคิ้วแล้วตอบว่า“ เพราะคุณยายชอบความเงียบสงบ”

“เหรอครับ？”เห็นชัดว่าอารัณไม่เชื่อ

นัทธีก็ยิ่งไม่เชื่อ

วรยาที่เขาเห็น ไม่ใช่คนที่ชอบความเงียบสงบ

วารุณีรู้ว่าคำตอบของเธอนั้นก็ไม่ได้ถูกเสียทั้งหมด หลุบตาลงต่ำ แล้วเปลี่ยนเรื่องพูดเสียดื้อๆ “ก็ใช่นะสิลูก พอแล้ว ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว กินข้าวกันเร็ว กินเสร็จแล้วจะได้ไปโรงเรียนกัน ”

ในขณะที่พูด เธอก็แบ่งไข่ในจานของตัวเองออกครึ่งหนึ่ง แล้วแยกใส่จานให้กับลูกทั้งสองคน เพื่อแสดงให้รู้ว่าหยุดพูดได้แล้ว

เด็กทั้งสองคนต่างก็เชื่อฟัง ไม่ได้ถามอะไรต่อ กินอาหารเช้าต่ออย่างว่าง่าย

มีเพียงนัทธีเท่านั้นที่ชำเลืองมองวารุณีอย่างสื่อความหมาย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงคัดค้านที่จะให้วรยาเข้ามาพักที่นี่

แต่เขาก็ไม่ได้คิดมากอะไร คิดเพียงว่ามันคงเป็นเรื่องระหว่างแม่ลูกของพวกเธอ ดังนั้นเพียงไม่นาน เขาก็สลัดเรื่องนี้ออกไปจากหัวสมอง ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างผ่อนคลาย

หลังจากเสร็จสิ้นมื้อเช้า ทั้งสองคนก็พาเด็กน้อยออกจากบ้านไป

ส่งลูกทั้งสองคนไปโรงเรียนอนุบาล นัทธีก็ไปส่งวารุณียังที่ทำงาน จากนั้นถึงได้ขับรถไปที่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

“วารุณี มีข่าวดี！”ทันทีที่วารุณีเดินเข้ามาในที่ทำงาน ปาจรีย์ก็มาต้อนรับด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น