พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 3

ที่จริงคิดว่าแบบนี้จะยั่วโมโหวารุณี ใครจะไปรู้ว่าวารุณีจะตอบด้วยรอยยิ้ม ตอบกลับไปอย่างมีมารยาทว่า

“ขอบคุณที่ห่วงใย ตอนนี้ครอบครัวพวกเรามีความสุขกันมาก”

พิชญารู้สึกว่าตัวเองจะเล่นงานเธอแต่กลับไม่ได้ผล

ดังนั้น เธอจึงเหน็บแนมอย่างเย็นชาต่อไปว่า“จากคุณหนูเศรษฐีกลายเป็นคนบ้านนอกที่ไม่มีที่อยู่ภายในค่ำคืนเดียว สวมเสื้อผ้าราคาถูกๆ ทำงานธรรมดา เธอยังบอกว่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดี ใครจะไปเชื่อเหรอ？”

ถึงจะพูดคำเหน็บแนม แต่สายตาพิชญาก็ยังปกปิดความริษยาที่มีต่อวารุณีไม่อยู่

เพราะว่าเธอมองไม่เห็นความตกอับจากตัววารุณีเลยสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าวารุณีมีออร่ามากขึ้นกว่าห้าปีก่อน ใบหน้าไร้เมคอัพ ขาวผ่องเป็นประกาย ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไปด้วยความรู้สึกสาวอย่างมาก

ซึ่งนี่ต้องจ่ายเท่าไหร่ก็แลกมาไม่ได้

และเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การแต่งหน้าจัดของเธอดูด้อยไปมาก

เผชิญหน้ากับคำเหน็บแนมของพิชญา

วารุณีหัวเราะ ไม่พูดอะไร

แต่การหัวเราะนี้กลับทำให้พิชญารู้สึกไม่สบาย“เธอหัวเราะอะไร？”

“เปล่า ก็แค่รู้สึกว่าเธอมีเวลามาเห็นใจฉันที่นี่ สู้กลับไปวาดแบบร่างให้มากกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ”

เกี่ยวกับเรื่องบางอย่างในวงการของพิชญา วารุณีที่อยู่ต่างประเทศก็พอจะได้ยินมาบ้าง

ดังนั้นคำพูดนี้จี้จุดของพิชญา

“แก！”พิชญาโกรธจนมือกำแน่นทันที แต่ขณะเดียวกันน้ำเสียงของเธอก็ถูกเสียงเด็กใสๆเข้ามาปิดไว้

“หม่ามี๊！หม่ามี๊！”

อีกด้านของทางเดิน ทันใดนั้นเองก็ปรากฏเด็กตัวเล็กสองคนที่ดูนุ่มนิ่ม

ได้ยินลูกของตัวเองกำลังเรียกหาตัวเอง วารุณีก็ไม่ยุ่งกับพิชญาอีก แต่เดินผ่านอีกฝ่ายไป แล้วเดินไปหาเด็กสองคน

“หม่ามี๊ แม่บุญธรรมปาจรีย์กำลังหาหม่ามี๊อยู่”ไอริณผู้เป็นน้องโผเข้าหาอ้อมแขนของวารุณีทันที แล้วพูดอย่างออดอ้อน

“ไป พวกเราไปหาแม่บุญธรรมกัน”วารุณีลูบผมฟูๆของลูกสาว แล้วจูงมือออกไป

พิชญาหันหน้ามองไป ก็เห็นในมือวารุณีจูงเด็กสองคนนี้ เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ ไม่เจอกันไม่กี่ปี วารุณีมีลูกแล้ว？

ตอนที่พิชญากำลังสงสัย อารัณผู้เป็นพี่กลับหันหัวทันที ดวงตาโตๆที่เป็นประกายมองไปที่พิชญา