พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 319

“ไม่เจ็บ ฉันแค่เสียใจมากๆ แม้แต่ความจริงที่แม่ฉันเสียชีวิตฉันยังสืบไม่ได้”น้ำตาของวารุณีไหลออกมา ไหลลงไปที่นิ้วโป้งของเขาพอดี รู้สึกอุ่นๆ

นัทธีปล่อยมือของเธอ ไปเช็ดน้ำตาให้เธอ

วารุณีกลับโผเข้าสู่อ้อมแขนของเขาโดยตรง หลังจากเขาเช็ดเสร็จ เสียงนั้นสะอึกสะอื้นอย่างมาก“นัทธี ฉันไม่มีแม่แล้ว......”

“ผมรู้”นัทธีกอดแผ่นหลังเธอไว้ ตบเบาๆ“แต่คุณยังมีผม ยังมีลูกทั้งสอง ยังมีศรัณย์”

“ศรัณย์？”เหมือนถูกเตือนอะไรได้ วารุณีดันเขาออก ยกแขนขึ้นมา ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ“คุณพูดถูก ยังมีศรัณย์ ฉันเกือบลืมบอกศรัณย์ไป”

พูดไป เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเบอร์ศรัณย์

ศรัณย์กำลังนอนอยู่ ยังไงที่ต่างประเทศก็มืดแล้ว ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง ทนความง่วงคลำเอาโทรศัพท์ที่หัวเตียง ไม่ได้ดูเบอร์ที่โชว์ ก็เอาไว้ข้างหูเลย“ใครเหรอ？”

“ศรัณย์ พี่เอง”วารุณีถูกนัทธีประคองให้นั่งลงไป

นัทธีก็นั่งอยู่ข้างเธอ หยิบแฟ้มคดีตรงหน้าเธอ แล้วก้มลงอ่านอีกครั้ง

ที่ต่างประเทศ ศรัณย์ได้ยินว่าเป็นวารุณี ก็ยิ้ม รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนอย่างเงียบๆ เหมือนกับเทวดา“พี่เองเหรอ มีอะไรเปล่า？”

“ศรัณย์ พี่.....”ริมฝีปากของวารุณีขยับ ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

ศรัณย์ตอบอืออย่างสงสัย“พี่？”

“ศรัณย์ คือแม่......”

“แม่เป็นอะไร？”ศรัณย์ฟังความเศร้าที่วารุณีอัดอั้นไว้ในน้ำเสียงออก แล้วก็ได้สติมาทันที นั่งขึ้นมาจากเตียง รีบถามว่า“พี่ พี่รีบพูดมาเถอะ！”

เขาพูดเร่ง

มือวารุณีที่ถือโทรศัพท์ก็สั่น“พี่บอกไปแล้ว นายต้องใจเย็นนะเข้าใจไหม？”

ถึงแม้หัวใจของศรัณย์ได้รับการผ่าตัดบายพาสแล้ว แต่ยังไงหัวใจก็ยังมีปัญหาอยู่ เธอกลัวว่าเขาได้ยินข่าวที่แม่เสียชีวิตแล้ว จะรับแรงกระตุ้นไม่ไหว แล้วเป็นอะไรไป

“ผมรู้ วางใจเถอะพี่ ผมจะใจเย็น”ศรัณย์สูดหายใจลึกๆแล้วพูด

วารุณีเอามือวางไว้ที่แขนของนัทธี อยากได้ความกล้าหาญจากเขาตรงนั้น จากนั้นพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า“แม่เขา......เสียแล้ว！”

ตูม！

ศรัณย์แค่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนฟ้าผ่า ตะลึงงันไปทั้งตัว สักพักจึงส่งเสียงกลับมา เสียงนั้นแหบแห้งสุดๆ“พี่ พี่พูดอะไร？”

“แม่ไม่อยู่แล้ว！”วารุณีกัดริมฝีปาก พูดใหม่อีกรอบ

ตุบ！

โทรศัพท์ไหลลงจากมือของศรัณย์ หล่นลงเตียง

วารุณีได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่เข้ามาในสาย ก็ตกใจจนยืนขึ้นมา

นัทธีเห็นเธอแบบนี้ สีหน้าก็ซีเรียสขึ้นมาทันที“เป็นอะไร？”

วารุณีไม่ตอบเขา แต่กำโทรศัพท์แน่นพูดไปที่สายว่า：“ศรัณย์ ศรัณย์นายไม่เป็นไรใช่ไหม？อย่าทำพี่ตกใจสิ ศรัณย์！”

ศรัณย์ได้ยินคำถามที่ดูเป็นห่วงของวารุณีในสาย ในที่สุดก็ได้สติคืนมา เก็บโทรศัพท์ที่เตียง

ก็แค่มือของเขา กลับสั่นอย่างมาก จับอยู่หลายครั้งถึงคว้าโทรศัพท์ได้ จากนั้นยกมาไว้ที่ข้างหูสั่นๆ พูดออกไป เสียงนั้นสะอึกสะอื้น“พี่......ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมแม่ไม่อยู่แล้ว เมื่อวานเธอยังคุยโทรศัพท์กับผมอยู่เลย！”

วารุณีได้ยินเสียงร้องไห้ของศรัณย์ น้ำตาของตัวเอง ก็ไหลออกมาอย่างทนไม่ไหว เอาหน้าซุกที่ไหล่ของนัทธี พูดเรื่องที่วรยาเกิดเรื่องออกมา

ศรัณย์ฟังจบ รูม่านตาก็หดลงอย่างมาก พึมพำว่า：“เพราะผม......ผมทำร้ายมาจนตาย ถ้าไม่ใช่เพื่อผม แม่ก็คงไม่ไปตระกูลศรีสุขคํา เพราะผม พี่ เป็นความผิดผมเอง......”

“ไม่ใช่ ศรัณย์ ไม่ใช่ความผิดนาย”วารุณีเงยหน้าขึ้น รีบพูด

แต่ศรัณย์กลับไม่ฟัง คิดอย่างเดียวว่าเป็นความผิดตัวเอง เอาแต่โทษตัวเอง เหมือนเธอเมื่อวาน

นัทธีหยิบโทรศัพท์ของวารุณีมา ภายใต้ความประหลาดใจของเธอประหลาดใจ“คุณโทษตัวเองอยู่ที่นั่น ก็ไม่สู้กลับประเทศมา แล้วจัดการเรื่องงานศพของแม่คุณดีกว่า”

“คุณเป็นใคร？”ศรัณย์ได้ยินว่าในสายไม่ใช่วารุณี แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เสียงก็หม่นลงขึ้นเยอะ

นัทธีมองวารุณี“พี่เขยคุณเอง”