พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 330

เธอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวทางห้องครัว และก็ไม่ได้เปิดไฟ คิดว่าจะเป็นขโมยหรือไม่ ก็เลยตั้งใจมาดู

คิดไม่ถึงว่าในครัวจะเป็นวารุณีกับนัทธีสองคนนี้

เห็นการกระทำของวารุณีกับนัทธีทั้งสองคนชัดเจน ป้าส้มก็หน้าแดง หัวเราะอย่างร้ายกาจ“เอ่อ ป้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้นค่ะ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง พวกคุณต่อได้เลย พวกคุณทำต่อเลยค่ะ”

เธอพูดไป ก็ถอยหลังไป ถอยออกไปจากประตูห้องครัว แล้วเธอก็หันกลับออกไปทันที เหลือแค่วารุณีกับนัทธีเพียงสองคนที่มองหน้ากัน

วารุณีผลักชายหนุ่มบนตัวออกไปอย่างหน้าแดง“ต้องโทษคุณนั่นแหละ จะจูบฉันตรงนี้ ป้าส้มเห็นหมดแล้ว”

นัทธีไม่พูด ใบหน้าหล่อเหลานั้นหม่นลงไป

ยังไงเรื่องแบบนี้พอถูกคนขัดจังหวะ ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนที่มีความสุข

และอีกอย่างก็คือ คืนนี้คนที่ไม่นอน ก็เยอะมากไปแล้ว

ดื่มน้ำเสร็จ วารุณีก็วางแก้วน้ำลง“จะกลับไปยัง？”

นัทธีพยักหน้า

ทั้งสองกลับไปที่ห้องขั้นบน

พอเข้าไป นัทธีก็กดวารุณีไปตรงแผ่นประตู

วารุณีตกใจ“คุณจะทำอะไร？”

หน้าผากของชายหนุ่มแตะไปที่หน้าผากของเธอ พูดเสียงแหบ：“ตอนนี้ไม่มีใครมาขัดจังหวะพวกเราแล้วนะ”

พูดจบ เขาก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง จูบเธอ

วารุณีร้องเสียงอื้อ ในใจกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เธอคิดซะอีกว่าเมื่อกี๊หลังจากถูกขัดจังหวะที่ชั้นล่างแล้ว เขาก็จะไม่จูบเธออีก

คิดไม่ถึงว่าจะอดกลั้นอย่างมากจนถึงตรงนี้

คิดไป วารุณีจึงโอบคอของชายหนุ่ม แล้วเงยคางขึ้นไป จูบตอบเขา

จูบกันจนทั้งสองคนหายใจเหนื่อยหอบ นัทธีจึงผละออกจากริมฝีปากของวารุณี จากนั้นอุ้มเธอขึ้นมา เดินไปที่เตียง

วันถัดมา ช่วงอาหารเช้า นวิยาเหลือบมองเสื้อคอสูงของวารุณีที่เผยให้เห็นรอยแดง รูม่านตาก็สั่นคลอนทันที กำตะเกียบในมือแน่น ความริษยาในดวงตาแทบจะกลายเป็นใบมีด

วารุณียังไม่เห็น แต่ไอริณกลับเห็น ชี้ไปที่นวิยาแล้วพูด“หม่ามี๊ คุณน้านวิยากำลังอาฆาตหม่ามี๊”

คำนี้พูดออกไป ทุกคนต่างหยุดกินข้าว มองไปที่นวิยา

ส่วนนวิยาคิดไม่ถึงว่าความริษยาที่ตัวเองซ่อนไว้อย่างดี จู่ๆดันถูกยัยเด็กนี่เห็น และยังพูดออกมาอีก เลยเก็บสีหน้าไม่ทัน และก็เป็นเช่นนี้ โดนทุกคนมองมา

หน้าของนัทธีหม่นลงไป“นวิยา อธิบายให้ผมที”

วารุณีไม่พูด ในเมื่อเขาพูดแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องพูด รอให้นวิยาอธิบายก็พอ

เบ้าตาของนวิยาแดงก่ำ กัดริมฝีปาก“ฉัน......ฉันแค่แค่กแค่ก......”

จู่ๆเธอก็ไอออกมาอย่างรุนแรง ไอจนหน้าแดง น้ำตาคลอไปมาที่เบ้าตา น่าสงสารมาก

พอเห็นแบบนี้ นัทธีก็โกรธเธอไม่ลง ใจอ่อน วางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้นไปด้านหลังเธอ ตบหลังเธอเบาๆ“ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

นวิยาไม่ตอบ แต่ยังไอ

ไอไปได้สักพัก จู่ๆเธอก็กลอกตา ล้มลงไปที่โต๊ะ หมดสติไป ทำเอาวารุณีกับนัทธีต่างตกใจ

สีหน้านัทธีดูเคร่งเครียด อุ้มนวิยาขึ้นมาทันที เดินไปที่ชั้นบน เดินไปกำชับป้าส้มไปให้เอายามา

แป๊บเดียว ในห้องอาหารเหลือแค่วารุณีกับลูกทั้งสองคน

อารัณทำท่าเหมือนเรื่องราวไม่เกี่ยวกับตัวเอง กินข้าวเช้าของตัวเองนิ่งๆ

มีแต่ไอริณที่เบะปากอย่างไม่พอใจนัก ใช้ตะเกียบเคาะจานแล้วทำเสียงไม่พอใจ：“จู่ๆพ่อก็อุ้มคุณน้านวิยาคนนั้น มากเกินไปแล้ว หนูไม่ชอบพ่อแล้ว”

วารุณีขมวดคิ้ว ดุเด็กสาวเสียงคมกริบไปว่า“พอแล้วไอริณ คุณน้านวิยาป่วย อย่าพูดเหลวไหล”