พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 405

ขณะที่คิดอยู่ วารุณีตัดสินใจสักครู่จะโทรหาพงศกรเพื่อจองคิว ให้เขาตรวจให้เธอหน่อย

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว น้ำในอ่างเย็นแล้ว วารุณีลุกขึ้นมาหยิบผ้าเช็ดตัวบนชั้นวางช้างๆ มาห่อไว้และเดินเข้าไปห้องนอน

ในห้องนอนไม่มีคนอยู่แล้ว นัทธีไปแล้ว

หนังตาของวารุณีเลื่อนลง ปิดบังความผิดหวังที่อยู่ในตาและหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง "ไปได้รวดเร็วฉับไวจริงๆ"

เธอให้เขาไปก็จริง แต่เขาก็ไปแล้วจริงๆ

วารุณีเดินไปที่ข้างเตียง จู่ๆ เห็นใบสำคัญการหย่าที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ กองอยู่บนพื้นและเม้มปากไว้

สงสัยเธอยังต้องไปพิมพ์ออกมาอีกหนึ่งชุดแล้ว ไม่สิ คือพิมพ์มาหลายๆ ชุด

วารุณีถอนหายใจออกคำหนึ่ง นั่งย่อเข่าลงไปเก็บชิ้นส่วนบนพื้นขึ้นมา

ทันใดนั้น มีคนเคาะประตู "คุณหญิง ออกมาทันข้าวได้แล้ว"

"เดี๋ยวไป" วารุณีตอบกลับคำหนึ่ง จากนั้นไปห้องแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจากเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว เธมาถึงห้องอาหารชั้นล่าง เห็นกับข้าวที่หลากหลายบนโต๊ะอาหารกล่าวอย่างตะลึง: "ป้าส้ม เยอะขนาดนี้ฉันจะกินหมดได้ยังไง"

ป้าส้มยิ้ม "ในนี้มีส่วนหนึ่งเป็นของคุณชายและคุณนวิยา ฉันยังนึกว่าคุณชายพวกเขาจะอยู่ทานข้าวต่อ ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายยังคงไปแล้ว"

วารุณีขมวดคิ้ว

แบบนี้ก็หมายความว่านวิยาไปกับเขาด้วยกันเหรอ

ฮ่า ยังมาพูดว่าไม่ได้มีอะไรกับนวิยา นี่มันเหมือนเงากับตัวไม่แยกจากกันเลยสินะ

"คุณหญิงเป็นอะไรเหรอ" เห็นสีหน้าของวารุณีไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ป้าส้มถามอย่างเป็นห่วง

วารุณีส่ายหัว "ฉันไม่เป็นอะไร"

เธอยิ้มและถือตะเกียบขึ้นมาเตรียมจะกินข้าว

ทันใดนั้นเธอเห็นหมูสามชั้นซอสน้ำแดง รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนขึ้นมาทันที

วารุณีรีบวางตะเกียบลง ก้มตัวลงและปิดปากออกอาการคลื่นไส้ขึ้นมา

อาการคลื่นไส้ของเธอหนักมากจนสีหน้าซีดขาวลง

ป้าส้มตกใจไม่น้อย "คุณหญิงเป็นอะไรเหรอ"

"ป้าส้ม เอาหมูสามชั้นซอสน้ำแดงออกไป เอาอาหารที่มีเนิ้อออกไปทั้งหมดเลย" วารุณีโบกมือและพูดด้วยเสียงอ่อนแอ

"ออๆ" ป้าส้มรีบทำตามคำบอกยกอาหารที่มีเนิ้อออกไป

ไม่นาน กลิ่นเนื้อหอมจางหายไป ในที่สุดความรู้สึกอยากอาเจียนของวารุณีก็บรรเทาลงไปเยอะเลยทีเดียว

เธอรับน้ำที่ป้าส้มให้มาและดื่มเข้าไปหลายคำ ทั้งคนจึงฟื้นคืนชีพโดยสมบูรณ์

"คุณหญิง คุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม" ป้าส้มถามและรับแก้วน้ำไป

วารุณีส่ายหัว "ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ตกลงเมื่อกี้คุณเป็นอะไรเหรอ คือป่วยเหรอ" ป้าส้มมองดูเธอ

วารุณีจับหน้าท้องและยิ้ม "ไม่ใช่"

"แล้วนั่นคือ..." ป้าส้มดูท่าทางของเธอเหมือนรับรู้ได้อะไรบางอย่าง แสดงความดีใจออกมาเต็มหน้า แม้แต่เสียงยังดังขึ้นมาแล้ว "คุณหญิง คุณ...คุณท้องเหรอ"

วารุณีพยักหน้า "ใช่ ประมาณเดือนครึ่งกว่า"

"ไปตรวจมาแล้วเหรอ" ป้าส้มยืนยันหนึ่งครั้ง

ถึงอย่างไรคราวก่อนเคยมีเหตุการณ์ท้องปลอมมาแล้ว

ครั้งนี้เธอก็ต้องยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แล้ว

วารุณีพยักหน้าแรงๆ "ยืนยันมาแล้ว เป็นเรื่องจริง"

"ดีมากเลย" ป้าส้มจรุงใจจนน้ำตาไหล "คุณหญิง นี่มันดีมากเลยจริงๆ"

วารุณียิ้มแต่ไม่ได้ตอบกลับ

ป้าส้มรีบควักมือถือออกมา

วารุณีใจเต้นขึ้นมา "ป้าส้มจะทำอะไรเหรอ"

"ฉันจะบอกให้คุณชาย บอกข่าวดีนี้ให้คุณชายรู้ ถ้าคุณชายรู้แล้วต้องดีใจมากแน่นอน" ป้าส้มกล่าวด้วยรอยยิ้ม

วารุณีทำหน้ามืดมน "ป้าส้มแน่ใจเหรอว่านัทธีจะดีใจจริงๆ"

"...คุณหญิง นี่คุณหมายความว่ายังไงเหรอ" ป้าส้มรู้สึกงงงันเล็กน้อย

วารุณีกัดริมฝีปากล่าง "ตอนนี้นัทธีทั้งใจคิดแต่ว่าฉันเป็นลูกสาวของศัตรู ฉะนั้นจึงเมินเฉยกับฉันเช่นนั้น ตอนนี้ถ้าเขารู้เรื่องเด็กในท้องของฉันแล้ว คุณคิดว่าเขาจะเก็บเขาไว้อยู่หรือไม่ แม้กระทั่งตอนนี้เขายังคิดว่าการที่แต่งงานกับฉันเป็นความผิดพลาด งั้นลูกในท้องคนนี้ก็ต้องเป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่งเช่นกันอยู้แล้ว"

"นี่มัน..." ป้าส้มสงบลงมาได้แล้ว "เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง"

"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะฉันเป็นลูกสาวของศัตรู เขาอาจจะไม่เก็บเด็กคนนี้ไว้ก็เป็นไปได้ ถึงจะเก็บไว้ แล้วเขาจะรักเขาไหม" วารุณีมองป้าส้มและถามเธอกลับในเวลาเดียวกัน