พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 41

นัทธีก้มหน้าลงมองเด็กผู้ชายที่สูงไม่เกินไปกว่าต้นขาเขา คิ้วที่เย็นชาผ่อนคลายลงไม่น้อย“หม่ามี๊หนูล่ะ？”

“หม่ามี๊อยู่ข้างในครับ”อารัณชี้ไปในห้อง จากนั้นก็หันข้างเปิดทางประตูออก“คุณอานัทธีเข้ามาสิครับ”

“รบกวนด้วย”นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย

เข้าไปในห้อง อารัณก็ตะโกนไปทางห้องน้ำว่า“หม่ามี๊ คุณอานัทธีมา”

เสียงของวารุณีดังออกมาจากห้องน้ำ“ลูกช่วยหม่ามี๊ต้อนรับคุณอาก่อน”

อารัณตอบอือไปอย่างเชื่อฟัง แล้วตบไปที่โซฟาทันที“คุณอานัทธีเชิญนั่งก่อนครับ เดี๋ยวหม่ามี๊ก็จะออกมาแล้ว”

“โอเค”นัทธีวางผ้าห่มลงแล้วนั่งลงไป

อารัณหันหน้าเล็กๆสำรวจไปทำผ้าห่ม“คุณอานัทธี ทำไมอาถึงกอดผ้าห่มของหม่ามี๊ล่ะครับ”

นัทธีแสดงออกอย่างเข้าใจยากเล็กน้อย“นี่ผ้าห่มของหม่ามี๊หนูเหรอ？”

“ใช่ครับ”อารัณพยักหน้า

ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มลง ไม่พูดอะไร ในใจมีความรู้สึกซับซ้อน

เขาคิดว่านี่เป็นผ้าห่มผืนใหม่ ไม่เคยถูกเธอห่ม

ที่น่าแปลกกว่านั้นคือ จู่ๆเขาก็ไม่ปัดออก ทั้งๆที่แม้แต่สิ่งของของพิชญาก็ยังขยะแขยง แต่วารุณี……

“คุณอานัทธี”เสียงตะโกนของอารัณทำลายความเงียบของนัทธี นัทธีมองไปที่เธอ“ทำไมเหรอ？”

“หม่ามี๊ออกมาแล้วครับ”อารัณเตือน

นัทธีย้ายสายตาตามไป ก็มองเห็นวารุณีอุ้มไอริณออกมาจากห้องน้ำ

“ขอโทษนะคะประธานนัทธี ที่ให้คุณรอนานเลย หวีผมให้ยัยเด็กนี่เลยใช้เวลาไปหน่อยค่ะ”วารุณียิ้มให้เขาอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร”นัทธียืนขึ้นมา ตอบไปอย่างเบาๆ

วารุณีมองเขาที่ฟื้นฟูเป็นปกติแล้ว สายตามีความตะลึงเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่ว่าข้อมือยังปวดๆอยู่ เธอคงคิดจริงๆว่าทุกอย่างในเมื่อคืนเป็นภาพลวงตาของเธอ

คนที่แข็งแกร่งแค่ไหน ในใจก็มีด้านที่อ่อนแอที่คนอื่นมองไม่เห็นจริงๆด้วย

“ใช่สิประธานนัทธี คุณสร่างเมาแล้วใช่ไหม？”วารุณีถามอย่างเป็นห่วง ขณะเดียวกันก็วางไอริณที่อยู่ในอ้อมแขนลงด้วย

ไอริณลงไปที่พื้น ก็อยากวิ่งไปทางนัทธี สุดท้ายระหว่างทางถูกอารัณดึงไว้

เขารู้ว่า หม่ามี๊กำลังคุยกับคุณอา เด็กอย่างพวกเขาไม่ควรไปรบกวน

“สร่างแล้ว”นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย

“งั้นก็ดี ต่อไปประธานนัทธีดื่มเหล้าน้อยๆดีกว่าค่ะ คุณเมาแล้วก็ล้ม มันอันตรายมากเลยนะคะ”วารุณีพูดถึงด้วยความจริงใจ

นัทธีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันตายของคุณปู่ ก็เลยดื่มมากไปหน่อย”

นอกจากนี้ ไม่มีใครรู้ว่า เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันตายของพ่อแม่เขาด้วย

“แบบนี้นี่เอง ขอโทษค่ะประธานนัทธี ฉันไม่ได้ตั้งใจ ……”

ยังไม่ทันพูดจบ นัทธีก็โบกมือ ตัดบทอย่างไม่สนใจ“ไม่เป็นไร”

ถึงแม้เขาไม่เก็บมาใส่ใจ แต่วารุณีก็ยังเสียใจอยู่หน่อย คิดเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนหัวข้อ“ประธานนัทธีคุณกินข้าวเช้ายังคะ？ถ้ายังไม่กินก็กินด้วยกันเถอะค่ะ ฉันจะไปเตรียมตอนนี้เลย”

พูดไป เธอก็ไม่ให้โอกาสเขาปฏิเสธ เดินไปทางห้องครัว

ในห้องรับแขกเหลือแค่นัทธีกับเด็กสองคนที่มองตากัน

ไอริณสะบัดมือของอารัณออก เดินไปกอดต้นขาของนัทธี เงยหน้าเล็กๆขึ้นแล้วมองไปที่นัทธีอย่างน่าเอ็นดู“คุณอานัทธี ไอริณคิดถึงคุณอาจัง”

“คิดถึงอา？”นัทธีเลิกคิ้วขึ้น

อารัณก็เดินเข้าไปสองสามก้าว“สองวันนี้ ไอริณเอาแต่ถามถึงคุณอานัทธีกับหม่ามี๊ครับ”

“เหรอ”ริมฝีปากบางๆของนัทธียกขึ้น อารมณ์ดูเหมือนจะดีขึ้นมาก

“ถามอะไรเหรอ？”เขาก้มเอวอุ้มไอริณขึ้นมา อย่างสนใจหน่อยๆ

อารัณกะพริบตา“แน่นอนว่าถามว่าเมื่อไหร่จะได้เจอคุณอานัทธีอีก”

“มีแต่ไอริณถาม แล้วหนูล่ะ？”นัทธีก้มหน้าลงมองเด็กชายตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวังที่เขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ“หนูได้ถามถึงอาไหม？”

“มีครับ！”อารัณยอมรับอย่างใจกว้าง

ความโค้งที่มุมปากนัทธีนั้นชัดขึ้น แม้แต่ภายในใจที่เยือกเย็นมาเสมอ ก็อ่อนลงในเวลานี้