พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 413

นัทธีไปที่ที่เลขาของคุณปู่เคยอาศัยอยู่

ที่ตรงนั้น เขาอยู่ที่นั่นแสนนาน และถามคำถามมากมาย

สุดท้ายคำตอบที่ได้รับ เหมือนกับที่วารุณีพูด และที่เขาคาดเดาไว้แทบทั้งหมด การตายของคุณพ่อคุณแม่ของเขา ไม่ใช่วรยาเป็นคนชน แต่เป็นคนของขงเบ้ง

ผลลัพธ์นี้ ที่ทำให้นัทธีได้รับการกระทบกระเทือนอย่างสุดขีด ตอนที่ออกมาจากที่พักเลขา ฝีเท้าของเขานั้นสับสนมาก

ตอนที่เดินลงมาจากข้างบน ถึงขั้นเกือบจะตกบันได ดีที่มารุตพยุงขาเอาไว้ทัน ถึงได้หลีกเลี่ยงจากผลลัพธ์เช่นนั้นได้

“ท่านประธานครับ พวกเรากลับไปที่คฤหาสน์หรือเปล่าครับ?”

มารุตเองก็พึ่งรู้ว่าที่แท้ขงเบ้งเป็นคนฆ่านายท่านและคุณหญิง ไม่ใช่คุณแม่ของวารุณี

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านประธานทำกับวารุณีในตอนนั้น กลายเป็นเรื่องตลก และกลายเป็นการทำร้ายวารุณี

ดังนั้น เขาสามารถคาดได้ถึงความรู้สึกของท่านประธานในตอนนี้ว่าเสียใจแค่ไหน ทุกข์ทรมานเพียงใด

“กลับคฤหาสน์” นัทธีส่ายหัว และกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

เขาต้องกลับไปพบวารุณี ต้องการขอโทษเธอ

อยากให้เธอรู้ว่า เขาผิดไปแล้วจริง ๆ

“ครับ” มารุตพยุงนัทธีไปที่รถ แล้วขับรถมุ่งไปทางคฤหาสน์

ในตอนที่กลับมาถึงคฤหาสน์ ฟ้าได้มืดลงแล้ว

นัทธีเดินเข้าไป ในคฤหาสน์นั้นว่างเปล่า เงียบสงบอย่างสุดขีด ถ้าไม่ใช่เพราะมีเสียงดังออกมาจากทางห้องครัว เขาแทบจะคิดว่าไม่มีคนอาศัยอยู่ที่นี่

“ป้าส้ม!” นัทธีเอ่ยปากเรียก

เมื่อป้าส้มที่อยู่ในห้องครัวได้ยินเสียง ก็ได้รีบวิ่งออกมา “คุณผู้ชาย ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะคะ”

“คุณผู้หญิงล่ะ?” นัทธีไม่ตอบแต่ถามกลับ

ในเวลานี้ วารุณีน่าจะอยู่บ้านกับเด็กทั้งสองคน แต่เมื่อสักครู่ตอนที่เขาเข้ามา ไม่เห็นรองเท้าของพวกเขาทั้งสามอยู่ที่ทางเดินตรงประตู

หรือว่า พวกเขาจะยังไม่กลับมาจากข้างนอก? เมื่อได้ยินนัทธีถามหาวารุณี “คุณผู้ชายคะ คุณผู้ชายรีบไปตามคุณผู้หญิงกลับมานะคะ เมื่อตอนบ่าย คุณผู้หญิงร้องไห้กลับมา และขนของไปจนหมด ขนกลับไปที่คอนโดที่เคยอยู่เมื่อก่อน”

“อะไรนะ?” รูม่านตาของนัทธีหดตัวลง “เธอย้ายกลับไปแล้วเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ดิฉันยื้อไว้ยังไงก็ดึงเอาไว้ไม่ได้ คุณผู้ชายคะ รีบให้คุณผู้หญิงกลับมาเถอะนะคะ” ป้าส้มพยักหน้า

นัทธีเม้มปากจนเป็นแนวตรง และกำลังจะพูดอะไร

ป้าส้มพลันนึกอะไรขึ้นมาได้อีก และชี้ขึ้นไปที่ชั้นบน “ใช่แล้วค่ะ คุณผู้ชาย ก่อนที่คุณผู้หญิงจะออกไปยังบอกอีกว่าได้ทิ้งอะไรบางอย่างไว้ให้คุณอยู่ในห้อง บอกว่าเมื่อคุณผู้ชายกลับมา จะต้องไปดูให้ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น นัทธีก็รีบก้าวเท้าเดินขึ้นไปชั้นบนทันที ไม่นานก็มาถึงห้อง

นัทธีเปิดประตูห้องออก ในห้องนั้นเงียบมาก ภายในห้องตกแต่งอย่างครบถ้วน ทุกอย่างยังอยู่ครบ แต่ของของวารุณีนั้นได้หายไปจนหมด

เธอได้ขนเอาของของตัวเองไปจนหมดจริง ๆ ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว!

นัทธีสีหน้าเคร่งเครียดลง ในใจนั้นมีความรู้สึกว่างเปล่า

เขายืนอยู่ที่เดิม กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายก็ได้เห็นของที่วารุณีน่าจะทิ้งเอาไว้ให้เขาอยู่บนเตียง

เขาเดินเข้าไป เป็นสองใส่เอกสารซองหนึ่ง

และซองใส่เอกสารซองนี้ นำให้เขานึกถึงหนังสือหย่าในวันนั้นขึ้นมา

งั้นข้างในนี้......

นัทธีหรี่ตาเล็กน้อย และหยิบซองเอกสารขึ้นมาเปิดออก

เป็นอย่างที่คิดไม่ผิด ข้างในนี้เป็นหนังสือหย่าอีกชุด

ความกดอากาศของรอบตัวของนัทธีลดต่ำลงอย่างกะทันหัน เขาดึงเอาหนังสือหย่าออกมา และฉีกเป็นชิ้นเล็ก ๆ อีกครั้ง ปลิวว่อนอยู่ในอากาศ

ท่ามกลางเศษกระดาษที่ปลิวว่อน ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเขาปรากฏให้เห็นวับ ๆ แวม ๆ ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

อยากหย่างั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก

ในตอนที่เขาคิดว่า คนที่ขับรถชนคุณพ่อคุณแม่ของเขาคือวรยา เขายังไม่คิดที่จะหย่ากับเธอเลยสักครั้ง

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นการเข้าใจผิด เขาจะหย่าได้ยังไง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นัทธีก็หมุนตัวเดินลงไปด้านล่าง และเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า

ป้าส้มมองดูแผ่นหลังของเขาพลางตะโกน: “คุณผู้ชายคะ คุณจะไปไหนเหรอคะ?”

“ไปรับผู้หญิงที่หนีออกจากบ้านกลับบ้าน” นัทธีตอบกลับเสียงทุ้ม จากนั้นประตูคฤหาสน์ก็ถูกปิดลงดังปัง

ป้าส้มยิ้ม

เธอดูออกว่าท่าทีของคุณผู้ชายนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว เหมือนว่าจะเปลี่ยนไปเป็นคุณผู้ชายคนเดิม

ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้คุณผู้ชายกลับมาเหมือนเดิม แต่เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องดี

นัทธีขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโด

ขับรถระยะทางราวห้าสิบกว่านาที แต่เขาขับเพียงแค่สามสิบนาทีก็มาถึงแล้ว ตำรวจจราจรขับตามเขามาตลอดทาง