พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 439

รูม่านตาของพิชิตหดเล็ก เขาตกตะลึงนิ่งค้าง

ความหมายของนัทธีคือ ไม่เอาชีวิตของนวิยา แต่จะลงโทษนวิยาอย่างร้ายแรง

ลงโทษร้ายแรงแค่ไหน ดูจากแววตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึกของนัทธี พิชิตก็เข้าใจเป็นอย่างดี ผลที่ตามมาเป็นสิ่งที่เขาไม่กล้าคิด

"นัทธี......"

"พอได้แล้ว แกออกไปเถอะ" นัทธีผายมือ พูดไล่แขก

พิชิตขยับปาก เหมือนจะอยากพูดอะไร แต่เห็นสีหน้าเยือกเย็นของเขา สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ถอนหายใจ หมุนตัวหันหลังเดินออกไป

หลังจากที่เขาออกไป นัทธีหลับตาลง แล้วนอนลงบนเตียงอีกครั้ง

เขายังรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เป็นผลข้างเคียงของยาสลบ จำเป็นต้องพักผ่อนระยะหนึ่งถึงจะดีขึ้น

นอนพักจนถึงตอนบ่าย นัทธีถึงจะรู้สึกหายเป็นปลิดทิ้ง ออกจากโรงพยาบาล มุ่งหน้าไปที่โรงแรม

เขาไม่ได้ไปหานวิยา แต่ไปหาผู้หญิงคนเมื่อคืนก่อน

หญิงสาวถูกขังเอาไว้ เดิมทีก็รู้สึกลัวมากแล้ว เห็นนัทธีมา ก็ยิ่งกลัวจนหน้าซีดขาว

"ประธาน......ประธานนัทธี" ปากของหญิงสาวร้องเรียกด้วยความสั่นเทา

นัทธีมองหน้าเธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก "นวิยาให้เงินเธอเท่าไหร่?"

หญิงสาวเข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร คุกเข่าลงทันที พูดอ้อนวอน："ประธานนัทธี ฉันผิดไปแล้วค่ะ ฉันไม่ควรหน้ามืดโลภกับเงินแค่นั้น แล้วไปร่วมมือกับคุณนวิยา ขอโทษนะคะ คุณปล่อยฉันไปเถอะนะคะ หลังจากนี้ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว！"

ขณะพูด เธอคุกเข่าแล้วคลานไปหานัทธี อยากจะไปกอดขาของนัทธี

แต่นัทธีคิดเอาไว้แต่แรกแล้ว เตะเธอทิ้งทันที

หญิงสาวราวกับผ้าขี้ริ้ว นอนบนพื้น ใบหน้าฉายความหวาดกลัว "ประธานนัทธี......"

"เธอไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันถามเมื่อกี้เหรอ นวิยาให้เงินเธอเท่าไหร่?" สายตาอาฆาตของนัทธีจับจ้องไปที่หยฺงสาว

หญิงสาวตัวสั่น ไม่กล้าร้องไห้แล้ว รีบตอบ： “สาม......สามแสนค่ะ！”

ได้ยินตัวเลขนี้ นัทธีหัวเราะในลำคอ "สามแสนเธอก็ช่วยผู้หญิงคนนั้นรับโทษแล้ว เธอนิถูกจริงๆ เธอเคยคิดบ้างไหม เธอไม่ได้เงินสามแสน แล้วยังจะทิ้งชีวิตตัวเองด้วย"

หญิงสาวสูดลมเย็นเข้าไป ตกใจจนตะลึงไปแล้ว "ประธาน......ประธานนัทธี คุณจะฆ่าฉันเหรอคะ?"

"เธอกล้าวางยาแน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปเหรอ?"

ตัวของหญิงสาวสั่นเทา "ประธานนัทธี ไม่ใช่ฉัน เป็นฝีมือของคุณนวิยา ฉันไม่ได้เป็นคนวางยา ฉันแค่ทำหน้าที่รับผิดชอบออกหน้าพาคุณไปที่ห้องรับรอง หลังจากนั้นก็บอกคุณว่าฉันเป็นคนวางยา แบบนี้คุณจะได้ไม่ต้องสงสัยว่าคุณนวิยาเป็นคนวางยา ดังนั้นเรื่องทุกอย่างคุณนวิยาเป็นการวางแผน ไม่เกี่ยวกับฉันนะคะประธานนัทธี！”

"เธอไม่ได้วางยาจริงๆ แต่สิ่งที่เธอทำ เพียงพอที่จะทำลายครอบครัวฉัน ดังนั้น คนอย่างเธอ ฉันไม่มีวันปล่อยไป" นัทธีทิ้งคำพูดเอาไว้ แล้วหมุนตัวหันหลังเดินออกไป

หญิงสาวตกใจจนนิ่งค้าง นั่งเหม่อลอยอยู่บนพื้น น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงมา

เธอเสียใจ เธอเสียใจมากจริงๆ ทำไมเธอถึงต้องหน้ามืดเพราะเงินสามแสนด้วย ลืมไปว่าคนที่เธอกำลังจะวางแผนลอบทำร้าย เป็นถึงประธานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

นั่นเป็นถึงยมทูตที่มีชีวิตของวงการธุรกิจจังหวัดจันทร์ ถูกเขาจับได้ ไม่ตายก็ต้องถูกถลกหนัง ตอนนั้นเธอเชื่อคำพูดของนวิยาที่บอกว่าเธอจะรอดได้ยังไง

อีกทั้งนวิยายังบอกอีกว่า ถ้าเธอถูกประธานนัทธีจับได้จริงๆ นวิยาจะช่วยเธอ แต่ตอนนี้นวิยาล่ะ?

คิดถึงตรงนี้ หญิงสาวทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะด้วยความเสียใจ ร้องไห้และหัวเราะให้กับโชคชะตาในอนาคตของตนเอง ที่จะมืดสนิท

นัทธีเดินออกมาจากห้องที่ขังหญิงเอาไว้ แล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์

มารุตเดินตามหลัง "ท่านประธานครับ จัดการกับผู้หญิงคนนั้นยังไงดีครับ?"

"สืบเรื่องของเธอได้รึยัง?" นัทธีไม่ตอบแต่ย้อนถาม