พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 459

นิรุตติ์ยังนิ่งเฉยดังเดิม “รู้ ก่อนหน้านี้นัทธีมากดดันธุรกิจของพ่อฉันอย่างบ้าคลั่ง จนทำให้ธุรกิจของพ่อฉันพังไม่เท่าไหร่ ยังทำให้ชื่อเสียงของพ่อฉันพินาศด้วย เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะไม่รู้ชัดได้อย่างไร”

“แล้วคุณไม่กลัวเหรอ？” วารุณีปล่อยส้อมกับมีดในมือออก

นิรุตติ์หัวเราะเบาๆ “ทำไมต้องกลัวด้วย？”

“นัทธีไม่มีทางปล่อยครอบครัวของพวกคุณไป” วารุณีตอบ

นิรุตติ์หุบยิ้มลง แววตาก็มีความนึกย้อนไป แต่ไม่นานก็หายไป “ตั้งแต่ตอนที่พ่อฉันลงมือกับลุงรองน้ารอง ฉันก็รู้ว่าครอบครัวของเรากับนัทธีนั้นจะผิดใจกันไปจนตาย ถ้าไม่ใช่เราตาย นัทธีก็ตาย ฉันเตรียมใจไว้นานแล้ว จะกลัวทำไม”

เมื่อพูดขึ้น ลุงรองน้ารองนั้นดีกับเขามากเลย

ตอนเด็กๆ ขงเบ้งมักจะเที่ยวเสเพลไม่กลับบ้าน แม่ของเขากลับจับแต่เมียน้อย เลยไม่ได้สนใจเขา เป็นลุงรองน้ารองที่เลี้ยงเขามา

ถ้าตอนนั้นพวกเขารู้ว่าขงเบ้งจะทำแบบนั้น พวกเขาจะต้องหยุดเอาไว้แน่นอน

แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว

“ที่แท้คุณก็ทำใจเตรียมพร้อมแล้วนี่” วารุณีคนน้ำแกงในชาม

นิรุตติ์ยิ้มมุมปาก “ใช่สิ แต่มีอย่างหนึ่งที่ฉันต้องเตือนคุณ”

“อะไร？” วารุณีมองพวกเขา

นัทธีมีแววตามืดดำลง “ลุงรองน้ารองนั้นถูกพ่อฉันหาคนให้มาชนจริงๆ แต่อันที่จริงในนั้นยังมีฆาตกรอีกคนอยู่”

วารุณีมีม่านตาเบิกโพลง “คุณหมายความว่าอะไร？”

ฆาตกรอีกคน

หรือว่าคนที่ทำร้ายพ่อแม่ของนัทธี ไม่ได้มีเพียงขงเบ้งงั้นเหรอ？

“ใช่แล้วล่ะ เป็นเหมือนที่คุณคิดเลย” นิรุตติ์พิงไปด้านหลัง พลางมองวารุณีที่มีสีหน้าตกใจก่อนจะตอบ

วารุณีกำมือแน่น “ทำไมฉันต้องเชื่อคุณ？”

“คุณเชื่อไหมก็ไม่สำคัญ ฉันแต่จะเตือนคุณเท่านั้น ตอนนี้มีคนใช้นัทธี เพื่อทำให้ลุงรองน้ารองต้องเดินบนทางนั้น คนที่พ่อฉันจัดวางเอาไว้ ถึงได้ทำได้สำเร็จอย่างง่ายดายแบบนี้” นิรุตติ์ดื่มไวน์แดงจิบหนึ่ง

วารุณีหัวใจเต้นเร็วมาก ดังตึกตัก

โถงใหญ่นั้นมันไม่เงียบเลยแท้ๆ แต่เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างชัดเจน ไม่ว่าอย่างไรก็สงบไม่ลง

“ใครกัน？” วารุณีถามพลางกลืนน้ำลาย

นัทธีมองเธออย่างมีนัย “ฉันไม่บอกหรอกว่าเป็นใคร พวกคุณไปหาเองเถอะ แต่ฉันบอกคุณได้ ว่าคนคนนั้น เป็นคนที่พวกคุณไม่มีทางเชื่อ”

ทำไมถึงไม่เชื่อล่ะ？

วารุณีขบริมฝีปาก ทำไมฟังอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอย่างไรกันแน่

ในใจทั้งหงุดหงิดทั้งโกรธ

ถึงอย่างไรการพูดครึ่งๆ กลางๆ ของเขานั้น มันทำให้ไม่ชอบใจเลยจริงๆ

การทำให้คนอื่นสงสัยโดยไม่พูดให้ชัดเจน มันทำให้อยากต่อยเขามากเลยจริงๆ

วารุณีหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดความอยากปะทะในใจเอาไว้ พลางเม้มปาก “แล้วทำไมต้องมาบอกฉันเรื่องเหล่านี้กับฉันล่ะ？คุณไม่บอกฉันก็ได้แท้ๆ ว่าไม่ได้มีฆาตกรเพียงคนเดียวน่ะ”

“ทำไม？” นิรุตติ์ดันแว่นขึ้น “น่าจะเป็นเพราะในใจรู้สึกไม่สมดุลน่ะ ทำไมต้องปล่อยให้นัทธีแก้แค้นเรา แต่ฆาตกรอีกคนกลับลอยนวลได้”

“ที่แท้ก็ขัดตานี่เอง” วารุณีเบ้ปาก “ในเมื่อขัดตาขัดใจแล้ว คุณก็บอกมาเลยสิว่าคนคนนั้นคือใร เท่านี้นัทธีก็จะแก้แค้นได้เลย คุณเองก็ไม่ต้องไม่รู้สึกเท่าเทียมในใจแล้ว”

“จะบอกได้อย่างไรล่ะ ฉันยังอยากดูความสนุกนี้อยู่น่ะ เห็นพวกคุณค่อยๆ หาฆาตกร ฉันก็มีความสุขดี” นิรุตติ์ยิ้มอย่างร้ายกาจ

วารุณีกลอกตามองบนในใจ และขี้เกียจจะสนใจพวกเขาแล้ว

ห่างออกไปไม่ไกล โสรยาคล้องแขนออกมาจากห้องรับรองกับชายชาวตะวันตกวัยกลางคน เตรียมจะออกจากโรงแรม ก็เห็นวารุณีในห้องโถงใหญ่

โสรยาร้อนรนขึ้นมา ก่อนจะปล่อยชายชาวตะวันตกคนนั้นทันที เพราะไม่อยากให้วารุณีเห็น และเดาความสัมพันธ์ของเธอกับชายชาวตะวันตกคนนี้ไปต่างๆ นานา

“ที่รัก เป็นอะไรเหรอ？” ชายชาวตะวันตกเหมือนจะไม่พอใจกับท่าทีที่โสรยาทำอย่างรวดเร็วนี้ เลยขมวดคิ้วขึ้นมา

โสรยาเกร็งปาก เหมือนกำลังจะปลอบโยนชายคนนี้ จู่ๆ ก็ได้เห็นใบหน้าด้านข้างของชายที่อยู่ตรงข้ามวารุณี

นั่นมัน......นิรุตติ์ไม่ใช่เหรอ？

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แถมยังคุยขำขันกับวารุณีด้วย！

วารุณีไม่รู้ว่านิรุตติ์กับนัทธีมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีต่อกันงั้นเหรอ？

โสรยาหรี่ตาลง ในสมองก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

จากนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะถ่ายรูปของนิรุตติ์กับวารุณี แล้วส่งรูปให้เบอร์ที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก จนจำฝังลึกไปถึงจิตวิญญาณเลยล่ะ

ในประเทศนั้น เป็นเวลาเช้าอยู่

นัทธีเพิ่งจะถึงบริษัท ยังไม่ทันนั่งลง โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก็เห็นว่าเป็นข้อความที่เบอร์แปลกจากต่างประเทศส่งมา