พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 530

ไม่กี่วันต่อมาการไต่สวนคดีครั้งสุดท้ายของขยานีก็มาถึง

วารุณีและนัทธีไปก็ไปที่เกิดเหตุด้วย

ศรัณย์ไม่ได้ไป เขาอยู่ห้องผู้ป่วยคอยเฝ้าสุภัทร

ในมือเขากำลังดูการไต่สวนคดีของศาลในแท็บเล็ตและให้สุภัทรดูด้วย

สุพัตราจ้องที่หน้าจอ เห็นใบหน้าของขยานีที่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเหมือนแก่ขึ้นไปสิบปีอย่างรวดเร็ว เขาก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

ในที่เกิดเหตุ วารุณีก็ไม่คิดว่าขยานีจะจนตรอกได้ขนาดนี้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน

ตอนถูกจับ ขยานีแต่งตัวอย่างงดงาม แต่ตอนนี้ สวมชุดนักโทษพร้อมกุญแจมือและโซ่ตรวน ผมของเขาถูกตัดให้สั้น ส่วนที่เหลือนั้นก็มีผมหงอกด้วย

แน่นอนว่าภายใต้ความโศกเศร้าเหมือนผู้คนไม่มีชีวิตชีวาแล้วละก็ ผู้คนก็จะแก่เร็วขึ้น

บนเวที ผู้พิพากษากำลังอ่านคดีที่ขยานีก่อขึ้น

ขยานีถูกควบคุมโดยตำรวจหญิงสองคน ยืนอยู่กลางห้องพิจารณาคดี เขาก้มหน้าลง ร่างกายยังสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขากลัวการพิจารณาคดีครั้งต่อไปมาก

วารุณีถอนหายใจ “ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้แล้วทำไมในตอนนั้น”

นัทธีไม่พูดอะไร และไม่มีอะไรจะพูด ขยานีตกต่ำมาถึงจุดนี้ เธอสมควรได้รับ

เขากำลังคิดว่าหลังจากนั้นไม่กี่วัน การพิจารณาคดีครั้งสุดท้ายของขงเบ้ง ขงเบ้งก็คงจะเหมือนกับขยานีที่ในขณะนี้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเวลาผ่านไปการพิจารณาคดีของขยานีก็สิ้นสุดลงภายใต้ค้อนของผู้พิพากษา

เนื่องจากหลักฐานที่แน่นหนาและบวกกับการแทรกแซงของตระกูลจามจุรีศิลป์ ขยานีจึงไม่แปลกใจที่ถูกตัดสินประหารชีวิต

ทันทีที่ทราบเรื่องโทษประหารชีวิต ขยานีก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างโง่เขลา

วารุณีมองเธออย่างเลือดเย็น และออกจากศาลไปกับนัทธี

นอกศาล เธอแหงนมองท้องฟ้า

ตอนเช้าๆ ฟ้ายังเป็นสีเทา แต่ตอนนี้ฟ้าใสเป็นพิเศษ เป็นเพราะขยานีโดนพิพากษาแล้วเหรอ?

วารุณีสูดหายใจเข้าลึกๆ และน้ำตาแห่งความปีติก็ออกมาจากหางตา “แม่ ฉันล้างแค้นให้คุณแล้วขยานีถูกประหารชีวิตแล้ว”

นัทธีได้ยินดังนั้นก็ตบหลังเบาๆ “ถ้าแม่รู้คงจะดีใจ”

“อืม ฉันอยากเจอแม่” วารุณีเช็ดจมูกแล้วพูด

“ได้” นัทธีพยักหน้าตกลง

ทั้งสองไปที่ร้านดอกไม้ใกล้ๆ เพื่อซื้อช่อดอกไม้และขับรถไปที่สุสาน

พอไปถึงสุสาน วารุณีไม่ให้นัทธีเข้าไปคนเดียว

เพราะว่ามีบางคำพูดอยากพูด เธอจึงต้องการคุยกับแม่เพียงลำพัง

นัทธีก็รู้และไม่ได้บังคับ ก็เลยนั่งรอในรถ

หลังจากรอประมาณหนึ่งชั่วโมง วารุณีก็ออกมา

เธอยืนอยู่ไม่ไกลโบกมือและยิ้มให้เขา

นัทธีมองออกว่าตอนนี้เธอผ่อนคลายขึ้นมากแล้ว ความเศร้าที่คิ้วของเธอได้หายไป และเธอได้เปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนตอนก่อนจะแต่งงานกันที่ไม่มีความกังวลอะไรเลย

หลังจากที่วรยาตาย ก็มีแต่ความเศร้าโศกบนคิ้วของเธอมาตลอด

นั่นไม่ใช่เพียงความเศร้าโศกจากการตายของวรยาเพียงอย่างเดียว แต่ยังรวมถึงความสงสัยในการตายของวรยาด้วย

ตอนนี้ขยานีถูกโทษประหารชีวิตแล้ว เธอล้างแค้นให้กับวรยา ความเศร้าโศกของเธอก็หายไปในที่สุด

นัทธีเลื่อนกระจกรถลงแล้วโบกมือให้วารุณี “เร็วเข้า จะไปแล้ว”

“มาแล้ว” วารุณีพยักหน้า เร่งฝีเท้า แล้ววิ่งไปที่หน้ารถ

นัทธีโน้มตัวไปข้างหน้าและเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ

วารุณีลุกขึ้นนั่งแล้วพูดว่า “ให้คุณรอนานเลย”

“ไม่เลย” นัทธีส่ายหัว คิดอะไรได้บางอย่าง แล้วชี้ไปทางด้านหลัง “ดูสิ”

“อะไรเหรอ?” วารุณีอึ้งหันหลังมองด้านหลังเห็นบางอย่างที่เบาะหลัง จู่ๆ ก็อ้าปากค้างด้วยความแปลกใจ “ทำไมดอกไม้เยอะจัง”

รถที่เบาะหลังเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง เมื่อมองไปมันเป็นสีแดงสดซึ่งสวยงามมาก

นัทธีเม้มฝีปากเล็กน้อย “ทั้งหมดนี้ฉันให้คุณ”

วารุณีมองเขา “ยกมือขอบคุณ ทำไมจู่ๆ ถึงให้ดอกไม้ฉันล่ะ”