พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 547

วารุณีสูดลมหายใจเข้าลึก “คือแบบนี้ มีเพื่อนฉันคนหนึ่ง เขาเติบโตขึ้นมาจากการเลี้ยงดูของอารองกับอาสะไภ้รอง แต่ตอนเขาอายุสิบสาม อารองกับอาสะไภ้รองของเขาเสียชีวิต และเมื่อเขาอายุสิบห้า ได้เขียนไดอารี่ขึ้นมา ในไดอารี่เขาเขียนว่าเขามีความรู้สึกที่ไม่ควรต่ออาสะไภ้รอง แบบนี้......ปกติไหม”

เธอไม่ได้บอกตรงๆ ว่าเพื่อนคนนั้นคือนิรุตติ์ และอารองกับอาสะไภ้รองคือพ่อแม่ของนัทธี

เพราะถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องในครอบครัวของตระกูลไชยรัตน์ ที่ควรปกปิดก็ควรปกปิดไว้

เมื่อพงศกรได้ยินเรื่องที่วารุณีบอก ก็พลันเลิกคิ้วอย่างค่อนข้างแปลกใจ “ความหมายของคุณคือจะบอกว่า เพื่อนคนนั้นของคุณ หลงรักอาสะไภ้รองเหรอ”

“ใช่” วารุณีพยักหน้า

พงศกรดันแว่นตา แล้วถามอีกครั้ง “ทำไมเขาถูกอารองกับอาสะไภ้รองเลี้ยงดูล่ะ พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้วเหรอ”

“เปล่า แค่พ่อแม่เขาไม่สนใจเขา คนหนึ่งออกไปหาผู้หญิงข้างนอกบ้านทุกวัน อีกคนออกไปจับเมียน้อยทุกวัน ถึงขั้นเกลียดเพื่อนของฉันมาก รู้สึกว่าเพื่อนของฉันเป็นลูกชาย จึงไม่สามารถรั้งคนเป็นพ่อให้อยู่ด้วยได้” วารุณีส่ายหน้าและตอบกลับ

พงศกรยกคางขึ้น “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้ ผมอาจจะรู้แล้ว อย่างแรกหลานชายหลงรักอาสะไภ้ แบบนี้ไม่ปกติแน่นอน โดยทั่วไปแล้ว การหลงรักผู้หญิงที่อายุมากกว่าตัวเองมาก คนคนนั้นมีปัญหาทางจิตไม่มากก็น้อย และปัญหาใหญ่ที่สุด คือการขาดความรักในวัยเด็กจากผู้เป็นแม่”

“ขาดความรักในวัยเด็กจากผู้เป็นแม่!”

พงศกรส่งเสียงอืม “ไม่ผิด เมื่อครู่คุณก็บอกว่าพ่อแม่เขาไม่ดูดำดูดีเขา ดังนั้นตั้งแต่เด็กเขาจึงไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่ ดังนั้นโลกของเขาจึงเป็นสีเทา และตอนนี้ อาสะไภ้รองที่อายุมากกว่าเขามากปรากฏตัวขึ้นในโลกของเขา ให้ความรักแก่เขา ให้เขาได้สัมผัสกับแสงสว่าง เมื่อเวลาผ่านไป แน่นอนว่าเขาจะเกิดความรู้สึกที่เปลี่ยนไปต่ออาสะไภ้รอง”

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้” วารุณีบีบฝ่ามือ

พงศกรพูดอีกว่า “แต่มันเป็นสถานการณ์ที่เกิดได้น้อยมาก โดยทั่วไปแล้วจะเป็นความรักในครอบครัว แต่ความรักในครอบครัวกลายเป็นความรักหนุ่มสาว ผมก็เคยเห็นแค่ไม่กี่ครั้ง”

“เพราะว่าน้อย ดังนั้นจึงไม่ปกติ” วารุณีพูด

พงศกรพยักหน้า “ใช่ คนปกติทั่วไปจะไม่เกิดความรู้สึกแบบนั้นกับอาสะไภ้ของตัวเอง เพื่อนของคุณคนนั้น ไม่ปกติจริงๆ แต่สาเหตุที่ใหญ่ที่สุดของความไม่ปกติของเขา อาจเพราะการตายของอาสะไภ้รองได้ไปกระตุ้นเขาในระดับหนึ่ง ทำให้เขายิ่งคิดถึงอาสะไภ้รอง จนแปรเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกของชายหญิง”

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณคุณนะพงศกร” วารุณีนวดขมับ

พงศกรหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ยังมีอะไรอยากถามอีกไหม”

“ตอนนี้ไม่มีแล้ว” วารุณีตอบ

“งั้นผมวางสายก่อน อีกเดี๋ยวต้องเข้าผ่าตัด ไว้คุยกันคราวหน้า” พงศกรขอวายสายก่อน

วารุณีส่งเสียงอืมตอบรับ

การสนทนาจบลง เธอวางโทรศัพท์มือถือ ลุกขึ้นเดินขึ้นไปชั้นบน

มาถึงหน้าประตูห้องหนังสือของนัทธี เพิ่งจะยกมือกำลังจะเคาะประตู ประตูกลับเปิดออก

ป้าส้มออกมาจากข้างใน เมื่อเห็นวารุณี ก็พลันแปลกใจมาก “คุณหญิง คุณขึ้นมาทำไมคะ”

“ฉันเป็นห่วงเขา เลยมาดูหน่อย และมีบางเรื่องจะพูดกับเขา” วารุณีตอบ “ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง”

“คุณชายกำลังอ่านไดอารี่ค่ะ” ป้าส้มบอก

วารุณีพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว ป้าส้มไปทำงานเถอะ ฉันจะไปดูเขาก่อน”

“ได้ค่ะ” ป้าส้มยิ้ม หลีกทางให้เธอเข้าไป

หลังจากวารุณีเข้าไป ปิดประตูเบาๆ ก้าวเท้าเดินไปยังโต๊ะทำงาน

ชายหนุ่มนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน บนโต๊ะมีไดอารี่วางอยู่ กำลังอ่านอย่างมีสมาธิ

แต่คิ้วของเขาขมวดแน่น เห็นได้ชัดว่าเนื้อหาอื่นในไดอารี่ ก็ทำให้เขาไม่พอใจด้วย

ไม่รู้ว่านอกจากเขียนความรู้สึกที่มีต่อแม่สามีแล้วนิรุตติ์ยังเขียนอะไรอีก

“นัทธี” วารุณียืนหน้าโต๊ะทำงาน ส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

นัทธีเงยหน้า แม้สีหน้าจะแย่มากเพราะไดอารี่ แต่กับเธอ ยังมีทัศนคติที่อ่อนโยนให้ “คุณมาทำไมเหรอ”

“ฉันมาดูคุณ และมีบางเรื่องจะบอกคุณด้วย” วารุณีดึงเก้าอี้ออกและนั่งลง

นัทธีมองเขา “เรื่องอะไรเหรอ”