พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 556

“เรื่องในวันพรุ่งนี้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ แต่ว่าของชิ้นนี้ในตอนนี้เธอจะ......จัดการยังไง?” เชอรีนชี้ไปทางกล่องที่อยู่ในมือของเธอ

วารุณีเม้มปาก “ทิ้งไปเลยละกัน”

“ไม่ลองดูเหรอว่าข้างในคืออะไร?” เชอรีนถาม

วารุณีสีหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็ง “ไม่ต้องแล้ว พัสดุเมื่อวานเป็นของแบบนั้น งั้นของที่อยู่ในพัสดุนี้ ก็ไม่ใช่ของดีอะไรแน่นอน ไม่ดูแล้ว เดี๋ยวจะตกใจอีก”

“เธอก็พูดถูก แต่ว่าฉันก็ยังอยากดู” เชอรีนหัวเราะฮิฮิ

วารุณียักคิ้ว “เธอไม่กลัว?”

“ยังถือว่าโอเคแหละ แต่ว่าคนก็ขี้สงสัยแบบนี้แหละ ถึงแม้ว่าจะกลัว แต่ว่าความสงสัยในใจ ก็อยากจะลองดู” เชอรีนยักไหล่แล้วพูด

วารุณีนำกล่องให้กับเธอ “งั้นเธอดูเลย ดูจบแล้ว บอกฉันด้วยว่าข้างในมีอะไร”

“อื้ม อื้ม” เชอรีนหยิบกล่องมา พยักหน้าติดต่อกัน

วารุณีเห็นเธอจะแกะกล่องแล้ว รีบห้ามเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน เด็กทั้งสองยังอยู่ที่นี่เลย รอให้พวกเราไปก่อนเธอค่อยดู”

“เธอพูดถูก” เชอรีนหยุดการกระทำในมือ

วารุณีจูงมือของเด็กทั้งสอง “งั้นเธอดูเสร็จแล้วค่อยออกมานะ พวกเราไปรอเธอบนรถ”

หลังจากพูดจบ เธอจูงเด็กทั้งสองออกจากห้องพักผ่อน

รออยู่บนรถไปประมาณสองชั่วโมง เชอรีนจึงจะค่อยๆ เดินมาอย่างเชื่องช้า สีหน้าแย่มากๆ

วารุณีหรี่ตาลง ถามด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ทำไม ข้างในเป็นของที่น่ากลัวมากใช่ไหม?”

“ก็ไม่ใช่ เทียบกับเมื่อวานแล้ว ของในกล่องวันนี้ดีกว่าเนอะเลย” เชอรีนปิดประตูแล้วขึ้นไปคุยบนรถ

วารุณีมองเธอ “งั้นข้างในคืออะไรกันแน่”

เชอรีนไม่ได้ตอบ แต่มองดูเด็กทั้งสอง

วารุณีเห็นสถานการณ์แล้ว ปิดหูของไอริณ

สำหรับอารัณ เธอไม่ได้บังคับ

อารัณรู้แล้วว่าเมื่อวานคือศพแมว วันนี้ลองฟังดู ก็ไม่มีความแตกต่างอะไร

อีกอย่างผ่านวันนี้ไปแล้ว เธอเองก็เข้าใจ ความสามารถในการแบกรับของอารัณ เก่งกาจกว่าที่เธอคิด

ดังนั้นอารัณอยากฟังก็ฟังเถอะ

เชอรีนเองก็เข้าใจความหมายของวารุณี ดังนั้นเห็นอารัณไม่ได้ปิดหู ก็ไม่ได้สนใจแล้ว พูดของที่เจอวันนี้ออกมาเลย “คือแมลงสาบกล่องหนึ่ง ยังมีชีวิตอยู่ ฉันเปิดออก พวกมันก็บินออกมาเลย บินเต็มไปทั่ว มีบางตัวถึงขั้นบินมาบนหน้าฉัน เหนียวมาก ทำเอาฉันขยะแขยงมาก”

หลังพูดจบ เธอก็ขยี้มือด้วยความขยะแขยง สีหน้าเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ

วารุณีแค่ฟัง ในสมองก็มีภาพที่เธออธิบายออกมาแล้ว และเริ่มรู้สึกคลื่นไส้จากกระเพาะแล้ว

ทว่าวารุณีก็ไม่ได้สนใจความรังเกียจพวกนี้ รีบหันไปทางอารัณ อยากดูว่าเจ้าหนุ่มนี้รู้สึกคลื่นไส้หรือเปล่า

เหนือความคาดคิดของเธอ นอกจากอารัณจะขมวดคิ้วแล้ว ไม่ได้มีการตอบสนองที่รุนแรงใดๆ

ดูเหมือนว่า การแบกรับในใจของเขา น่าจะดีกว่าที่เธอคิดไว้

“หลังจากนั้นล่ะ จัดการกับแมลงสาบพวกนั้นยังไง” วารุณีสูดหายใจลึก กดทับความไม่สบายในใจลงไป ถามอีกครั้ง

เชอรีนหยิบน้ำเย็นออกมาจากตู้เย็นในรถแล้วเปิดออก ดื่มไปครึ่งขวดในอึกหนึ่ง จึงคลายความคลื่นไส้นั้นลงไปแล้วตอบกลับ “ในตอนที่แมลงสาบพวกนั้นบินออก ฉันก็ตะโกนออกเสียงแล้ว จากนั้นก็มีพนักงานเข้ามาดู เห็นห้องพักผ่อนมีแมลงสาบ สีหน้าแย่ไปหมดเลย จากนั้นก็ให้ฉันจับแมลงสาบพวกนั้นให้หมด จึงจะปล่อยฉันออกมา”

“ก็ว่าทำไมนานขนาดนี้เธอจึงจะออกมา” วารุณีพยักหน้า เข้าใจแล้ว