พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 586

“อ๋อ ที่แท้ก็ทำมาแล้วหลายครั้งนี่เอง” ลีน่าเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ถ้าทำเป็นครั้งแรก จะใจเย็นได้ขนาดนี้ได้ไง บอกได้แค่ว่าเธอต้องเคยทำมันมาก่อน เพียงแต่ซ่อนมันไว้อย่างดีไม่มีใครพบเห็น”

“แล้วดีไซเนอร์พวกนั้นมีความผิดปกติอย่างอื่นหรือเปล่า” วารุณีมองมารุต

มารุตพยักหน้า “มี มีดีไซเนอร์คนหนึ่งที่ติดเชื้อทางเดินหายใจ เขาถูกส่งตัวไปหาหมอและช่วยชีวิตได้ทันเวลา แต่แขนขาของเขาไม่สามารถกระดิกได้ในอนาคต และเขาไม่สามารถวาดแบบและทำเสื้อผ้าได้เป็นเวลานาน"

“อะไรนะ ก็แสดงว่าอาชีพเขาก็พังเลยสิ” ลีน่าตกใจ

มารุตถอนหายใจ “ใช่”

“บัดซบ อันนาสร้างบาปไว้มากจริงๆ” ลีน่าโกรธจนหน้าแดงก่ำ

วารุณีบีบมือ บอกให้เธอสงบลง มองมารุตแล้วพูดว่า “แล้วอันนายอมรับความผิดเหล่านี้หรือไม่”

“ยังเลย ตำรวจได้สอบสวนแล้ว ฉันเลยมารายงานให้คุณทราบก่อน แต่หลักฐานนั้นมั่นคง เธอไม่ยอมรับผิดก็ไม่ได้แล้ว อย่างไรก็ตามเธอคงไม่จบลงด้วยดี”

วารุณีพยักหน้า “งั้นก็ดี แล้วแลนเซอร์ทำอะไรอีกหรือเปล่า?”

“อันนี้ไม่มี ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเธอ เพราะเธอกลัวผู้อำนวยการของคุณหญิงและคิดว่าคุณหญิงคุณจะใช้อำนาจของผู้อำนวยการเพื่อคว้าแชมป์จึงต้องการกำจัดคุณตั้งแต่แรกเริ่ม"

ลีน่ายิ้มอย่างขุ่นเคือง “โอ้ย ถ้ามีเงินทุนอยู่เบื้องหลังก็ต้องพึ่งเงินทุนถึงจะชนะได้เหรอ วารุณีมาถึงทุกวันนี้ได้ เธอพึ่งความสามารถของตัวเองมาแท้ๆ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะไม่รู้ถึงความสามารถของวารุณี แต่เธอกลับมองข้ามมันและจ้องไปที่อำนาจที่อยู่เบื้องหลังของวารุณีเพียงอย่างเดียว เป็นพฤติกรรมที่แปลกจริงๆ เป็นไปได้ไหมที่เธอเคยเจอการแทรกแซงของเงินทุนมาก่อน เธอจึงคิดว่าคนมีเงินทุนทุกคนจะพึ่งพาทุนที่จะชนะ?"

มารุตไอเบา ๆ “คุณพูดถูก ตามคำสารภาพของแลนเซอร์ประเทศของเธอจัดการแข่งขันการออกแบบเมื่อปีก่อน เดิมทีเธอสามารถคว้าแชมป์ได้ แต่คนที่ความสามารถและความแข็งแกร่งไม่สามารถเทียบกับเธอได้ แต่เพราะมีคนหนุนหลังจึงได้แชมป์ด้วยการพึ่งพาภูมิหลังของเขา ตั้งแต่นั้นมา เธอก็เกลียดคนที่มีภูมิหลังมาก"

“พูดง่ายๆ ก็คือเกลียดคนรวย” เชอรีนขมวดคิ้ว

วารุณีส่ายหัวและถอนหายใจ "มีเหตุผลมากมายสำหรับความเกลียดชัง แล้วอันนาล่ะ เพราะอะไรเธอถึงทำแบบนี้"

“เธอไม่ได้เล็งไปที่คุณหญิง แต่เป็น…” มารุตมองลีน่า

ลีน่าชะงักไปและชี้ไปที่จมูกของตัวเอง “ฉันเหรอ?”

“ใช่ เธอเล็งไปหาคุณ เธอบอกว่าในการแข่งขันออกแบบเครื่องประดับครั้งก่อน ทรัพยากรที่คุณได้รับควรเป็นของเธอ คนแรกที่หาทรัพยากรมาได้คือเธอ และเธอเห็นงานของคุณในภายหลัง และยังทำงานกับเธอ อันนาจึงแค้นเคืองเธอ" มารุตตอบ

ลีน่าขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย ที่แท้ฝ่ายทรัพยากรเหล่านั้นไม่ได้มองหาฉันตั้งแต่แรก”

ไม่แปลกใจทุกครั้งที่อันนาเห็นเธอก็จะทำหน้าไม่สบอารมณ์ เธอคิดว่าอันนาเป็นคนที่ดูถูกดีไซเนอร์จากตะวันออกซะอีก ถึงอย่างไรก็มีดีไซเนอร์ชาวตะวันตกหลายคน ที่เกลียดนักออกแบบชาวตะวันออกจริงๆ เดิมทีดีไซเนอร์ตะวันออกและตะวันตกก็ไม่ได้มีความสามัคคีกันอยู่แล้วและพวกเขาก็ยังเป็นศัตรูกันอีก

แต่เธอไม่คิดว่าเหตุผลที่อันนาดูไม่พอใจในตัวเธอ จะเป็นเพราะเรื่องนี้ เธอเข้าใจดีว่าทำไมอันนาเกลียดเธอมาก เพราะถ้าคิดกลับกัน ฝ่ายทรัพยากรแทนที่จะมาหาตัวเอง แต่จู่ๆกลับเปลี่ยนใจไปหาคนอื่น เธอก็จะรู้สึกเสียใจกับมันเหมือนกัน แม้ว่าจะไม่ใช่คนอื่นแย่งมันไปก็ตาม

“วารุณี คุณว่า ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า” ลีน่ามองวารุณีแล้วพูดอย่างไม่มีความมั่นใจเล็กน้อย

วารุณีส่ายหัว “ไม่แน่นอน ฝ่ายทรัพยากรเลือกคุณ ไม่ใช่คุณไปขโมยมันมา และนี่คือความจริง ฝ่ายทรัพยากรไม่ใช่คนโง่ พวกเขาจะเลือกนักออกแบบที่ดีกว่ามาร่วมงานโดยธรรมชาติ ดังนั้นคุณจึงไม่ต้องรู้สึกผิดต่อตัวเอง"

เชอรีนยังย้ำอีกว่า “ใช่ ฝ่ายทรัพยากรและอันนาก็ไม่ได้เซ็นสัญญากัน การที่มาหาเธอชั่วคราวก็ไม่ได้เป็นการผิดกฎ ถ้าจะโทษก็โทษที่ว่าอันนาดีไม่เท่าเธอ และถึงเธอไม่ได้แย่งฝ่ายทรัพยากรของอันนาไป อันนาก็ไม่ยอมหยุดหรอก ถึงจะไม่จัดการกับคุณ ก็จะไปจัดการกับดีไซเนอร์คนอื่นๆอยู่ดี มิฉะนั้นคนที่เธอเคยลงมือด้วยก่อนหน้านี้มันมาได้อย่างไร"

“ที่เธอพูดก็ถูก” หลังจากที่ถูกทั้งสองปลอบใจ ลีน่าก็ไม่รู้สึกผิดอีกต่อไป

ใช่ เธอไม่ได้เป็นคนแย่งมันไป แล้วทำไมเธอต้องโทษตัวเองด้วย

“โอเค ผู้ช่วยมารุต เข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว คุณไปทำงานก่อนได้” วารุณีมองมารุตแล้วพูด

เชอรีนยืนขึ้น “ฉันจะไปกับเขา”

วารุณีหัวเราะ “ไปสิ”

ทั้งสองควงแขนกันออกไปจากบ้านพัก