พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 648

“ถ้านี่คือสิ่งที่คุณหมายถึง แน่นอน ผมสามารถช่วยคุณได้” นิรุตติ์มองไปที่เธอ

วารุณีใจสั่น แต่คิดสิ่งที่ตามมาคืออะไร กัดริมฝีปากพร้อมส่ายหัว “ไม่ล่ะ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ถ้าฉันขอให้คุณช่วย นายอาจจะต้องทำข้อตกลงกับฉัน ฉันรู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ ฉันรู้ดีว่าต้องการความช่วยเหลือจากใครซักคน ต้องจ่ายราคา หากเป็นราคาที่สมเหตุสมผล ฉันยินดีจ่าย แต่กับนาย..."

วารุรีเยาะเย้ยถากถาง “สิ่งที่คุณต้องการ ฉันให้ไม่ไหวหรอก ดังนั้นไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วยเหลือ”

แน่นอนเขาจะขอให้เธออยู่กับเขาหรือความต้องการอื่น ๆ ที่มากเกินไป

ด้วยวิธีนี้จะดีกว่าที่ไม่ให้เขาช่วย อย่างไรก็ตาม เธอเชื่อว่านัทธีและพงศกรก็จะพบองค์กรและฆาตกรนี้ได้ในไม่ช้าก็เร็ว

นิรุตติ์ฟังคำพูดของวารุณีแล้วถอนหายใจ "วารุณีถ้าคุณคิดแบบนี้กับผม ผมเสียใจมากนะ ในใจคุณผมเป็นคนแบบนี้เหรอ?"

“มันไม่ใช่เหรอ?” วารุณีเหล่มองเธอ

นิรุตติ์ยิ้มอ่อน ๆ “คุณคิดแบบนี้ แม้ผมจะอธิบายว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้นคุณก็ไม่เชื่อ งั้นผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว แต่ครั้งนี้ผมไม่เอาของแลกเปลี่ยนอะไรก็ได้ ผมจะช่วยคุณสืบหาเป็นไง?”

วารุณีหรี่ตาลง “ช่วยฉันสืบโดยไม่มีเงื่อนไข?”

“ถูกต้อง”

วารุณีเม้มริมแน่นอย่างระมัดระวัง “คุณใจดีขนาดนั้นเลย?”

ในใจของเธอ นิรุตติ์เป็นคนที่ถ้าคนไหนไม่มีผลประโยชน์ต่อเขา เขาก็ไม่มีทางช่วยแน่

ดังนั้น เขาจะใจดีได้อย่างไร

“ใครบอกว่าผมไม่มีเจตนาดี” นิรุตติ์หันตะเกียบของเขา “ตอนที่เราตกจากหน้าผาด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะผมที่เอาตัวรับคุณไว้ ใครหัก คนที่คอและขาหักคือคุณนะ "

วารุณีเยาะเย้ย “นายยังมีหน้ามาพูดถึงเรื่องนี้อีก! เป็นคุณที่ลักพาตัวฉันและพาฉันตกจากหน้าผาไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณพูดเหมือนเป็นอุบัติเหตุและคุณก็ช่วยชีวิตฉันไว้?”

“เอ่อ…” นิรุตติ์กระตุกที่มุมปากของเขาแล้วหัวเราะออกมา “ เอาเถอะ คำพูดนี้ผมพูไม่ถูก แต่วารุณี ผมพูดจริงนะ ครั้งนี้ผมจะไม่พูดถึง เงื่อนไข คุณไม่ต้องตอบแทนอะไร ผมจะช่วยคุณสืบหา คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ เป็นเรื่องที่ต้องสมควรทำให้คนที่รักไม่ใช่เหรอ? ไม่ยากและไม่เสียเปรียบหรอก"

“ที่นายพูดมาไม่ผิดหรอก คำพูดประโยคเดียวสำหรับฉันมันไม่ยากหรอก แต่เรื่องเสียเปรียบ สำหรับนายฉันไม่สามารถวางใจได้ ไม่ว่าคุณจะใจดีหรือมีเป้าหมายอื่น ฉันก็ไม่เชื่อนายหรอก ดังนั้นฉันไม่อยากให้นายช่วยตามสืบ” วารุณีมองเขา พูดจบด้วยความเย็นชา แล้วเดินออกจากห้องอาหารไป

นิรุตติ์เองก็ไม่ได้หยุดเธอไว้ มองดูเธอที่เดินออกไปยังห้องนั่งเล่น แล้วเขาก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “เฮ้ ความรู้สึกที่ไม่น่าเชื่อนี้มันน่าอึดอัดจริง ๆ”

นิรุตติ์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทร "ตรวจสอบว่ามีบุคคลระดับสูงในองค์กรที่ฆ่าใครซักคนและสูญเสียตราประจำตัวไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วหรือไม่"

คนระดับสูงที่จะมีป้ายประจำตัว และมีรหัสเป็นของตัวเอง