พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 656

ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยได้ยินว่านวิยารับการฝึกอบรมอะไร ดูเหมือนหลายเดือนนี้ จะเริ่มตอนอยู่ข้างกายนิรุตติ์

วารุณีเก็บความคิดไว้ในใจ พยักหน้า“ฉันรู้แล้ว ฉันจะไม่อยู่ห่างคุณ”

“งั้นก็ดี”คนใช้วางใจ

จากนั้น ทั้งสองก็มาที่ด้านนอกประตูห้องนวิยา

วารุณีมองคนใช้หยิบกุญแจดอกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า สายตาก็หม่นลงทันที

ประตูห้องนี้ เป็นคนใช้ที่ล็อกไว้จริง เธออยากเข้าไป ก็ได้แต่เอามาจากคนใช้

แต่คนใช้ไม่ให้เธอใกล้ชิดนวิยาขนาดนั้น ก็ต้องไม่ให้กุญแจเธอแน่ บางทีตอนที่เธอจะพูด คนใช้ก็อาจสงสัยจุดประสงค์เธอแล้ว

วารุณีไม่พูดจา ได้แต่มองคนใช้เปิดประตูห้อง

ประตูเปิดออก ทั้งสองจึงเข้าไป

ไฟในห้องเปิดอยู่ นวิยากำลังนั่งที่พื้น พื้นรอบๆเละเทะ เสื้อผ้าเอย หมอนเอย ล้วนกระจัดกระจายเต็มไปหมด แม้แต่ตัวเธอเอง ก็เละ หน้าผากก็เป็นสีแดง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น？ใครทำเธอ？

“คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไร？”คนใช้ถาม

วารุณียืนอยู่หลังเธอไม่พูดจา ได้แต่จ้องนวิยา

ไม่รู้ว่ารู้สึกผิดไปเองไหม ทำไมเธอรู้สึกว่านวิยาดูผิดปกติไปหน่อย？สภาพดูตะลึงงัน

“เร็ว ติดต่อนิรุตติ์ ให้เขาส่งเฮลิคอปเตอร์มา ส่งฉันไปโรงพยาบาล！”นวิยายันพื้นยืนขึ้นมา

ตอนที่ยืน ก็เหยียบไปตรงเสื้อผ้าที่พื้นข้างๆ

จากนั้นนวิยาก็ล้มลงไปที่พื้น ภายใต้การมองของวารุณี

ฉากนี้ ทำเอาวารุณีตะลึง！

ไม่มั้ง เสื้อผ้าที่พื้น เธอไม่เห็นเหรอ？จู่ๆก็ไปเหยียบได้ จากนั้นก็สะดุดล้ม

อย่าว่าแต่วารุณีเลย แม้แต่คนใช้ข้างๆก็ตะลึง

เคยเห็นคนโง่ แต่ไม่เคยเห็นโง่ขนาดนี้！

“คุณผู้หญิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”คนใช้เข้าไปถาม

มือสองข้างของนวิยายื่นไปที่พื้น คลำอยู่บนพื้น แน่ใจว่าด้านข้างไม่มีสิ่งของแล้ว จึงยืนขึ้นมา

“ฉันไม่เป็นไร คุณรีบไปติดต่อนิรุตติ์ ได้ยินไหม รีบติดต่อ！”นวิยากำมือสองข้างแน่น พูดเร่งอย่างรีบร้อน

ภาพที่เธอเพิ่งยื่นมือไปคลำที่พื้น เห็นโดยวารุณีกับคนใช้

สีหน้าวารุณีตกใจอย่างมาก ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองรู้

นวิยา ตาบอดแล้ว！

สภาพนวิยาเมื่อกี๊ เป็นคนตาบอดชัดๆ

ไม่น่าล่ะเธอเพิ่งรู้สึกว่านวิยาดูผิดปกติไปตรงไหน แต่พูดไม่ออก ตอนนี้เธอจึงรู้ว่า ที่แท้สายตาก็ผิดปกติ

ถึงแม้ดวงตาของนวิยาจะเบิกโต แต่รูม่านตากลับขยายไร้จุดโฟกัส

หมายความว่า นั่นเป็นสายตาที่มองไม่เห็นสิ่งของ ถึงจะปรากฏออกมา

หลักฐานที่ตรงที่สุด ก็คือหลังจากที่เธอและคนใช้เข้ามา ถึงแม้นวิยามองมาทางที่พวกเธอเข้ามา แต่การแสดงออกกลับไม่เปลี่ยนไปมาก

ต้องรู้ว่าจากความเกลียดที่นวิยามีต่อตัวเองนั้น ถ้าเห็นเธอเข้ามา การตอบสนองของนวิยาจะต้องใหญ่โตแน่ ไม่มีทางที่จะไร้การตอบสนองใดๆ

แต่นวิยาไม่มีการตอบสนอง ดังนั้นจากตรงนี้จะเห็นว่า นวิยามองไม่เห็น ไม่รู้ว่าเธอมา

คิดว่าที่มา มีแค่คนใช้คนเดียว

คนใช้ก็มองออกว่าดวงตานวิยาผิดปกติ ถามหยั่งเชิงไปว่า：“คุณผู้หญิง ดวงตาของคุณได้......”

“ได้？ฉันให้เธอไปโทรศัพท์ เธอโทรยัง！”นวิยาทำตัวร้อนตัว ถูกกระตุ้นอย่างหนัก ตะโกนไปที่คนใช้ด้วยสีหน้าร้ายกาจ