พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 661

เสียงนี้......

ตัววารุณีแข็งทื่อ หันหน้าไปทันที เห็นนิรุตติ์พิงอยู่หน้าห้องทานข้าว กำลังยิ้มให้เธอ

วารุณีบีบฝ่ามือ จากนั้นยืนขึ้นมา“คุณกลับมาแล้วเหรอ？”

“ผมกลับมาแล้ว”นิรุตติ์ก้าวเท้าเดินไปทางเธอ“วารุณี คุณรู้ไหม？คำว่า“คุณกลับมาแล้วเหรอ”ของคุณ ทำให้ผมดีใจจริงๆ คุณว่าเหมือนภรรยาพูดกับสามีที่กลับบ้านมาไหม？”

ได้ยินคำนี้ วารุณีก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ในใจรู้สึกคลื่นไส้

แต่ใบหน้าเธอไม่ได้แสดงออกมา พูดไปนิ่งๆว่า：“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้สึกว่าเหมือน！”

นิรุตติ์หัวเราะ ไม่รู้สึกโกรธ จากนั้นก็ดึงเก้าอี้ข้างเธอมานั่งลงไป

นั่งลงแล้ว เขาก็ตบเก้าอี้ของวารุณี“นั่งสิ ไม่ได้กินอาหารเช้าอยู่เหรอ？ยังเหลือตั้งเยอะที่ไม่ได้กิน นั่งลงกินต่อสิ”

เขามองจานอาหารตรงหน้าวารุณีแล้วพูด

วารุณีเม้มริมฝีปากสีแดง อยากจะบอกว่าคุณอยู่นี่ ฉันก็ไม่อยากกินแล้ว

แต่คำนี้เธอรู้ว่า พูดไม่ได้

วารุณีสูดหายใจลึกๆ ระงับความไม่สบายใจในใจไว้ ละสายตาลงแล้วนั่งกลับไป

นิรุตติ์ตะโกนไปทางห้องครัว：“เมโรนา เอาอาหารเช้าให้ผมชุดหนึ่ง”

“คุณยังไม่กิน？”วารุณีหันไปมองเขา

นิรุตติ์หัวเราะเบาๆ“วารุณี นี่คุณกำลังเป็นห่วงผมเหรอ？”

วารุณีขมวดคิ้ว“เปล่าสักหน่อย”

ตานี่หน้าด้านจริงๆ แค่ประโยคเดียวก็คิดว่าใส่ใจห่วงใยเขาแล้ว

ทั้งๆที่เธอไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย

“วารุณีคุณทำให้ผมเสียใจจริงๆนะ”นิรุตติ์ถอนหายใจอย่างผิดหวัง

วารุณีไม่สนใจ ก้มหน้าหั่นไข่ไปชิ้นหนึ่ง

ตอนที่เธอกำลังจะเอาไข่เข้าปาก จู่ๆมือก็ถูกคนจับไว้

วารุณีตกใจ รีบหันไปมอง

มองเห็นนิรุตติ์กำลังจับข้อมือของเธอ เอามือของเธอ มาตรงหน้าเขาอย่างออกแรง

วารุณีก็ออกแรงดึงกลับ ถามไปว่า：“คุณทำอะไรเนี่ย？”

“ผมหิวแล้ว ผมจะกินหน่อย”พูดจบ เขาก็ก้มหน้า เอาไข่บนส้อมเธอมากิน

วารุณีเบิกตาโต“คุณ......นั่นมันส้อมของฉัน！”

“ผมรู้”นิรุตติ์ปล่อยมือของเธอ กลืนไข่ในปากลง มองเธออย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม“ก็เพราะรู้ผมถึงทำแบบนี้ไง ต้องบอกว่า ไข่ที่วารุณีป้อนผมเองกับมือหอมมาก”

“คุณ......”วารุณีแพ้พ่ายกับความไร้ยางอายของเขาโดยสิ้นเชิง กัดฟันแล้วพูดออกไปสองคำว่า“โรคจิต！”

เธอป้อนเขากินเมื่อไหร่กัน เป็นเขาที่แย่งไปเองต่างหาก

วารุณีเอาส้อมในมือวางลงในจาน ความรังเกียจในสายตานั้นชัดเจนอย่างมาก

ส้อมนี้เธอใช้อีกไม่ได้แล้ว สกปรกมาก

แม้แต่อาหารเช้าที่เหลือ เธอก็รู้สึกว่าเปื้อนไปด้วย ไม่รู้สึกอยากอาหารสักนิด

นิรุตติ์เห็นความรังเกียจของเธอ สายตาก็หม่นลงไป อยากพูดอะไร เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมา

เมโรนาผู้เป็นคนใช้ถืออาหารเช้าชุดใหม่ออกมาจากครัว วางไว้ตรงหน้านิรุตติ์“คุณผู้ชาย เชิญรับประทานอาหารเช้าค่ะ”

นิรุตติ์ตอบอือ“ลงไปเถอะ ดูนวิยาให้ดี”