พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 665

นวิยากัดริมฝีปาก แววตามีความหวาดกลัว

เธอรู้ ครั้งนี้ถูกนัทธีจับไป เธอมีจุดจบไม่ดีแน่

ครั้งที่แล้วหนีมาจากการกักขังของนัทธีได้ เป็นเพราะเธอหลอกใช้พิชิต

แต่ครั้งนี้ นัทธีไม่มีทางให้พิชิตเข้าใกล้เธอแน่ ดังนั้นเธออยากหนีไป ก็เป็นไปไม่ได้

แน่นอนว่า คนที่ทำให้นวิยาเกลียดที่สุด ก็เป็นนิรุตติ์

ไอ้ระยำนั่นกลับมาครั้งหนึ่งแล้ว อยู่แป๊บเดียวก็ไปอีก ทิ้งเธอไว้ที่นี่ ทำให้นัทธีจับเธอได้

ทั้งๆที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน แล้วทำไมนิรุตติ์หนีไปได้ ส่วนเธอต้องถูกจับ

ตอนนี้เธอสงสัย ว่านิรุตติ์รู้อยู่แล้วว่านัทธีจะมาที่นี่ ก็เลยหนีไปก่อนหรือเปล่า？

ถ้าเป็นแบบนี้จริง งั้นไอ้นิรุตติ์นี่ ก็เป็นสัตว์เดรัจฉานจริงๆ！

กำลังคิดอยู่นั้น เรือลำที่สามก็ขึ้นฝั่งมา

นัทธีลงจากเรือ สายตามองมาที่นวิยานั้นเย็นชามาก

นวิยาสบตาเขาด้วยสายตาที่หวาดกลัวและซับซ้อน หลังจากสบตาสักพัก ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา“นัทธี พวกเราไม่เจอกันนานเลยนะ”

นัทธีก้าวเท้ามาทางเธอ ไม่ได้ตอบคำทักทายของเธอ

นวิยาได้ยินเสียงเท้าของเขา ดังขึ้นๆ เหมือนกำลังเหยียบอยู่บนใจเธอ ทำให้เธอหวาดกลัวมาก

เธอถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

นัทธีเข้ามาใกล้ไม่หยุด สุดท้ายก็ให้พวกบอดี้การ์ดเข้าไป“จับพวกเธอไป”

“ครับ！”พวกบอดี้การ์ดสิบกว่าคนตอบรับไป แล้วเดินไปทางนวิยากับคนใช้

“อย่าเข้ามา พวกแกห้ามเข้ามา！”นวิยาตะโกนร้องด้วยความหวาดกลัว

อย่างไรก็ตามพวกบอดี้การ์ดไม่ฟังเลย และยังวิ่งมาด้วย

มีบอดี้การ์ดหนึ่งในนั้นวิ่งมาตรงหน้านวิยาก่อน ก็ยื่นมือจะไปจับเธอ

นวิยาหรี่ตาลง แล้วจู่ๆก็ย่อตัวลง กวาดขาล้มบอดี้การ์ดลง

ส่วนคนใช้ที่อยู่ข้างๆก็เช่นกัน ทำเอาบอดี้การ์ดสองคนล้มไป

ฉากนี้ ทำให้ทุกคนต่างตกใจ

“ประธาน นวิยาต่อสู้เป็น！”มารุตพูดอย่างตกใจ

นัทธีหรี่ตา“ไม่ชำนาญ ไม่ใช่อุปสรรค”

พวกบอดี้การ์ดแค่คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงสองคนนี้จะต่อสู้เป็น ดังนั้นจึงมองต่ำไป เลยถูกโค่นล้มได้

แต่ถึงมีฝึกอบรมสิ่งนี้มา ต่อไปนวิยากับคนใช้ ยังไงก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกบอดี้การ์ด

ตามที่คาดไว้เลย หลังจากเหล่าบอดี้การ์ดได้สติคืนมาจากความตกตะลึง ก็ไม่มองผู้หญิงสองคนนี้ต่ำไปอีก แล้วจึงจริงจังขึ้นมา

แป๊บเดียว นวิยากับคนใช้ก็ถูกเหล่าบอดี้การ์ดจับไว้ แล้วพามาตรงหน้านัทธี

“คุกเข่าลง”หัวหน้าบอดี้การ์ดพูด

เหล่าบอดี้การ์ดที่จับนวิยากับคนใช้ ก็ค่อยๆเตะเข่าของพวกเธอ

มีเสียงดังขึ้นมา นวิยากับคนใช้คุกเข่าลงกับพื้น

นวิยารู้สึกอับอายมาก อยากจะขัดขืน แต่ถูกบอดี้การ์ดปราบไปอย่างง่ายดาย

ส่วนคนใช้ เธอรู้ว่าตัวเองขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงยอมรับโชคชะตาไปซะ แล้วคุกเข่าอย่างเชื่อฟัง

“ประธาน ต่อไปจะจัดการพวกเธอสองคนอย่างไร？”มารุตถาม

นัทธีเม้มริมฝีปากแล้วพูด：“เอาเชือกมามัดพวกเธอไว้ พาไปเรือสำราญแล้วขังไว้ แล้วก็ ตัดขาของพวกเธอซะ”

แบบนี้ ถึงพวกเธอมีความสามารถแกะเชือกออก ก็หนีไปไม่ได้

นวิยาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เงยหน้าขึ้นมองนัทธีทันที“นัทธี คุณจะตัดขาของฉันเหรอ？”

นัทธีมองเธออย่างเย็นชา“ไม่ได้เหรอ？”

“แน่นอนว่าไม่ได้ ฉันเป็นน้องสาวบุญธรรมคุณนะ คุณทำแบบนี้กับฉันได้ไงล่ะ！”นวิยาตะโกนไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น

“น้องสาวบุญธรรม？”สี่คำนี้ เหมือนจะสะกิดใจนัทธี จู่ๆเขาก็ยกเท้าขึ้นมา แล้วเตะไปที่ห้องนวิยา